Series Full ReviewMr.Queenเมื่อการย้อนเวลาได้เปลี่ยนชีวิตคน ใครจะได้รับประโยชน์ที่สุด เบื้องหน้าขายความขบขันคลาสสิค แต่เบื้องหลังเข้มข้นเรื่องของเกมอำนาจ ที่อาจไม่ดุเดือด แต่ก็พอดีคำviu : 1 Season 16 Episodes (2021)สำหรับมุขคลาสสิคที่ว่าด้วยเรื่องการย้อนเวลาและการกลับไปสู่อดีตของใครบางคน คงไม่ต้องไปหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มารองรับเพราะมันคือเรื่องจินตนาการ และความสนุกมันอยู่ที่การไปใช้ชีวิตในอดีตของคนยุคปัจจุบันหรือปัจจุบันที่ได้ต้อนรับคนจากอดีต มุขคลาสสิคก็คือมุขของคนหลงยุคที่ต้องไปทำอะไรแปลกๆเปิ่นๆในช่วงเวลาที่ไม่ใช่ของตนเอง แต่ของแบบนี้มันก็ผ่านการเล่ามาแล้วจนชาชินผู้ชมผ่านตามามากมาย ดังนั้นรายละเอียดที่ต้องใส่เข้าไปในลูกเล่นเดิมๆเหล่านี้บทต้องดีเป็นตัวตั้ง ที่สำคัญต้องพอดี และชัดเจนว่าจะขายอะไร เพราะทันทีที่กั๊กว่าจะไปทางหนึ่งแต่เสียดายอีกทางหนึ่งจะไปทางไหนก็เสียดาย งานที่ออกมาจะกลายเป็นมุขแป้กมากกว่าปังแต่กับซีรีส์เกาหลีย้อนยุคเรื่องนี้ที่ผ่านการโหวตจากท่านผู้อ่านมาว่าอยากอ่านมุมมองของดูไปบ่นไป กับเรื่องดราม่าการชิงบัลลังก์ เกมอำนาจในวังที่เป็นดั่งวัวเคยขาม้าเคยขี่อีกแล้ว แต่เลือกเอาเรื่องของการสลับร่างข้ามเวลามาเล่าในมุมที่ขบขันใช้เดินเรื่อง โดยการใส่รายละเอียดลูกเล่นที่ร่วมสมัยมาอย่างพอดีคำ เพียงแต่ด้วยความที่มันเล่าเรื่องของราชวงศ์แล้วด้วยฟอร์มของซีรีส์ยังดูขาดความอลังการ เลยทำให้ความน่าเชื่อถือเรื่องของเกมอำนาจที่ต้องแย่งชิงด้อยลงไป แต่จะเป็นไรไปเมื่อแก่นของเรื่องยังแข็งแรงและทำงานอย่างเคร่งครัด Mr.Queen เรื่องย่อเปิดมาในปี 2020 จางบงฮวาน (ชเวจินฮยอก) เพลย์บอยกังนัมที่เป็นเชฟประจำทำเนียบประธานาธิบดี ฝีมือการทำอาหารของเชฟจางอยู่ในระดับล้ำเลิศ แต่เมื่อมีชื่อเสียงมีคนรักย่อมมีคนชัง เชฟจางจึงถูกจัดฉากให้มีความผิดจากการมีสิ่งปนเปื้อนในอาหารที่เขาทำเพื่อต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง เขาจึงถูกตามจับและระหว่างจะหลบหนีเชฟจางได้พลัดตกจากระเบียงห้องของตนเองลงในสระน้ำ เมื่อฟื้นขึ้นมาปรากฏว่าเขาดันตื่นขึ้นมาในยุคโชซอน ถ้านั่นยังไม่พระเจ้าช่วยกล้วยทอดพอเมื่อได้สติหนุ่มหล่อเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์กลับคลำหาช้างน้อยตัวเองไม่เจอ เพราะเขาฟื้นขึ้นมาในร่างพระมเหสีของพระราชาชอลจง (คิมจองฮยอน) ที่มีนามว่าคิมโซยง (ชินฮเยซอน)เมื่อใจเป็นชายกายเป็นหญิงและเป็นคนในยุคสมาร์ทโฟน เขาหรือเธอจึงแสดงพฤติกรรมแปลกๆจนทำให้คนทั่วไปคิดว่าพระมเหสีเป็นบ้าไปแล้ว เมื่อการพยายามกลับคืนร่างเดิมในปัจจุบันครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ได้ผลเชฟจางในร่างพระมเหสีจึงจำใจใช้ชีวิตอยู่ในยุคโชซอน แต่ไม่นานจากนั้นพระมเหสีเชฟจางก็ต้องรู้ว่าตนเองกำลังจะเป็นเมียของพระราชาที่ด้อยความสามารถที่สุดในประวัติศาสตร์ เพราะองค์ราชาเป็นเพียงหุ่นเชิดของพระพันปีหลวง (แบจงอ๊ก) และอยู่ท่ามกลางสงครามชิงอำนาจในวังหลวงของสองตะกูลที่มีอิทธิพล หนำซ้ำแม้จะเป็นพระมเหสีแต่ความจริงกลับไม่ได้ใจขององค์ราชา เลยกลายมาเป็นรักสามเส้าที่มีคนรักของฝ่าบาทที่กลายมาเป็นสนมเอกคือโจฮวาจิน (ชอลอินอา) เป็นก้างขวางคอที่มองพระมเหสีเป็นศัตรูหัวใจยัง ยังไม่พอยังมีลูกพี่ลูกน้องบุญธรรมของพระมเหสีเชฟจางดันมาคลั่งรักนางเข้าให้อีกคนคือคิมบยองอิน (นาจงชาน) แต่องค์ราชาก็แอบมีอะไรบางอย่างซ่อนไว้ และความสัมพันธ์กันแบบรักสามเส้าก็มีบางอย่างที่เป็นความลับ แล้วด้วยการมองในสายตาของคนปัจจุบันที่รู้เหตุการณ์ในอดีตและต้องเอาตัวรอดเพื่อกลับมาสู่ร่างเดิมให้ได้ การเอาตัวรอดในดงสงครามอำนาจของพระมเหสีจะเป็นเช่นไร ทักษะการทำอาหารจะช่วยได้แค่ไหนไปพิสูจน์กันเถอะเพราะเปิดมาก็เขย่าต่อมฮาเกินเดือดแล้ว และยิ่งเวลาผ่านไปเงื่อนปมของเกมการแย่งชิงอำนาจก็ยิ่งเข้มข้น การแย่งชิงหัวใจก็ยิ่งเข้มข้นกว่า แต่ว่าในความสนุกแบบนี้มันเหมือนขาดอะไรบางอย่างไปคล้ายแกงลืมใส่น้ำปลาพิลึกเหมือนกันบทที่ชัดเจนแต่ชั้นเชิงและการเล่าเรื่องยังโบราณแต่กลับสนุกสนานเฮฮาสำหรับเรื่องนี้มีหลายครั้งที่เห็นว่าเกือบหลุดในเรื่องสำคัญแต่ก็ไม่ เพราะถึงที่สุดประเด็นใดที่ทิ้งไว้ก็ตามมาเก็บไปได้จนสิ้น เพียงแต่บางทีก็ทิ้งช่วงไปนานจนผู้ชมที่เรื่องมากอย่างดูไปบ่นไปคิดไปแล้วว่าลืมแต่ก็ยังไม่ลืม ถึงอย่างนั้นก็มีแผลให้เห็นทั่วไปในเรื่องเล็กบ้างกลางบ้าง ซึ่งถ้าจะเอาแบบไม่ต้องเกรงใจก็คือนี่คือการเล่าเรื่องแบบโบราณและธรรมดาเกินไป ชั้นเชิงไม่หวือหวา ไม่มีแง่มุมให้ขบคิดตามแบบงานสมัยใหม่ยุคนี้ หรือไม่ได้จงใจใส่ความหมายระหว่างบรรทัดที่เป็นของมันต้องมีในซีรีส์ยุคปัจจุบัน การเดินเรื่องจึงเล่าแบบเส้นตรงซ่อนในเรื่องที่ควรซ่อนแต่ก็ไม่ใช่จงใจหักมุมจนสังเกตได้เพราะการซ่อนเหลี่ยมที่เห็นคือการวางเกมให้มีพลิกในเรื่องของการแย่งชิงทั้งเรื่องหัวใจหรือเกมการชิงอำนาจ การเล่าเรื่องแม้จะเล่ากันตรงๆเปิดหน้าไปเลยว่าใครดีใครร้าย ใครครึ่งดีครึ่งร้ายไม่ต้องมัวระแวงสงสัยไม่ยากที่จะเดา แต่กลับเร้าใจเพราะผู้ชมรู้สึกมีอารมณ์ร่วมจัดมากจนต้องชื่นชมพัฒนาการของความสัมพันธ์ที่ชัดระหว่างฝ่าบาทและมเหสี ที่เริ่มจากเหม็นขี้หน้าแล้วค่อยๆพัฒนามาเรื่อยจนรักโดยที่ไม่ต้องไปทำอะไรใครเลย ใช้ความเป็นตัวของตัวเองเอาชนะใจเท่านั้น และเมื่อตัวนางเอกที่เป็นหญิงหัวใจชายแล้วเริ่มเอาชนะใจด้วยความแปลกโดยที่ไม่ได้ไปรังควาญใคร ตำบลกระสุนตกจึงไปอยู่ที่ศัตรูหัวใจโดยที่นางเอกไม่ต้องทำอะไรนางร้ายก็กลายเป็นปีศาจไปเองสิ่งนี้คือความฉลาดที่วางเกมให้เป็นแบบนี้เมื่ออารมณ์ผู้ชมได้แบ่งฝักฝ่ายเรียบร้อย ผู้ชมก็จะมีสามความรู้สึกคือ เอาใจช่วยฝ่ายดี หมั่นใส่พวกครึ่งๆกลางๆ และรังเกียจพวกตัวร้าย แต่สิ่งที่ยังไปไม่ถึงจุดที่ต้องไปก็คือความไม่กล้าทำร้ายจิตใจผู้ชม ก็เข้าใจว่ามันคือการเล่าเรื่องแนวเบาสมองแต่กับบางคนก็เร้าอารมณ์ผู้ชมจนเกลียดไปแล้ว ยังจะมีหน้าให้กลับใจได้ตอนท้ายและพยายามถามหาความเห็นใจ แต่ในใจผู้ชมไม่ให้อภัยและไม่สาสมใจกับบทสรุปของบางคนเพราะอารมณ์ถูกเร้ามาแบบนี้ ซึ่งโดยรวมแล้วคือบทวางตัวเองอยู่ในจุดที่ดีพอสมควร แม้จะไม่ถึงกับเนี้ยบแต่ก็พอเข้าใจได้ว่ามันคืองานเบาสมองที่ไม่ต้องการให้คิดมาก จึงไม่ได้ดูยากขนาดต้องเพ่งสมองไปกับมันทุกวินาทีทำให้เป็นงานที่ดูเอาฮาก็สุดจัดดูเอาดราม่าก็เร้าใจ แม้อาจมีบ้างที่คิดว่าเกาหลียุคใหม่ก็น้ำเน่าเป็นแต่มันก็แค่การดูแล้วยอมรับหัวใจตนเองว่ามันคือเรื่องที่ดูสนุกสุดๆ แต่ถ้าจะมองให้ละเอียดแบบจุกจิกก็คือเรื่องอาการเป๋ในช่วงหลังจากพ้นไปสักครึ่งค่อน คือพอเริ่มจะเสนอความเข้มข้นแต่ก็ยังเสียดายความตลกทำให้กลายความไม่กล้าที่จะเดินไปให้สุดทาง เหมือนเกรงอะไรบางอย่างโดยเฉพาะช่วงท้ายเลยเลือกที่จะลงแบบสวยๆ แล้วกลายเป็นว่าสองตอนสุดท้ายเหมือนขัดๆกับที่เล่ามาทั้งหมด ซึ่งมันส่งผลให้ความน่าจดจำของเรื่องเทไปอยู่ที่ความตลกขบขันที่ลงตัวเหลือเกินสำหรับงานแนวนี้ แต่กับเรื่องอื่นไม่สุดขาดนู่นนิดนี่หน่อยและบทสรุปแบบยิ่งเพิ่มดีกรีความน้ำเน่าหนัก ส่วนผู้ชมก็ได้แค่เสียดายอาจไม่เป๊ะเต็มร้อยทุกกระเบียดแต่เรื่องนี้มี "เดอะแบก"และชินฮเยซอนคือ "เดอะแบก" คนนั้น ก็ใช่ที่บทสมทบต่างๆของแต่ละคนคือการแสดงชั้นดีที่คงไม่ต้องสาธยายเพราะงานจากเกาหลีมีมาตรฐานของเขาอยู่ และเรื่องนี้ส่วนใหญ่อยู่ในระดับมาตรฐาน เพราะบทเลือกที่จะเร้าอารมณ์ผู้ชมให้รักและเกลียดไปเลยการแสดงจึงต้องใส่เต็มที่ในการเร้าอารมณ์ จนกระทั่งพอถึงเวลาต้องเรียกร้องความสงสารเห็นใจผู้ชมไม่ให้อภัยเสียแล้ว แต่ที่ต้องเชิดชูเลยคือตัวละครบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาม่าของชินฮเยซอนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเรื่อง เป็นตัวละครที่เป็นแกนหลัก เป็นตัวเดินเรื่อง เป็นศูนย์กลางของอิทธิพลทางอารมณ์ที่จะแจกจ่ายอารมณ์ให้ผู้ชมผ่านตัวละครใดหรือจะอธิบายได้ว่าตัวละครไหนรู้สึกและกระทำกับพระมเหสีเช่นไรผู้ชมก็จะมีอารมณ์แตกต่างกันไปต่อตัวละครนั้นๆ แน่นอนว่าบทก็มีส่วนส่งเสริมด้วยความหลากหลายและมีอะไรให้เธอเล่นมากมาย แต่ถ้ามือไม่ถึงไม่มีทางที่จะเป็นแกนหลักเด่นอยู่คนเดียวได้ทั้งเรื่องแบบนี้ ก็อาจใช่ที่พอช่วงหลังที่เริ่มเน้นประเด็นดราม่าพลังของตัวละครมาม่าก็ดูลดลง แต่เธอยังมีเสน่ห์ส่วนตัวมาประคองไม่ให้ถูกกลืนหาย ด้วยการแสดงความหลากหลาย ในความสับสน ความว้าวุ่นใจ ไม่นับท่าทางก๋ากั่นที่ดูน่ารัก หรือการแสดงที่อาจดูโอเวอร์แต่มองว่าบทตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเพราะเมื่อถึงเวลาการแสดงอารมณ์ที่หนักหน่วงในตอนท้ายเธอก็ยังทำได้ดี และเรื่องนี้เธอทำให้ทุกคนรอบข้างกลายเป็นไม้ประดับไปหมด ใครจะเด่นใครจะเฉิดฉายใครจะดับตัวละครของชินฮเยซอนคือตัวกำหนดไม่อวยก็คงนอนไม่หลับ ส่วนคิมจองฮยอนในบทพระราชาชอลจงนั้นความจริงได้เห็นเขาแสดงมาหลายเรื่องแล้ว แต่ที่สะดุดตาและเขาปล่อยของเต็มที่ได้ยังเห็นมีแค่ Welcome To Waikiki กับเรื่องนี้ แต่น่าเสียดายที่บทวางตัวละครมาม่าให้เป็นผู้มีอิทธิพลต่อเรื่อง เลยทำให้แม้คิมจองฮยอนจะดูดีพอตัวแต่ไม่สามารถโดดเด่นล้ำนายมเหสีได้ทั้งที่นี่คือเรื่องที่น่าจดจำของเขาและด้วยพลังที่แรงสูงของชินฮเยซอนในบทนายมเหสี