Series Review Glass Heart (2025) หัวใจแก้ว ดีทุกตรง ภาพสวย เพลงเพราะ การบันทึกเสียงทรงพลัง บทเยี่ยม การแสดงยอด เสน่ห์ที่มาพร้อมแรงดึงดูด ขึ้นแท่นซีรีส์ญี่ปุ่นแห่งปีรอได้เลย รับชมหนังซีรีส์ระดับพรีเมียม กดสมัคร TrueID+ ดูได้ทุกที่ 24ชม. คลิก!! ช่วงที่ผ่านมาที่ผู้เขียนไม่มีเวลาเอาเสียเลยยังมีซีรีส์และหนังที่น่าดูและกดไว้ในลิสต์แห่งการรอคอยที่ว่าเมื่อลงสตรีมเมื่อไหร่จะไม่พลาดและหนึ่งในนั้นคือเรื่องนี้ กับซีรีส์ญี่ปุ่นที่ตีตรา NETFLLIX Original ที่จะมีความต่างจากซีรีส์ญี่ปุ่นแท้ๆที่ออกอากาศทางโทรทัศน์บ้านเขา อาจเพราะความที่แพลตฟอร์ม NETFLIX เป็นช่องทางรับชมที่เป็นสากลสามารถรับชมได้ทั่วโลกจึงดูมีความเป็นสากลขึ้นหมายความว่าอะไรที่เป็นญี่ปุ่นแท้จะถูกลดทอนลง อย่างที่ชัดเจนที่สังเกตได้คือการเดินเรื่องที่จะหวือหวาฉับไวกว่าไม่นิ่งเงียบเรียบเรื่อยปล่อยอารมณ์และความคิดตามภาพและเพลงอย่างที่เคย นั่นทำให้ในด้านของอารมณ์และความรู้สึกที่คนดูจะได้รับจากภาพที่เห็นมาเร็วกว่าและกระแทกแรงกว่าแม้ว่าจะไม่ขยี้ดราม่าหรือจะมีความเบียวในแบบญี่ปุ่นอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่มีความเบียวก็คงไม่ใช่งานจากญี่ปุ่นมิใช่หรือและกับเรื่องนี้สารภาพเลยว่าชื่อเรื่องภาษาไทยทำให้ผู้เขียนไม่ค่อยอยากดูเท่าไหร่ แต่เมื่อมีชื่อของทาเครุ ซาโตะมาค้ำไว้ทำให้ยังไงก็ต้องดูเพราะไม่เคยผิดหวังจากงานของเขาเลย วันฝนตกในเทศกาลดนตรีที่ถูกยกเลิกอาคาเนะ ไซโจ (ยู มิยาซากิ) มือกลองฝีมือดีที่ถูกวงเฉดหัวด้วยความผิดหวังเธอจึงตั้งกลองตีกลางสายฝนฟ้าคะนองเอาซะเลย แต่แล้วเสียงกลองของเธอพลันไปประทับโสตของนาโอกิ ฟูจิทานิ (ทาเครุ ซาโตะ) อัจฉริยะทางดนตรีที่พรสวรรค์หาใครเปรียบยากและเขาได้ร่วมบรรเลงเปียโนกับเสียงกลองของอาคาเนะ หลังจากวันนั้นอาคาเนะยังพยายามออดิชันเพื่อจะเป็นนักดนตรีอาชีพอย่างที่ฝันแต่เสียงกลองของเธอยังมีบางอย่างที่เป็นจุดด้อยทำให้เธอกำลังจะละทิ้งความฝัน จนวันหนึ่งอาคาเนะได้ไปส่งอาหารที่บ้านหลังหนึ่งและแล้วเสียงกลองของเธอก็ได้พบกับคนที่รับฟังมันนาโอกินั่นเองและเขากำลังฟอร์มวงดนตรีโดยมีสมาชิกอีกสองคนคือโช ทาคาโอกะ (เคอิตะ มาชิดะ) มือกีตาร์และคาสึชิ ซาคาโมโตะ (จุน ชิซอน) มือคีย์บอร์ด และนั่นคือจุดเริ่มต้นของวงป๊อปร็อคที่ชื่อว่า TEN BLANK จนเมื่อได้เดบิวท์และเริ่มมีชื่อเสียงอาคาเนะก็พบว่าเธอชอบนาโอกิอยู่ ทว่าความจริงของนาโอกิยังมีบางอย่างซ่อนไว้ที่อาจทำให้วงสั่นคลอนได้ หลากเรื่องราวหลายอารมณ์ถูกร้อยเรียงบนเส้นทางฝันของคนดนตรีที่เรียบเรียงอย่างงดงามเนี้ยบแน่นลงตัวทุกอณูของบท จากหน้าหนังที่เห็นไม่มีทางเป็นอื่นใดได้นอกจากงานโรแมนติกดราม่าที่เล่าเรื่องผ่านมิตรภาพและความรักที่ก่อเกิดระหว่างการร่วมวงดนตรี