รีวิวหนัง "แสนสนั่น พันธุ์สั่นสู้" คอนเทนท์อรรถรสบันเทิงแห่งความไปเรื่อยของชายแท้

ถ้าหากว่าคุณมีหนังในดวงใจเป็นหนังตลกระดับตำนาน เมื่อเกือบจะ 20 ปีก่อน อย่าง "แสบสนิท ศิษย์ส่ายหน้า" แล้วละก็ การมาของหนังเรื่องนี้ก็จะเป็นอีกหนึ่งคอนเทนท์ที่คุณจะต้องเลือกเสพย์ต่ออย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะนี่คือ "แสนสนั่น พันธุ์สั่นสู้" การกำเนิดของมวยรองกับเส้นทางชีวิตที่ไม่ธรรมดา ที่เหมือนเป็นการกลับมาเติมเต็มอรรถรสความบันเทิงให้กับชายแท้ของเหล่าชายไทยจริง ๆ

นี่คือเรื่องราวของ แสน นักมวยตกอับ ที่กำลังจะหมดอนาคตเพราะความหวังดีของเพื่อน จนวงการมวยหันหลังให้ เขาจึงได้กลับไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด แต่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเกิดขึ้นจนความตายได้มาเตือนสติเขา ทำให้หวนกลับมาตามหาครูมวยในตำนาน เพื่อนำไปสู่การบรรลุความฝันที่แสนริบหรี่ แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาอาจจะได้เมียเป็นของแถมมาหนึ่งคน

แสนสนั่น พันธุ์สั่นสู้ เป็นฝีมืองานสร้างของ "พิง ลำพระเพลิง" ที่รับหน้าที่กำกับและเขียนบทด้วยตัวเองอีกเช่นเคย (รวมทั้งร่วมโผล่มาแสดงรับเชิญในหนังตัวเองด้วย) นี่คือการคัมแบ็กกลับมาทำหนังอีกครั้งในรอบ 7 ปีเต็มของเขา ที่พิสูจน์ให้เห็นว่าเขายังคงไม่หมดแพสชั่นที่จะผลิตผลงานออกมาเสริมให้วงการแบบไม่หมดมุก ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ดูจะเป็นการหยิบยืมสูตรความสำเร็จของหนังตลกเรื่องดังในอดีตมาปะปนใช้อยู่สักหน่อย

แน่นอนว่าจังหวะและลีลาท่าทางต่าง ๆ ใน แสนสนั่น พันธุ์สั่นสู้ ค่อนข้างได้รับแรงบันดาลใจมาจาก แสบสนิทฯ อย่างเด่นชัดเลยทีเดียว เพียงแต่ว่ามีการปรับเปลี่ยนอรรถรสให้เข้ากับยุคสมัยสักหน่อย ยังเต็มไปด้วยคารมตลกโปกฮา บนพื้นฐานของความไปเรื่อย แบบไร้แก่นสารบ้าง ตามประสาเพื่อนฝูงของกลุ่มชายแท้ หยอดอินเนอร์ความดรามาเข้ามานิดหน่อย ผสมโรงเข้ากับความโรแมนซ์ไปเป็นกิมมิก

ดังนั้นในองค์ประกอบของบทหนัง แสนสนั่น พันธุ์สั่นสู้ ก็ไปเรื่อยจริง ๆ นั่นแหละ โชคดีที่คีย์หลักของหนังค่อนข้างเด่นชัดดีอยู่ แต่หลาย ๆ ส่วนยังค่อนข้างปะปนไปด้วยน้ำมากกว่าเนื้อ เพราะกลายเป็นบทหนังที่สะเปะสะปะตามความต้องการของผู้สร้างโดยแท้ อยากจะยัดอะไรเข้ามาก็ยัด อยากจะใส่อะไรเข้ามาก็ใส่ เอาให้เต็มที่ การเซอร์วิสมุกตลกต่าง ๆ ก็มีทั้งขบขันและน่าเบื่อปนกันไป แต่จุดด้อยของเรื่องนี้กลายเป็นความเยิ่นเย้อและไม่กระชับของตัวเอง ที่ทำให้หนังดูไม่น่าจดจำมากเท่าไหร่

