เรื่องย่อลูกเป็ดขี้เหร่ (ตามแบบฉบับของผู้เขียน)เรื่องนี้เป็นนิทานที่มีชื่อเสียงอยู่พอตัว จัดอยู่ในจำพวก "กระต่ายกับเต่า ,กากับหงส์" ได้สบาย นิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับลูกเป็ดตัวหนึ่งที่ฝักออกจากไข่ของแม่เป็ดช้ากว่าตัวอื่น แถมเมื่อฝักออกมาได้กลับมีรูปร่างหน้าตาที่แตกต่างไปจากพี่น้อง ทำให้ถูกหยอกล้อจากกลุ่มพี่น้องด้วยกันตลอดเวลา แถมแม่เองก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไร จนวันหนึ่งลูกเป็ดตัวที่ต่างจากพี่น้องทนไม่ไหวจากการที่ถูกพี่น้องรุมจิก รุมแกล้ง แถมต่อว่าว่าทำไมถึงขี้ริ้วขี้เหร่แบบนี้ ลูกเป็ดตัวนั้นเสียใจมาก มันจึงหนีห่างจากกลุ่มครอบครัวตนมาอาศัยอยู่ในบึงอื่นที่ไกลจากพี่น้องและแม่ของมันอาศัย มันร้องไห้เสียใจว่าทำไมชีวิตมันถึงได้ย่ำแย่ขนาดนี้ มันจึงตัดสินอยากดูใบหน้าตัวเองโดยการไปชะเง้อลงไปในแม่น้ำ มันเห็นเงาตัวเองจากแม่น้ำในแบบที่หน้าของมันเองเคลื่อนไหวตลอดเวลา มันจึงตกใจมาก สะดุ้งโหยงไปข้างหลัง มันบอกว่าทำไมตัวมันน่าเกลียดถึงขนาดนี้ ทำไมมันช่างโชคร้ายอย่างนี้ แถมในบึงแห่งนี้ต่างก็ไม่มีใครยอมรับมันเป็นเพื่อน ต่างก็บอกว่าตัวมันน่าเกลียด ขี้เหร่ สารพัดสารพัน แต่มันก็จำต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเรื่อย ๆ ด้วยตัวของมันเองในบึงแห่งนี้ลำพัง จนเวลาผ่านไปตัวมันเติบใหญ่กลับดูสง่าผ่าเผยดังหงส์ ตัวมันมีสีขาวสว่างสวยงาม ท่าทางของสัตว์ในบึงนี้มีท่าทีที่เปลี่ยนไป ต่างก็บอกว่ามันมีรูปร่างที่สง่า ต่างก็ว่ามันเป็นหงส์ แถมสวยกว่าหงส์อีกหลาย ๆ ตัวที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่อีก แต่มันก็ไม่เคยเหลิงเผยออวดเบ่งในสง่าของตน มันก็ยังคงใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายตามฉบับของมันตลอดไปวิเคราะห์โยงถึงความประทับใจเหตุผลเพราะ นิทานอีสปเรื่องนี้มันมีโทนเรื่องที่แตกต่างจากเรื่องอื่น ในเรื่องของความเศร้า ทั้งเรื่องของการดำเนินเรื่องที่เหมือนกับจะเปลี่ยนบรรยากาศหรือโลเคชันบ่อย มันมีหลายอารมณ์ทั้งความเศร้า ความซึ้ง ความดีใจ ความสะใจ(ตอนที่มันสง่าในตอนท้าย สะใจฝูงสัตว์) มันเป็นนิทานที่น้อยแต่มาก ถึงเรื่องราวมันไม่ยาวมาก แต่ในความรู้สึกขณะอ่านในตอนเด็ก ๆ รู้สึกว่าจบช้ามาก เหตุเพราะเรื่องมันเล่าจากตัวเป็ดมันแรกเกิด ใช้ชีวิตต่อไปเรื่อย ๆ ผ่านคืนและวัน