แน่นอนเมื่อเล่าเรื่องของดนตรีคนดนตรีก็ต้องมีเรื่องของความฝันที่ทุกคนต้องมีและต้องฟันฝ่าไขว่คว้ามัน จากนั้นก็ฉาบด้วยมิติเรื่องราวทั้งอดีตและปัจจุบันที่เป็นสีสันให้กับความฝันที่จะเติมเต็มกันทางดนตรีทั้งเรื่องของพี่น้องการทรยศหักหลังในวงการหรือความรู้สึกมากมายหลายอย่าง และนี่คือเมนหลักที่ยกตัวอย่างมาความจริงยังมีเรื่องยิบย่อยมากมายที่มี่ส่วนสำคัญให้เรื่องราวนี้มีน้ำหนักโดยที่ทุกอย่างที่มากมายหลายหลากนั้นถูกเรียบเรียงปานบทเพลงที่ถูกประพันธ์มาอย่างดี แล้วใช้ชั้นเชิงการเล่าเรื่องที่แยกเป็นตอนเล่าเรื่องต่อเนื่องมีพัฒนาการอย่างลื่นไหลคล้ายเป็นเหมือนการทำเพลงสักหนึ่งเพลงในแต่ละตอน และทุกอย่างนั้นถูกผูกเป็นร่างแหกันอย่างงดงามโดยไม่มีหลุดออกจากทางที่ควรแม้แต่น้อย ทรงพลังด้วยเรื่องเล่าเร้าแรงบันดาลใจในความดราม่าที่พอเหมาะโรแมนติกที่พอดีผ่านเสียงดนตรีที่ขับส่งอย่างไร้ที่ติ เรื่องการตามฝันคือเรื่องที่เล่ากี่ครั้งก็ยังเร้าแรงบันดาลใจเพราะทุกความฝันมีราคาที่ต้องจ่ายแล้วเรื่องนี้นอกจากความฝันยังมีความรักที่ไม่ควรจะมีเข้ามาด้วย สิ่งที่ดีที่สุดของเรื่องนี้คือการเล่าเรื่องที่ไม่บีบน้ำตาทั้งที่จะบีบก็ได้ไม่มีปัญหาด้วยดราม่าที่ประเดประดังเข้ามาแต่ว่ามาด้วยความพอดีไม่มีขยี้หรือบีบคั้น และกับเนื้อหาแบบนี้ที่ความจริงก็เดาไม่ยากว่าทำไมพระเอกต้องทำขนาดนี้และอย่างที่บอกคือมันดียิ่งกว่าดีที่ไม่ทำให้มันออกมาเศร้า แล้วเคล้าด้วยเสียงดนตรีที่เอาแค่ดนตรีประกอบในแต่ละฉากก็ขับส่งอารมณ์ที่ถึงตอนนี้ฉากเปิดที่เสียงกลองของอาคาเนะประสานกับเสียงเปียโนของนาโอกิยังดังก้องในหูภาพนั้นยังติดตา และจะมีซีรีส์สักกี่เรื่องที่ทรงพลังตั้งแต่ฉากเปิดที่เรียกว่าเร้าอารมณ์จนน้ำตาคลอแต่บอกไม่ได้ว่าเพราะอารมณ์ไหน แน่นอนว่าเรื่องที่มีพัฒนาการอย่างดีที่มีจุดเริ่มต้นจนเผชิญอุปสรรคและสุดท้ายเปล่งประกายมันมีแรงดึงดูดได้เสมอ ภาพสวยเพลงที่แค่คำว่าดียังคงไม่พอการบันทึกเสียงที่ยอดเยี่ยมทำให้คล้ายการดูอัลบั้มเพลงซีรีส์ที่ต้องพึ่งเครื่องเสียงหรือหูฟังชั้นดีจึงจะเต็มอารมณ์ เนี้ยบทุกองค์ประกอบเหมือนดูหนังขนาดยาวเพราะงานด้านภาพไปได้ถึงระดับนั้นด้วยภาพสวยแสงเงาลงตัวที่แค่คำว่าดีอาจยังเป็นการดูถูกกัน แต่ที่ต้องยืนปรบมือให้คือการบันทึกเสียงที่ยอดเยี่ยมเหลือหลายและยิ่งเป็นหนังเกี่ยวกับดนตรีมิติทางดนตรีจึงอยู่ในระดับที่เยี่ยมทุกรายละเอียด มีความโดดเด่นลงตัวในทุกเครื่องดนตรีที่อาจมีที่กลองเด่นล้ำไปบ้างเพราะนี่คือเรื่องของมือกลองและยิ่งถ้าดูผ่านเครื่องเสียงดีๆหรือหูฟังชั้นดีนี่คือสุนทรียภาพทางโสตอย่างไม่ต้องสงสัย แน่นอนนี่คือหนังที่มีเพลงเป็นองค์ประกอบหลักที่สำคัญจึงเหมือนการดูมิวสิควีดีโอสวยๆเป็นซีรีส์อัลบั้มเพลงที่เพราะยิ่งกว่าเพราะโดยเฉพาะถ้าเป็นคนที่ชอบเพลงแนว J-Rock ยัง...