ทำให้ตัวละครที่น่าจดจำและเปี่ยมสีสันมากมายอย่างชเวซังกุง ฮงยอน (แซซออึน) ที่เปล่งประกายสุดขีดมากกว่าพระสนมโจฮวาจินของชอลอินอาที่ตามจริงต้องเด่นกว่าเสียอีก หรือกระทั่งพ่อครัวหลวงที่ล้วนมีเวลาที่น่าจดจำ แต่ก็เป็นตัวอย่างชั้นยอดว่าความน่าจดจำนั้นมันมาจากอิทธิพลของความเป็นเดอะแบกของชินฮเยซอนล้วนๆ ส่วนชเวจินฮยอกไม่ต้องเอ่ยถึงมากมายเพราะนี่คือบทที่มาเล่นฆ่าเวลาเท่านั้น และด้วยงานด้านภาพที่สวยเช่นเคย ประกอบกับงานดนตรีที่เป็นเพลงร่วมสมัยไม่ใช่ธีมโบราณเลยออกมาสดใสดูดีมีสีสัน แต่ถ้าอลังการกว่านี้น่าจะดีไม่ใช่น้อยนี่คืองานที่ดูสนุกและเข้มข้นแม้ว่าเรื่องหลักและฉากหน้าจะไปคนละทาง แต่น่าเสียดายที่เลือกที่จะบิดเรื่องประวัติศาสตร์ทั้งที่น่าจะหาทางออกได้ดีกว่านี้ แต่เมื่อมันเป็นไปแล้วก็ทำได้แค่เสียดาย แต่ก่อนการเดินทางมาถึงจุดนี้เรื่องนี้ก็มอบความสนุกสนานให้ผู้ชมได้ตลอดทั้งเรื่อง ด้วยแกนหลักอย่างที่ว่าเรื่องของการชิงอำนาจราชบัลลังก์ และฉากหน้าที่จัดเต็มความฮาใส่ผู้ชมไม่มียั้ง อาจไม่ใช่งานที่เนี้ยบจนไร้ที่ติ ทั้งยังมองเห็นริ้วรอยมากมาย แต่ความสนุกและความฮาก็ได้ช่วยลบรอยแผลเหล่านั้นไปได้ ด้วยความที่แจกจ่ายอารมณ์ให้ผู้ชมทุกรูปแบบทั้งตลก โศกเศร้า ซาบซึ้ง กุ๊กกิ๊ก เร้าใจกับเกมการแย่งชิงอำนาจเชิงไหวชิงพริบ ด้วยการแสดงที่ต้องจดจำและน่าจดจำสุดเท่าที่ได้ดูมาของชินฮเยซอนแล้ว อาจจะไม่ใช่บทที่เธอแสดงได้เนี้ยบที่สุดแต่นี่คือบทที่ผู้ชมต้องจดจำ ส่วนข่าวฉาวอะไรในบ้านเขาที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้คงไม่ขอเอ่ยถึงเพราะคนกินต้มจืดผักกาดดอง อาจไม่สามารถไปเข้าใจความคิดคนบริโภคซุปกิมจิได้ และเมื่อต้องการความบันเทิงแล้วเรื่องก็ตอบสนองความบันเทิงเต็มที่ที่แม้จะเก่า แม้จะโบราณ แม้จะน้ำเน่า แต่เมื่อมันสนุก มันเลยกลายเป็นการทำให้ผู้เขียนถูกคุณแม่บ้านตะโกนผ่านประตูห้องน้ำว่า กระทั่งนั่งส้วมยังเอาซีรีส์เข้าไปดูดูไปบ่นไปviuขอบคุณภาพประกอบ ภาพปก จาก Facebook tvN dramaภาพที่ 1 / ภาพที่ 2 / ภาพที่ 3 / ภาพที่ 4 / ภาพที่ 5 / ภาพที่ 6 / ภาพที่ 7 / ภาพที่ 8 / ภาพที่ 9 จาก Facebook tvN (International)ภาพที่ 10 / ภาพที่ 11 จาก Facebook Viu Thailandเกาะติดซีรีส์เรื่องใหม่ ๆ ได้ที่ App TrueID โหลดฟรี !