รีวิวหนัง "A Quiet Place: Day One ดินแดนไร้เสียง: วันที่หนึ่ง" ภาคที่เสียงเงียบอึกทึกที่สุด

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านี่คือแฟรนไชส์หนังหายนะระทึกขวัญที่สามารถนำไปต่อแยกและแตกไลน์ได้อีกหลายแขนงได้สบาย ๆ เพราะกลับมาหนนี้ก็มาพร้อมกับภาคแยกที่เป็นภาคต้นของฉบับแฟรนไชส์หลักใน "A Quiet Place: Day One ดินแดนไร้เสียง: วันที่หนึ่ง" ที่จะพาผู้ชมไปผจญสถานการณ์วันแรกของการอุบัติขึ้นของมหันตภัยที่ผู้คนทั้งโลกไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนแปรเปลี่ยนโลกทั้งใบกลายเป็นดวงดาวที่เงียบเชียบ

A Quiet Place: Day One เป็นเรื่องราววันแรกของมหันภัยที่โลกถูกรุกรานจากสิ่งมีชีวิตสุดประหลาดจากนอกโลก พวกเขามันเป็นสิ่งที่ไวต่อเสียง และมีพฤติกรรมที่เหี้ยมโหดไร้ปราณี แซมมี หญิงสาวที่มีชีวิตอยู่อย่างสันโดษกับเจ้าแมวลายวัวตัวโปรดของเธอ เธอต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ชวนสับสนอลหม่านที่ย่านใจกลางมหานครนิวยอร์ก เธอเรียนรู้ทุกอย่างพร้อม ๆ กับทุกคนว่าต้องเงียบเสียงเข้าเงียบสงัดเข้าไว้..ถึงจะรอด

โดยในภาคนี้ได้ผู้กำกับดาวรุ่ง "ไมเคิล ซาร์โนสกี" ที่เพิ่งจะแจ้งเกิดจากหนังอินดี้กระแสดี Pig เมื่อไม่กี่ปีก่อน ก็ถือว่าได้รับโอกาสที่ยิ่งใหญ่มาจับงานหนังบ็อกซ์บัสเตอร์ฟอร์มใหญ่เลย ถึงประสบการณ์จะไม่ได้เยอะ แต่วิสัยทัศน์และแนวทางการถ่ายทอดหนังเรื่องนี้ผ่านมุมมองของเขาก็ถือว่าร้อยเรียงออกมาได้อย่างกลมกล่อม เป็นอีกหนึ่งหนัง A Quiet Place ที่มีจังหวะที่ดี ไม่แพ้กับต้นฉบับทั้ง 2 ภาคที่ผ่านมาเลย

ไมเคิล ซาร์โนสกี ยังรับหน้าที่ร่วมเขียนบทหนังภาคนี้ด้วย ร่วมกับมือเขียนจากภาคต้นฉบับ อย่าง "จอห์น คราซินสกี" กับ "ไบรอัน วูดส์" ที่ยังคงเอกลักษณ์ควาามเป็น A Quiet Place ได้อย่างแข็งแรง แม้ว่าจะเป็นการใช้สูตรสำเร็จแบบหนังหายนะเอาชีวิตรอดที่ไม่ได้แปลกใหม่อะไรเท่าไหร่ แต่เส้นเรื่องในการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครสามารถทำออกมาได้แข็งปึกมาก ๆ แม้ว่าคาแรกเตอร์ต่าง ๆ แทบจะไม่ได้สื่อสารด้วยวาจาเลยด้วยซ้ำ

A Quiet Place: Day One อาจจะไม่ใช่ภาคที่จะมาเติมเต็มในปริศนาต่าง ๆ ที่ผู้ชมสงสัยอะไรมากนัก แต่มันคือหนังเอาชีวิตรอดจากมุมมองของผู้รอดชีวิตในสถานการณ์เอาเลวร้ายมุมหนึ่งเท่านั้นเอง ที่หนังก็ไม่ได้ใส่รายละเอียดตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับรายละเอียดที่มาที่ไปของหายนะที่เกิดขึ้นมาใด ๆ แต่ก็นับว่าเป็นรายละเอียดที่หนังทำออกมาได้อย่างขันแข็ง และกลายมาเป็นเสน่ห์ไฮไลต์อันน่าจดจำได้อีกภาค