จนเติบโตเป็นเป็ดที่ความสง่าเหมือนกับหงส์ ตอนที่อ่านดอนเด็กประทับใจมาก ต้องอ่านอีกรอบหนึ่งเพื่อทำความเข้าใจและดื่มด่ำกับรสชาติเรื่องราวความสนุกแต่เคล้าด้วยความเศร้า มันค่อย ๆ พาเราดำดิ่งไปกับความรู้สึกของเป็ดตัวนี้เรื่อย ๆ คอยลุ้นว่าตัวมันจะเป็นอย่างไรต่อไป แถมรูปภาพประกอบก็สวยงาม เป็นคนที่ชอบแม่น้ำอยู่แล้วโดยส่วนตัว แล้วพอเรื่องนี้สถานที่หลักคือในบึงน้ำทำให้ชอบในรายละเอียดของแวดล้อมในบึง เช่น พืชที่ขึ้นตามบริเวณนี้ กบที่อยู่บนใบบัวบก หยดน้ำฝนเมื่อตกลงมาในแม่น้ำ ฝูงปลา หรือสัตว์ต่าง ๆ ที่อาศัยอยู่ร่วมกัน ฯลฯ คือมันพาเราไปอีกโลกของสถานที่แห่งนั้นขนาดย่อ ถึงตอนโตอ่านแล้วจะไม่รู้สึกเช่นนั้นแล้ว แต่ตอนเด็ก ๆ ผมรู้สึกแบบนี้จริง ๆ พูดถึงเนื้อเรื่องทำไมถึงประทับใจ เหมือนกับตอนผมเด็กผมชอบสมมติตัวเองว่าเป็นตัวละครนั้น พอเรื่องนี้ตัวละครเอกเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ทำให้ผมรู้สึกกลัว กลัวว่าถ้ามาเจอกับชีวิตจริงของเรา ๆ จะทำอย่างไรดี เราจะอยู่ตัวคนเดียวได้ไหมโดยที่ไม่มีแม่ ถ้าเราถูกกลั่นแกล้งเราจะรับมือไหวหรือเปล่า สิ่งเหล่านี้ล้วนเกิดเป็นความกลัวในใจผมตลอดครั้นที่ยังเป็นเด็ก ผมก็ภาวนาว่าขออยากให้เกิดขึ้นกับผมเลย ด้วยตัวผมเองนั้นก็อ้วน มักถูกล้อว่าอ้วน แต่ผมก็ไม่กล้าสู้กับใคร เลยได้แต่เก็บคำล้อของเพื่อนไว้ในใจแล้วบอกว่าช่างมัน เดี๋ยวพวกมันก็หยุดเอง ผมยึดความคิดเหล่านี้จากนิทานเรื่องนี้เลย ผมอาจเสียใจบ้างร้องไห้ทุกครั้งที่ถูกแกล้งแต่ไม่ได้บอกใคร ผมไม่ชอบแสดงให้คนอื่นรู้ว่าผมอ่อนแอ ผมเลยตัดสินใจไม่บอกดีกว่า ต่อสู้กับความรู้สึกเหล่านี้ด้วยตนเองให้มันชิน จนในที่สุดผมชินจริง ๆ ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บเหมือนคราวแรกแล้ว มันรู้สึกเฉย ๆ ขึ้นมาก อาจรู้สึกบ้างแต่ก็ไม่เยอะมาก ผมเริ่มมีกำลังใจในการเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ผมไม่ควรที่จะไม่พอใจรูปลักษณ์ของตัวเองเพราะถ้าเราไม่ชอบตัวเองแล้วเราจะมีความสุขอย่างไรกัน สักวันมันต้องดีกว่านี้ ผมเฝ้าฝันรอวันนั้นทุกคืนวันถึงแม้ว่ามันจะอีกยาวนานก็ตาม แต่การรอเหล่านี้ทำให้ผมมีความสุดที่สุดเลย รอเหมือนลุูดเป็ดตัวนั้นที่จะมาผงาดอย่าสง่าให้ผู้อื่นได้ประจักษ์เห็นถึงรูปกายและจิตใจอันงดงามและเข้มแข็งเป็นที่สุด ขอบคุณรูปภาพ รูปปก รูปที่หนึ่ง รูปที่สอง รูปที่สาม รูปที่สี่