รีวิวหนัง "We Live in Time เวลานั้นฉันและเธอ" ขยี้ห้วงแห่งรัก ซึมลึกทุกโมเมนต์ชีวิตคู่

แม้ว่าฉาบหน้าของผลงานหนังเรื่องนี้จะไม่ค่อยดึงดูดใจสักเท่าไหร่ กับการเป็นเพียงหนังรักที่มีกลิ่นน้ำตาลอยคลุ้งมาตั้งแต่เห็นตัวอย่างหนังเปิดขึ้น แต่มันกลับสะดุดตาตรงที่รายชื่อนักแสดงนำ ที่ทำให้ต้องเหลียวกลับมามองและมีคำถามว่า ทำไมพวกเขาถึงเลือกรับเล่นหนังเรื่องนี้นะ? และองค์ประกอบต่าง ๆ ก็ก่อร่างปั้นขึ้นมาเป็น "We Live in Time เวลานั้นฉันและเธอ" ที่เป็นร้อยเรียงสตอรี่ชีวิตคู่และเส้นทางแห่งรักของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ตอกย้ำว่าทุก ๆ โมเมนต์ของพวกเขาคือรสชาติที่แท้จริง

โทไบอัส กับ อัลมุต บังเอิญได้พบเจอกัน ที่ทำให้ชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล จากภาพชีวิตที่มีร่วมกัน ตกหลุมรักกัน สร้างบ้านสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ความจริงที่ยากจะยอมรับได้คืบคลานเข้ามาสั่นคลอนรากฐานชีวิตของพวกเขาในเวลาต่อมา เมื่อย่างก้าวที่ท้าทายด้วยขีดจำกัดแห่งเวลา ทำให้เพวกเขาได้เรียนรู้ถึงความตีงามแห่งช่วงเวลา บนเส้นทางที่ไม่ธรรมดา ผ่านห้วงอารมณ์แห่งรักที่เกินจะบรรยายของกันและกัน

ผลงานล่าสุดของผู้กำกับ "จอห์น ครอวลีย์" ที่แค่เห็นชื่อก็ไว้วางใจได้ในแง่งานสร้างที่จะละมุนละไปทัชหัวใจดีแท้ และ We Live in Time ก็ให้ผลลัพธ์ออกมาในทิศทางนั้นจริง ๆ นี่คือผู้สร้างที่เคยชนะรางวัล BAFTAs จากหนังสร้างชื่อ อย่าง Brooklyn และ Boy A ที่สไตล์งานของเขาก็ยังคงแจ่มชัดเช่นเดียวในผลงานเรื่องนี้ ผู้กำกับครอวลีย์มักสร้างความโดดเด่นในแง่ความสำคัญของตัวละครหลักกับแวดล้อมโดยรอบ นับว่าเป็นไฮไลต์ที่เด่นในฝีมือของเขาทีเดียว

We Live in Time ได้ "นิค เพย์น" จากหนังรักน้ำเน่าของเน็ตฟลิกซ์ อย่าง The Last Letter from Your Lover มาปั้นเรื่องให้ ที่แน่นอนว่าการละเลงบทหนังของเขาก็ยังเต็มไปด้วยกิมมิกที่หนังรักพึงมี เอาจริง ๆ พล็อตหนังเรื่องนี้ก็ไม่ได้สร้างความต่างหรือแปลกใหม่ใด ๆ มันออกจะเป็นสไตล์หนังรักจากฝั่งญี่ปุ่นหรือเกาหลีที่ผลิตออกมาเรื่อย ๆ ด้วยซ้ำ แต่เมื่อมันมาอยู่ในแวดล้อมและจังหวะในความเป็นบริติช จึงกลายออกมาเป็นความรักที่ขยี้ดรามาอีกโทนที่น่าสนใจ

