โยดายาบอย หนังสือที่บันทึกจากความทรงจำของวิชัย ที่ได้ไปเรียนต่อประเทศเมียนมาร์ (อดีตใช้ชื่อพม่า) เมืองย่างกุ้ง ในบทความนี้ขอใช้เรียกแทนประเทศเมียนมาร์ เป็นพม่าแทนตามสำนวนของคุณวิชัยละกันถ้าใครเป็นแฟนหนังสือ สิ่งมีชีวิตในโรงแรมละก็ต้องชอบเล่มนี้แน่ ๆ ด้วยสำนวนที่ยียวน การที่รังสรรค์ประสบการณ์ชีวิตแบบ โหด มัน ฮา มาเล่าให้ฟังเสมือนเราอยู่ในพม่าปี 1997 (พ.ศ. 2540) ในสมัยนั้นประเทศพม่ายังไม่เปิดประเทศ เริ่มต้นเรื่องมาด้วยการเดินทางโดยเครื่องบินยังเป็นลำเล็ก ๆ ใบพัดสองตัว กับแอร์โฮสเตสที่พูดอังกฤษไม่ได้ และผู้คนที่พม่า ผู้ชายร้อยละ 95 นุ่งโสร่งกันหมด หลังจากนี้จะเป็นบันทึกชีวิตของผู้เขียน และเรื่องราวต่าง ๆ ในพม่าหลังจบการศึกษาขั้นพื้นฐาน หลาย ๆ คนคงเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย บางคนเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่วิชัยไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย แต่คุณพ่อให้ไปเรียนภาษาที่พม่า ซึ่งไม่มีกำหนดกลับ เรื่องราวหลังจากนี้จะพาไปพบกับความสัมพันธ์ของคนไทย และคนพม่าในยุคนั้นที่ไม่มีอินเตอร์เน็ตที่เฟื่องฟู วิชัยต้องเอาตัวรอดจากกำแพงภาษา ความเหงา โดดเดี่ยว แต่เขาก็มีเพื่อน วิชัยได้เล่าเรื่องชีวิตประจำวัน และความสัมพันธ์ที่ช่วยเบาเทาความเหงา คิดถึงบ้านคือเพื่อนชาวพม่า เขาเป็น "โยดายาบอย" ในกลุ่มเพื่อน ๆ (โยดา มาจาก โยเดีย เป็นคำที่ใช้เรียกคนไทย) การเรียนภาษาที่นั่นก็ชวนมึนงง เขาได้พบเพื่อนใหม่ที่เป็นคนพม่า และเป็นคนยุโรปที่พูดพม่าได้ เกิดเป็นมิตรภาพที่ชวนให้พาไปรู้จักกับความรู้สึกนึกคิดของชาวต่างชาติที่อยู่ในพม่าด้วย ผ่านภาษาการเล่าที่ทำให้เราหัวเราะท้องแข็งได้ เขาได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่างในพม่าทั้งเล่นบาสเก็ตบอล ที่ได้เจอมิตรภาพจากเพื่อนไทยและพม่า ออกไปท่องพม่า ทำให้เราจินตนาการตามทั้งชีวิตความเป็นอยู่ที่ไม่ค่อยสะดวกนัก การแต่งกายที่ไม่คุ้นชินเพราะ รถยนต์ส่วนตัวที่พม่าต้องเสียภาษีแพงทำให้คนส่วนใหญ่ไม่มีรถใช้ หรือเพื่อนของเขาเองที่เป็นคนมีฐานะก็ซื้อรถยนต์มาทำเป็นแท็กซี่ เพราะจะได้ไม่ต้องจ่ายภาษีที่แพง ในที่สุดก็ถึงจุดที่เขาได้เรียนรู้การใช้ชีวิต จนพม่าเป็นส่วนหนึ่งของเขาได้ ก็ได้เวลากลับไทย ก่อนจะกลับไทยก็ได้ใช้เวลาที่พิเศษกับเพื่อนของเขาด้วย บันทึกเล่มนี้ที่เราอ่านจากประสบการณ์ของผู้เขียนจำนวน 290 หน้า ทำให้เราได้เห็นมิตรภาพ และการเติบโตของผู้เขียนไปพร้อมกันสำนวนที่เล่าแม้บางอย่างจะตลกร้ายไปบ้าง แต่ก็มีสีสันช่วยเติมเต็มอีกวันของผู้อ่านได้เป็นอย่างดี ภาพถ่ายจากหนังสือ โยดายาบอย โดย แมวน้อยด้อยปัญญา