บทละคร ในสวนขวัญ ตอนที่ 4

หน้าบ้านเป็ดปุ๊ก ครู่หนึ่ง เชียรเดินออกจากบ้านมาที่ระเบียงหน้าบ้าน พูดโทรศัพท์มือถือมาด้วย

เชียร (พูดโทรศัพท์) ฉันออกมาหน้าบ้านแล้ว มีอะไรเหรอไม้…ไงนะ บ้านฝั่งโน้นเหรอ (มองไปที่บ้านไข่มุก) ไม่มีใครนะ รถก็ไม่อยู่ เขาออกไปส่งลูก ยังไม่กลับเข้ามามั้ง ทำไมเหรอ…ไม้จะมาบ้านฉัน? ก็มาซี ไม่เห็นจะต้องไปห่วงบ้านโน้นเลย…ยังไงนะ…ฮัลโหล ๆ ไม้

เสียงไม้ดังมาจากข้างกำแพง

ไม้    ทางนี้ครับคุณเชียร

เชียรกดวางสายโทรศัพท์ แล้วเดินไปที่กำแพง  

เชียร    ไม้เหรอ

ไม้    ครับ  ผมจะขอเข้าบ้านคุณเชียรทางนี้ได้ไหมครับ

เชียร    (หัวเราะ) อ๋อ มิน่าถึงได้ถามถึงบ้านโน้น ได้ซี ข้ามมาเลย

แล้วเราก็เห็นมือของไม้จับที่กำแพง พร้อมกับดันตัวเองขึ้นมา แล้วยกขาข้ามมา ไม้ก็มานั่งอยู่บนกำแพงแล้วไม้ก็กระโดดลงมาจากกำแพง แต่อดหันไปดูทางบ้านไข่มุกไม่ได้

เชียร    เขาไม่อยู่หรอก

ไม้    (รู้ตัว หันมายิ้ม) เพื่อความสบายใจน่ะครับ ไม่อยากเป็นขี้ปากคน

เชียร    ถ้าใครว่าอะไร ไม้ก็บอกไปว่าฉันขอให้เข้ามาทางนี้เอง 

ไม้    (ยิ้มๆ พยักหน้ารับ ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง)เอ่อ ผมอยากขอโทษคุณเชียรเรื่องเมื่อคืนน่ะครับ ผมพูดอะไรไป ไม่ค่อยดีเลย

เชียร    (นิ่งไปนิดหน่อย มองไม้ แล้วยิ้มออกมา) ฉันต่างหากที่คิดบ้าๆแบบนั้นกับเธอ ฉันควรจะขอโทษเธอ 

ไม้    เอาเป็นว่า ตอนนี้คุณเชียรรู้แล้วนะครับ ว่าผมเป็นยังไง

เชียร    (พยักหน้ารับ ยิ้มขำๆ) รู้แล้ว

ไม้    แล้ว…เอ่อ..คุณเป็ดล่ะครับ

เชียร    รายนั้นช่างเขาเถอะ อีกหน่อยเขาก็เข้าใจเอง 

ไม้    (นิ่งคิดไปนิดหน่อย แล้วพยักหน้ารับ) ก็ได้ครับ คงไม่เป็นอันตรายกับผมนัก (เชียรหัวเราะ) ผมจะมาขออนุญาตทำสวนไม้น้ำต่อให้เสร็จด้วย 

เชียร    ได้เลย เชิญ ฉันจะช่วยเธอด้วย

แล้วไม้ก็เดินไปที่สวนข้างบ้าน

ในห้องทำงานเป็ดปุ๊ก จะเห็นเป็ดปุ๊กทำงานอยู่กับคอมพิวเตอร์ แก้วพูดโทรศัพท์อยู่ มีอ้อมกับกุ้งนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะของตน 

แก้ว    (เบาๆ ไม่ให้คนอื่นได้ยิน) คืนนี้เหรอคะ ว่างอยู่แล้วล่ะค่ะ คุณมารับแก้วก็แล้วกัน…ก็เลิกงานห้าโมงเย็น…ค่ะ…แล้วแก้วจะรอนะคะ 

ที่เป็ดปุ๊กเหมือนมีปัญหาอะไรซักอย่าง แล้วชะโงกมาถามแก้ว

เป็ดปุ๊ก    แก้ว ไฟล์บริษัทคุณกอบกุลที่ให้แก้วไปแก้เสร็จหรือยัง 

แก้ว    (หันมา แล้วพูดโทรศัพท์) งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ ทำงานก่อน (กดวางสาย แอบทำหน้าหงุดหงิด แล้วหันมายิ้มถามเป็ดปุ๊ก) มีอะไรเหรอเป็ด

เป็ดปุ๊ก    ไฟล์ที่เราจะเสนอให้คุณกอบกุล ที่เป็ดฝากแก้วไปแก้น่ะ แก้วเอามาหรือเปล่า  

