รีวิวหนัง "สวัสดีวันจันทร์(ส)" สั่งสมประสบการณ์วนลูปสร้างแต่เรื่อง ฉบับไทยกันดูบ้าง

ถ้าหากว่ากันถึงพล็อตหนังสไตล์วนลูปแล้ว แน่นอนว่าเรามักจะได้เห็นหนังประเภทนี้สร้างออกมาอย่างต่อเนื่องกันแทบจะทุกปี โดยเฉพาะในช่วง 7-8 ปีที่ผ่านมานี้ หนังวนลูปได้หลายเป็นพล็อตยอดนิยมที่นักสร้างมักจะหยิบจับมาปั้นเป็นเรื่อง แต่สำหรับฝั่งหนังไทยอาจจะค่อนข้างแปลกใหม่และไม่ค่อยเคยเห็นเท่าไหร่ ดังนั้นก็มาของ "สวัสดีวันจันทร์(ส) Hello Monday(s)" หนังไทยพล็อตชีวิตวนลูปจึงค่อนข้างกระตุ้นความสนใจได้ไม่น้อย

ชีวิตสุดดี๊ด๊าของนักศึกษาปีที่ 8 สุดแสบ เอิร์ธ เทอมสุดท้ายที่จะสำเร็จการศึกษา แทนที่จะตั้งใจเรียน เขากลับทุ่มเทแรงกายแรงใจจีบสาวรุ่นน้องอย่าง สายไหม แต่ยังต้องพ่ายให้กับความฮอตดีกรีเดือนมหาลัย เต้ อิร์ธตั้งใจจะบอกรักสายไหมในวันจันทร์ที่ 1 เม.ย. 2567 แต่ทุกอย่างกลับผิดแผนในคืนปาร์ตี้จบการศึกษา เอิร์ธตื่นมาพบว่าตัวเองติดอยู่ในวันจันทร์ที่ 1 เมษายน อีกครั้งและอีกครั้ง  เอิร์ธจึงฉวยโอกาสนี้เปย์ตัวเองให้มากที่สุด และทำทุกวิถีทางเพื่อพิชิตใจสายไหม

นี่คือผลงานการกำกับหนังเต็มตัวอีกเรื่องของนักสร้างหนังหนุ่มเจนวาย "ก่อ-ชาคร ไชยปรีชา" ที่เขาสั่งสมประสบการณ์ทำงานเบื้องหลังในวงการบันเทิงมานานเป็นสิบ ๆ ปี ผลงานนี้น่าจะเป็นการออกลีลาวาดลวดลายแบบจัดจ้านของหนังแบบเต็มไม้เต็มมือ ที่ต้องยอมรับว่าเขาใส่ไม่ยั้งกับงานชิ่นนี้ของตัวเอง โดยเฉพาะจังหวะและลีลาการผสมผสานเล่าเรื่องที่มักจะเสียดสีสังคมปัจจุบันแบบเบา ๆ แต่แสบ ๆ คัน ๆ ได้กำลังพอดี

แน่นอนว่า ก่อ ชาคร ก็ยังรับหน้าที่เป็นหนึ่งทีมสร้างสรรค์บทหนังเรื่องนี้ด้วย ที่เราสัมผัสได้ว่าเขาก็แค่อยากจะหยิบเอามีมคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ที่มักจะทักทายลูกหลานทางโซเชียลมีเดียด้วยมีมแต่ละวันมาเป็นประเด็น แต่ก็ใช้ลีลาการเล่าเรื่องแบบวนลูปวันเดิม ๆ มาใช้เป็นลูกเล่น นับว่าเป็นท่าทางที่ค่อนข้างสนุก แต่ก็น่าเสียดายที่ทว่าลายเส้นเรื่องราวเล่านี้มันกลายเป็นสิ่งที่ไม่ได้แปลกใหม่อะไรอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อหนังฝรั่งก็เคยสร้างสตอรี่ประมาณนี้ออกมาแล้วหลายเรื่อง

อีกทั้งเส้นเรื่องและการจับทางเล่าเรื่องของหนังเรื่องนี้ออกจะสะเปะสะปะไม่สักหน่อย ดูเหมือนว่าจะเห็นประเด็นหลักของหนังได้ดี แต่เมื่อสัมผัสดี ๆ ก็พบว่าโครงสร้างบทยังค่อนข้างอ่อนแรงไปอยู่มาก กลายเป็นหนังวนลูปที่ก็ทำหน้าที่แค่วนลูปไปตามท้องเรื่องเท่านั้น จุดเริ่มต้นกับบทสรุปล้วนแต่เป็นเส้นเรื่องที่ผู้ชมน่าจะคาดเดาได้อยู่แล้ว แม้ว่าจะพยายามใส่มุกตลกและกิมมิกขำ ๆ จิกกัดสังคมเข้ามา ที่เป็นกลิ่นอายที่ผู้กำกับน่าจะหยิบยืมจังหวะมาจากรุ่นพี่คนสนิท อย่าง เต๋อ นวพล มาใช้ในเรื่องนี้ด้วย แต่ทว่าหลาย ๆ จุดยังไม่ค่อยเวิร์กกับตัวหนังมากนัก

แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า การตัดต่อหนังจากฝีมือของผู้กำกับหนังเอง ก็เป็นอีกหนึ่งส่วนที่ทำได้ค่อนข้างดีไม่น้อย โดยเฉพาะช่วงที่หนังทำการเล่าเรื่องสไตล์วนลูป ผู้ชมจะได้เห็นกับลีลาการตัดต่อหนังที่เต็มไปด้วยสีสนแบบฉึบฉับฉับไว เป็นลูกเล่นจัดจ้านที่ไม่ค่อยเห็นได้บ่อยสักเท่าไหร่นัก ต้องยอมรับว่าฝีมือการตัดหนังของนักสร้างหนุ่มคนนี้ค่อนข้างฝีมือดีไม่เบาเลย อย่างน้อย ๆ ก็มีจังหวะที่เขาสามารถทำให้หนังสนุกได้ด้วยจังหวะการตัดต่อ

ส่วนในพาร์ทการแสดง "โอบ โอบนิธิ" ที่มารับบทนำในหนังเรื่องนี้ แน่นอนว่าเขาก็สามารถรับมือกับบทบาทของตัวเองได้อย่างพอใจ ถ่ายทอดอินเนอร์ทางการแสดงทั้งตลกทั้งดรามาในมุมมองใหม่ ๆ ที่เราไม่เคยเห็นเขาได้ทำแบบนี้มาก่อน แต่ก็น่าเสียดายไม่สักหน่อย เพราะว่ามิติในบทบาทตัวละครของหนังเรื่องนี้ยังทำได้ไม่ถึงนัก สุดท้ายคาแรกเตอร์ของเขาก็เป็นหนึ่งในตัวละครที่น่าชังที่สุดในหนังไทยอีกเรื่อง กลายเป็นบทที่คนดูไม่น่าจะอยากเอาใจช่วยเขาสักเท่าไหร่นัก

ขณะที่นักแสดงสมทบคนอื่น ๆ ก็ค่อนข้างมีมิติที่เบาบางตามไปด้วย เพราะหนังค่อนข้างเน้นโฟกัสไปที่ตัวละครหลัก "พีพี ปุญญ์ปรีดี" กับการแสดงหนังเรื่องแรกของเธอ อาจจะติดความเป็นนางเอกละครไปสักนิด การแสดงบนจอใหญ่จึงยังไม่เจิดจรัสมากเท่าที่ควร เช่นเดียวกับ "วิคเตอร์ ชัชชวิศ" เป็นตัวละครที่เหมือนมาช่วยดึงสติพระเอก แต่ทว่าความซับซ้อนในมิติบทบาทของเขายังไม่ลุ่มลึกเพียงพอ จึงไม่ต่างกับการหยอดใส่เข้ามาเฉย ๆ เอาไว้ช็อตฟีลเท่านั้นเอง

ดังนั้นโดยภาพรวมแล้ว สวัสดีวันจันทร์(ส) เป็นการเปิดโลกหนังวนลูปให้กับวงการหนังไทยที่น่าสนใจ แต่ผลลัพธ์ที่ออกมานักอาจจะไม่ได้น่าอภิรมย์ใจถึงที่สุดขนาดนั้น เพราะหนังยังเต็มไปด้วยส่วนที่ขาด ๆ เกิน ๆ อยู่เต็มไปหมด จังหวะของหนังเหมือนจะดีแต่ก็ยังไม่สามารถพาผู้ชมกลมกล่อมไปกับอรรถรสของหนังได้ในระดับที่น่าพอใจขนาดนั้น บทหนังยังค่อนข้างอ่อนไปสักหน่อย มุกตลกก็ยังครึ่ง ๆ กลาง ๆ ที่ชัดเจนที่สุดน่าจะเป็นเสียงก่นด่านกันไปมาของตัวละครเท่านั้น

แต่อย่างน้อย ๆ เราพบว่า สวัสดีวันจันทร์(ส) ยังมีมุมกับจังหวะการตัดต่อที่ใช้ได้ดีอยู่ เป็นจังหวะการตัดหนังที่ค่อนข้างไม่ได้เห็นกันบ่อยครั้งนักในหนังไทยทั่วไป แต่สรุปแล้วก็ยังไม่ใช่หนังวนลูปเรื่องโปรดและเรื่องที่ทำให้เราประทับใจได้ถึงที่สุด ห้วงอารมณ์ของหนังยังคงค่อนข้างครึ่ง ๆ กลาง ๆ ราวกับติดชะงักระหว่างความสนุกกับความซ้ำซาก โดยเฉพาะถ้าการเล่าเรื่องของหนังที่กระชับขึ้นได้ยิ่งกว่านี้สักหน่อย อาจจะกลมกล่อมได้ยิ่งขึ้นกว่านี้ แต่กระนั้นก็ชอบบทสรุปของหนังเรื่องนี้ ที่นับว่าเป็นการแลนดิ้งจบที่เกรียงไกรดีแล้ว