ยังไม่พอการตัดต่อในฉากแสดงคอนเสิร์ตคือไม่ต่างจากการดูคอนเสิร์ตที่พลังแรงจริงๆจนกระทั่งอาจเป็นเรื่องแรกกระมังที่ดูแล้วกระทืบเท้าเป็นจังหวะได้ในทุกตอนทั้งตอน นอกจากแสดงกันอย่างยอดเยี่ยมยังเห็นการทำงานหนักของนักแสดงในท่าทางการเล่นดนตรีและเสียงร้องที่นักร้องบางคนอาจมีเขิน เรื่องความยอดเยี่ยมทางการแสดงอารมณ์นั้นไม่ต้องเอ่ยเพราะไร้ที่ติทุคนตั้งแต่นักแสดงนำจนถึงนักแสดงสมทบแม้กระทั่งนักแสดงรับเชิญอย่างทาคายูกิ ยามาดะ (The Naked Director) แต่ที่ต้องชื่นชมอย่างแรงคือการทำงานหนักเพื่อมาแสดงเรื่องนี้เพราะนี่คือเรื่องของตนดนตรีคนที่เล่นดนตรีคนที่รักดนตรียิ่งกว่าชีวิตที่คนธรรมดาอย่างเราๆอาจเข้าไม่ถึงถึงอัจฉริยภาพและพรสวรรค์ของพวกเขา เราจึงเห็นทาเครุ ซาโตะที่เล่นเปียโนอย่างลื่นไหลเล่นเครื่องดนตรีอะไรก็ดูดีท่าทางการร้องเพลงการแสดงคือร็อคเกอร์ดีๆนี่เอง เหนืออื่นใดคือเสียงร้องของเขาคือนักร้องจริงๆที่นักร้องอาชีพบางคนอาจเขินเมื่อฟังเขาร้องและที่ต้องเชิดชูอีกคนคือการตีกลองแบบถึงอกถึงใจด้วยแพสชันและท่าทางที่เป๊ะของยู มิยาซากิ สุดท้ายเสน่ห์และพลังดึงดูดของทั้งทาเครุ ซาโตะกับยู มิยาซากิที่ทำให้เหมือนขาดคนใดคนหนึ่งไม่ได้ไม่งั้นวงแตกจริงๆ เป็นซีรีส์ที่ดีจนไม่รู้จะอวยยังไงขนาดที่ขนลุกน้ำตารื้นได้ตั้งแต่ฉากเปิดและเป็นอย่างนั้นเรื่อยๆจนขึ้นแท่นว่าที่ซีรีส์ญี่ปุ่นแห่งปี ต้องบอกว่าผู้เขียนรักซีรีส์เรื่องนี้อาจเพราะผู้เขียนรักดนตรีร็อคฟังเพลงเฮฟวี่เมทัลที่อาจต่างจาก J-Rock ไม่น้อยแต่ดนตรีก็คือดนตรีที่สามารถบันดาลให้คนสุขหรือเศร้าได้ด้วยอารมณ์ของมัน แต่ถ้าพูดถึงเนื้อหาและคุณภาพสารภาพตามตรงว่าไม่รู้จะอวยยังไงให้คู่ควรเพราะมองมุมไหนก็หาที่ติไม่ได้จริงๆทั้งที่เหมือนเล่าเรื่องไปเรื่อยๆดราม่าไม่เร่งแรงจัดไม่บีบไม่คั้น แต่สิ่งที่เป็นคืออาการขนลุกน้ำตารื้นได้ตั้งแต่ฉากเปิดที่ต้องกลายเป็นฉากเปิดที่เป็นที่จดจำและมันเป็นแบบนั้นเรื่อยมาตลอดสิบตอนเรียกได้ว่าพลังแรงดีไม่มีตกโดยที่อธิบายยากว่าอาการน้ำตารื้นมันมาจากอารมณ์ไหน และด้วยคุณภาพของการเขียนบทที่ไม่มีรูหรือริ้วรอยตรงไหนให้จับผิดทุกอย่างมีเหตุมีผลมีที่มาที่ไปมีบทสรุปที่ลงตัว แถมยังไม่จบเศร้าคือจบที่จุดสูงสุดของวงดนตรีสักวงที่เราได้ติดตามมาตั้งแต่ต้นจนกลายเป็นว่านี่อาจเป็นซีรีส์ญี่ปุ่นแห่งปีได้ถ้าจากนี้ไม่มีของดีกว่านี้ออกมา ดูไปบ่นไป ขอบคุณภาพประกอบ ภาพปก / ภาพที่ 1 / ภาพที่ 2,3,4,5,6,7,8 จาก Instagram netflixjp จะฟังเพลงหรือดูหนัง ซีรีส์ใหม่สุดปัง โหลดเลยที่ App TrueID โหลดฟรี !