เรื่องสั้นผจญรัก ตอนที่ 4 (เสียใจ)ณ โรงพยาบาล เข็นรถคนไข้ แอลนอนอยู่ เมยเดินอยู่ข้าง ๆ ไปพร้อม ๆ กับศูนย์เปลและเหล่าพยาบาลแอล: หนาว หนาว ผมหนาวเหลือเกิน (นอนพูดเพ้อ)เมย: (กลุ้มเป็นห่วง) นายอย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันจะอยู่ข้าง ๆ นายเอง(เมยเริ่มงงกับตัวเอง ว่าทำไมตนต้องรู้สึกเป็นห่วงนายคนนี้มากขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้จักกันเลยแต่เหมือนเป็นความผูกพันที่เคยรู้จักและมีกันมาก่อน เขาก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย)(เข้าห้องฉุกเฉิน) พยาบาล: ญาติผู้ป่วยรอข้างนอกก่อนนะคะ เข้าไม่ได้ค่ะเมย: ฝากด้วยนะคะ พยาบาล: ทางเราจะทำอย่างเต็มที่ค่ะ ไม่ต้องห่วงเมย: ขอบคุณค่ะ(ประตูปิดพร้อมกับนางพยาบาลหายเข้าไป) (เมยไม่มีจิตกะใจจะทำอะไร ได้แต่นั่งป๋อขดตัวที่เก้าอี้เบาะนวมหน้าห้องฉุกเฉิน ท่ามกลางความเงียบเหงาว้าเหว่ปนกลัดกลุ้มใจ เหมือนอบอวลไปด้วยมนต์ของความโศกเศร้า เมยใจคอไม่ดีเลย กลัวว่าเขาคนนั้นจะตายไป)(1 ชั่วโมงผ่านไวเหมือนโกหก ทำให้เมยที่นั่งรออยู่เผลอหลับตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ จู่ ๆ หมอเดินออกจากห้องฉุกเฉินสะกิดตัวเมยเพื่อให้ตื่น เมยสะดุ้งตัวเล็กน้อยแล้วตื่นขึ้นมาขยี้ตา เมื่อเห็นหมอจึงโพล่งถามทันทีทันใดต่อคนไข้ที่เขาพามา)หมอ: คุณเป็นญาติของคนไข้หรือเปล่าครับเมย: ใช่ค่ะ ๆ ฉันเป็นเพื่อนของเขา (ตั้งแต่เมื่อไรว่ะ เขาคิด) เขาเป็นยังไงบ้างคะหมอ: คือหมอ... คือ..เมย: ว่าไงคะ ฉันรับได้ทุกอย่างหมอ: หมอเสียใจด้วยนะครับ เพื่อนของคุณเสียชีวิตแล้วครับ (โลกทั้งใบของแทบสูญสลายไปกับถ้อยคำพูดที่ได้ฟังเมื่อครู่ เข่าและขากของเขาเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงสามารถล้มตึงได้เสมอ)เมย: วะ ว่าไงนะคะ เสีย ชีวิต เขาตายแล้วเหรอคะหมอ: ทางเราช่วยเต็มที่แล้วนะครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ทางเราเสียใจจริงๆเมย: ค่ะ ๆ ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันเข้าใจ เออ..หมอคะ พอจะบอกสาเหตุได้ไหมคะว่า ทำไมเขาถึงตายตอนแรกยังดี ๆ อยู่เลย เออ...แล้วก็สักพัก(หลังโดนฉันตบ) เขาก็เลือดออกทางจมูกและตัวก็ร้อนจี๋ เมยรู้พะวงและกังวลกลัวไปหมด เมยทำอะไรไม่ถูกแล้ว เขาควรไปต่ออย่างไรดี เรื่องนี้มันต้องมีทางออกสิ เมื่อเมยเรียกสติของตนเองกลับมาได้ เมยจึงได้ยินและเข้าใจในสิ่งที่หมอได้พูดต่อ คำพูดของหมอทำให้เมยเสียใจมาก ขอบคุณรูปภาพประกอบรูปปก / รูปที่หนึ่ง / รูปที่สอง / รูปที่สาม