สารภาพตรง ๆ ว่าทีแรกก็ไม่ได้ค่อยปลื้มเท่าไหร่ กับจังหวะการร้อยเรียงและเล่าเรื่องของหนังในรูปแบบที่กระโดดไปมา ชวนหงุดหงิดในอารมณ์ไม่น้อย แต่พอเสพเนื้อหาไปเรื่อย ๆ ก็พบว่าลีลาที่พวกเขาตั้งใจหยอดใส่เข้ามานั้น กลายเป็นความกลมกล่อมอย่างน่าประหลาดและอธิบายไม่ถูกเช่นกัน เมื่อเล่าเรื่องไปเรื่อย ๆ จนไปถึงในช่วงท้าย ก็กลายเป็นเหมือนจุดปลดล็อกใหญ่ ๆ ที่ม้วนสรุปได้อย่างน่าประทับใจ ในแบบที่เราก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะม้วนหน้ามาแตะระดับนี้ได้

ขณะที่องค์ประกอบงานสร้างใน We Live in Time ก็ออกมาค่อนข้างดีงาม แม้ว่าทีมงานชาวอังกฤษส่วนใหญ่จะเพิ่งมาร่วมงานกันในหนังเรื่องนี้ แต่งานถ่ายภาพของ "สจ๊วต เบนท์ลีย์" (จากซีรีส์ Black Mirror) ก็ถ่ายทอดฟีลลิ่งแห่งความสัมพันธ์ได้อย่างอบอุ่นและขึงขังได้ในเวลาเดียวกัน เช่นเดียวกับงานประพันธ์ดนตรีของ "ไบรซ์ เดสเนอร์" (จาก Cyrano) ซาวน์ดนตรีของเขาก็ช่วยผลักดันและสนับสนุนตัวหนังให้จัดจ้านขึ้น

และไฮไลต์เด่นสุด ๆ ของหนังเรื่องนี้ก็คงจะหนีไม่พ้น 2 นักแสดงนำ "แอนดรูว์ การ์ฟิลด์" กับ "ฟลอเรนซ์ พิว" ที่พูดตรง ๆ นี่คือผลงานหนังที่อาจจะไม่ได้ท้าทายฝีมืออะไรของพวกเขามากนัก แต่ก็เป็นอีกชิ้นงานที่เต็มไปด้วยความทุ่มเทพยายามในการถ่ายทอดอารมณ์ ในจังหวะรับส่งบทกันอย่างมืออาชีพเขาทำกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ กลายเป็นเสมือนแหล่งทองคำชั้นดีที่อยู่ในหนังเรื่องนี้ เพราะพลังการแสดงของทั้งสองได้ช่วยส่งเสริมให้ตัวหนังทรงพลังมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แอนดรูว์ การ์ฟิลด์ ที่ค่อนข้างจะคล่องแคล่วไม่น้อยกับการรับบทบาทในทิศทางนี้ เขาสามารถถ่ายทอดออกมาได้อย่างมีมิติแบบเกินคาด การแสดงที่เป็นธรรมชาติและยังพกแนวคิดทัศนคติที่ยึดมั่นของตัวละครได้อย่างแข็งขัน มาปะทะกับ ฟลอเรนซ์ พิว ที่ยังเป็นเพชรเป็นงามแห่งเกาะอังกฤษยุคนี้เช่นเคย แอคติ้งที่น้อยแต่มากของเธอ กลายเป็นความจับใจและเอาอยู่บนจอหนังเรื่องนี้ได้อย่างสบาย ๆ กลายเป็นการแสดงที่ช่วยทำให้หนังไหลลื่น และไม่มีซีนไหนที่ละสายตาไปได้เลย

ในท้ายที่สุดแล้ว We Live in Time เวลานั้นฉันและเธอ อาจจะเป็นแค่หนังรักดรามาพล็อตไม่ได้ใหม่ ที่คนดูอาจจะคุ้นเคยและเดาทิศทางกันได้ แต่จุดเด่นของหนังเรื่องนี้กลายเป็นการเล่าเรื่องและทิศทางที่โดดไปมาแต่กลับชวนประทับใจได้อย่างแปลกประหลาด พ่วงด้วยพลังทางการแสดงของ 2 ดารานำที่ช่วยขับเคลื่อนตัวหนังเรื่องนี้ได้ข้างหน้าได้อย่างทรงพลัง เรียกได้ว่าแค่มาดู แอนดรูว์ กับ ฟลอเรนซ์ กระทำการแสดงในหนังเรื่องนี้ก็คืนกำไรให้คนดูแล้วจริง ๆ