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหนังเรื่องนี้ที่เข้าใจว่าได้แรงบันดาลใจมาจากแสบสนิทฯ พวกเขาจึงเลือกที่จะแอบมีลูกเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับการเชิดชูสดุดีถึงหนังเรื่องดังกล่าวเป็นลักษณะอีสเตอร์เอ้ก แต่ทว่าใครดูเข้าใจก็เข้าใจ สำหรับใครที่ไม่เก็ทก็คงจะแค่ผ่านเลยไป บอกเลยว่ามีลูกเล่นทรีบิวต์ถึงตำนานหนังในอดีตให้ได้เก็บเล็กเก็บน้อยอยู่ประมาณหนึ่งเลยทีเดียว

ทางด้านทีมนักแสดงก็ถือว่าตั้งใจคัดสรรมาจริง ๆ กลายเป็นว่าสามสหาย "ยัด เฟ็ดเฟ่", "ตาร์ เฟ็ดเฟ่" กับ "โจ๊ก ไอศกรีม" มาเพื่อฆ่าทุกคนจริง ๆ เพราะเขาเป็นสามทหารเสือที่ปล่อยพลังปล่อยมุกแบบไม่เหน็ดเหนื่อย ถึงจะมีทั้งมุกที่เวิร์กบ้างกับมุกที่ยังใช้ไม่ได้บ้างปะปนกันไป แต่การแสดงที่เป็นตัวเองแต่ยังยึดคาแรกเตอร์ของแต่ละคนเอาไว้ได้เป็นอย่างดี ก็ทำให้พวกเขาคือดาวเด่นในหนังเรื่องนี้ เกือบจะเป็นสูตรเดียวกับแสบสนิทฯ เคยทำไว้ได้

และนั่นก็พลอยทำให้บรรดานักแสดงหลักของเรื่องเกิดอาการดร็อปลงไปเลย เพราะมาเจอลีลาของ 3 คนข้างต้น "เก้า จิรายุ" ที่เป็นนักแสดงที่ดีกับประสบการณ์ที่โชกโชน แต่กลับมอบการแสดงประหลาด ๆ ในหนังเรื่องนี้ด้วยความพยายามคีฟความเป็นตัวละครเยอะไปหน่อย กลายเป็นการแสดงที่ดูขัด ๆ แข็ง ๆ ต่อศักยภาพทางการแสดงของเขาไม่น้อยเลย "ฝน ศนันธฉัตร" ก็มาในกรณีที่ไม่ต่างกัน การแสดงที่น่าจะไหลลื่นกว่านี้ แต่กลับยังไม่ไหลลื่น

แล้วตำแหน่ง MVP ของหนังเรื่องนี้ก็ต้องมอบให้กับ "อาไท สุภทัต" ที่นอกจากจะมีรุ่นพี่ก๊วน 3 หน่อข้างบนนั้นแล้ว ก็ได้เขานี่แหละที่คอยเป็นตัวเชื่อมตรงกลางให้ระหว่างตัวละครได้โฟลว์ขึ้น ผ่านการแสดงตลกโปกฮาที่ค่อนข้างทำได้ดี เป็นทั้งตัวจี๊ด ตัวตึง และตัวดึงสติได้เป็นอย่างดี ถึงจะยังไม่ใช่คาแรกเตอร์ใหม่อะไรสำคัญเขา แต่ก็ถือว่าบทบาทในเรื่องนี้ส่งเสริมเขาได้ค่อนข้างน่าประทับใจดีเลย

โดยภาพรวมแล้ว แสนสนั่น พันธุ์สั่นสู้ ก็อาจจะยังไม่ใช่หนังที่สมบูรณ์แบบอะไรเท่าไหร่ ยังเต็มไปด้วยหลุมบ่ออยู่มากมาย เพียงแค่ว่าหนังรู้ดีว่าคนดูต้องการอะไร อยากดูแบบไหน และเลือกเสิร์ฟอรรถรสบันเทิงที่เกือบได้ถึงในหลาย ๆ จุด ถึงจะยังค่อนข้างขาดความกระชับจับใจความที่ดีไปสักหน่อย ไม่ควรจะลากยาวกลายมาเป็นหนังเกือบ 2 ชั่วโมงแบบนี้ แม้จะยังไม่ใช่เรื่องที่ดีสุด แต่อย่างน้อย ๆ มันก็บันเทิงออกมาได้ในระดับที่น่าพอใจอยู่