ทางด้านเทคนิคงานสร้างในภาคนี้ ถือว่าค่อนข้างมีโอกาสที่ได้ใส่รายละเอียดแวดล้อมต่าง ๆ ที่ผู้ชมอยากจะเห็นเพิ่มขึ้น ย้อนกลับไปในภาคต้นฉบับเราอาจจะได้เห็นแค่แว่บ ๆ ไม่สะใจ แต่ใน A Quiet Place: Day One ค่อนข้างเปิดใหคนดูได้สัมผัสและได้เห็นกันแบบเต็ม ๆ ตา ขณะที่อีกไฮไลต์ของหนังเรื่องนี้ขาดไม่ได้เลย ก็คือเทคนิคงานเสียงที่ยังคงขับเสน่ห์ออกมาได้อย่างตราตรึงใจ และก้องกังวานไปทั้งโสตประสาทการได้ยิน นับว่าเป็นหนังอีกเรื่องที่ใช้งานเสียงได้อย่างประทับใจ

"ลูพิต้า เอ็นยองโง" ก็มอบการแสดงที่สมมงกับนางเอกรางวัลออสการ์จริง ๆ แอคติ้งสไตล์น้อยแต่มาก เธอสามารถแบกหนังทั้งเรื่องนี้เอาไว้ด้วยร่างเล็กร่างน้อยของเธอได้สบาย ๆ ขณะที่ "โจเซฟ ควินน์" ก็เป็นอีกคนที่ฉายเสน่ห์ทางการแสดงออกมาได้อย่างน่าสนใจ เต็มไปด้วยออร่าและความเฉิดฉาย เป็นลูกคู่ที่เหมาะเจาะกันดี เมื่อทั้งคู่ต้องมาเข้าฉากเข้าซีนด้วยกัน กลายเป็น 2 นักแสดงมีฝีมือที่ปล่อยพลังกันจัดจ้าน แบบที่ต้องไม่ใช้เสียง

และอีกตัวละครที่ไม่พูดถึงคงไม่ได้ ก็คือ น้องชนิทเชิล แมวเหมียวที่รับบทเป็น เจ้าโฟรโด ที่เป็นดาราแมวที่ผ่านการออดิชันสุดเข้มข้นจากกรุงลอนดอน น้องเป็นดาราแมวลายวัวที่โปรยเสน่ห์ ชนิดที่ตกคนดูได้ดีตลอดทั้งเรื่อง น้องมอบการแสดงแบบแมวที่เปล่งประกายมาก ทั้งอินเนอร์และท่าทาง รวมทั้งการสื่อสารต่อบทกับนักแสดงที่เป็นคน ทุกอย่างเป็นความลงตัวและเป็นตัวขโมยซีนที่น่ารักน่าหลงใหล แทบจะขึ้นมาเป็นตัวละครหลักของหนังแทนได้เลย

ดังนั้นโดยสรุปแล้ว A Quiet Place: Day One ยังคงรักษามาตรฐานความดีงามของหนังชุดนี้เอาไว้ได้เป็นอย่างดี ถึงจะเป็นหนังภาคต้นจากต้นฉบับ ก็นับว่าเป็นการถ่ายทอดอีกเรื่องราวและอีกมุมมองที่สตรองด้วยโครงสร้างเรื่องราวที่ค่อนข้างแข็งแรง พวกเขาทำให้บทหนังธรรมดา ๆ มีเสน่ห์ยิ่งขึ้นด้วยการใส่พัฒนาการของตัวละครในสถานการณ์ยามคับขันและสิ้นหวังยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

กลายเป็นว่าเมื่อเราดู A Quiet Place: Day One จบลงแล้ว กลับพบว่านี่เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวของจักรวาลหนังเรื่องนี้จริง ๆ เพราะโครงสร้างเรื่องนี้ยังสามารถต่อยอดเพิ่มเติมได้อีกนับไม่ถ้วน ได้ในอีกหลายมุม และอีกหลายเลโคชันที่เกิดขึ้น แอบคิดฟุ้งเบา ๆ ว่าถ้ามันมีหนังเรื่องนี้ฉบับไทยแลนด์บ้าง ก็น่ามีลูกเล่นหลาย ๆ อย่างที่น่าสนใจไม่เบา เพราะจุดเล็ก ๆ เหล่านี้เต็มไปด้วยศักยภาพที่ยังต่อขยายไปได้อีกไกลจริง ๆ