แก้ว    (ชะงัก) อุ๊ย แก้วยังทำไมเสร็จเลย อยู่ที่บ้านโน่น

เป็ดปุ๊ก    แล้วทำไมไม่เอามาด้วย เป็ดต้องเสนอให้พี่พิมเซ็นพรุ่งนี้แล้ว

แก้ว    ก็รายละเอียดมันเยอะ  พรุ่งนี้ได้ไหมล่ะ

เป็ดปุ๊ก    จะไม่ทันน่ะซี ต้องส่งให้ลูกค้าแต่เช้าด้วย(คิดนิดหน่อย) ไม่เป็นไรเป็ดไฟล์สำรองที่บ้าน แต่ก็ต้องรีบกลับไปทำให้เสร็จเป็ดปิดคอม แล้วเก็บกระเป๋า

แก้ว    เป็ดจะกลับเลยเหรอ

เป็ดปุ๊ก    ก็ใช่น่ะซี ฝากบอกพี่พิมด้วยแล้วกัน 

เป็ดปุ๊กสะพายกระเป๋าแล้วออกจากห้องทำงานไป แก้วคิดอะไรนิดหน่อย แล้วเอาโทรศัพท์ขึ้นมากด

แก้ว    (รอสายครู่หนึ่ง) ค่ะ…แก้วเอง…บ่ายว่างแล้ว มารับเลยก็ได้…ก็ไปซื้อของก่อน แล้วค่อยไปดินเนอร์ไง….ค่ะ เดี๋ยวเจอกัน 

อ้อมกับกุ้งแอบมองไปทางแก้ว 

แก้ว    (กดวางสายโทรศัพท์ แล้วหันมาพูดกับอ้อมและกุ้ง) ฝากบอกพี่พิมด้วยนะ เป็ดกับแก้วต้องรีบกลับไปแก้งานที่บ้าน  

แก้วคว้ากระเป๋ามาสะพาย แล้วออกจากห้องทำงานไป

อ้อมกับกุ้งส่ายหน้าเบื่อๆ

ที่ถนนหน้าบ้านเป็ดปุ๊ก รถของเป็ดปุ๊กเข้ามาจอดที่หน้าประตูรั้ว เป็ดปุ๊กลงจากรถมา แล้วมองเข้าไปในบ้าน 

สายตาเป็ดปุ๊กเข้าไปในบ้าน กวาดไปทั่วๆ ไม่เห็นมีใครเลย

เป็ดปุ๊กจะเปิดประตูรั้วเพื่อเอารถเข้าบ้าน เปิดประตูเล็กเข้าไป แล้วเป็ดปุ๊กก็ต้องชะงัก มองไปที่ระเบียงบ้าน

สายตาไปที่บันไดระเบียง มีรองเท้าผ้าใบเก่าๆของไม้ถอดไว้ที่นั่น 

เป็ดปุ๊กรู้ทันทีว่าต้องเป็นของนายไม้ เป็ดปุ๊กค่อยๆหันไปปิดประตูเล็ก 

เป็ดปุ๊กค่อยๆย่องมาที่บ้าน เหมือนกำลังจะจับขโมย พอมาถึงระเบียง เห็นรองเท้าผ้าใบเก่าๆของไม้ ก็ทำหน้าขยะแขยง แล้วเดินขึ้นไปบนระเบียง

ในบ้านเป็ดปุ๊กเป็ดปุ๊กค่อยเปิดประตู แล้วเข้ามาในบ้าน แล้วมองไปทั่วๆสายตาเป็ดปุ๊กกวาดไปทั่วในบ้าน ในห้องรับแขกไม่มีใครอยู่ 

แล้วเป็ดปุ๊กก็มองผ่านหน้าต่างออกไป เป็นพ่อกำลังนั่งปลูกต้นไม้อยู่ข้างกำแพง เป็ดปุ๊กหงุดหงิดขึ้นมาทันที ทำไมพ่อต้องมาทำงานของคนสวนแบบนั้น 

แล้วทันใด เป็ดปุ๊กก็ได้ยินเสียงคนครวญเพลงลูกทุ่งเข้ามาเบาๆ เป็ดปุ๊กชะงัก เดินต่อไปที่ครัว

ที่ครัว ไม้ยืนหันหลังกำลังล้างจาน พร้อมกับร้องเพลงลูกทุ่งเบาๆอยู่เป็ดปุ๊กไม่พอใจขึ้นมาทันที เดินไปที่ครัว แล้วหยุดอยู่หน้าครัว

เป็ดปุ๊    (ตวาด) นายเข้ามาทำอะไรในบ้าน

ไม้ที่กำลังล้างจานกระเบื้องใบหนึ่งอยู่ สะดุ้งตกใจ โยนจานใบนั้นขึ้นไป จานจะตกลงมา ไม้ก็พยายามจะคว้าให้ทัน จานก็กระเด้งขึ้นไปอีก

เป็ดปุ๊กก็ตกใจไปด้วย ลุ้นจานไม่ใหตกลงพื้นแตกจานเด้งจากมือไม้ไปอีก 3-4 ครั้ง ในที่สุด ไม้ก็คว้าจานไว้ได้สำเร็จไม้โล่งอก ส่วนเป็ดปุ๊กก็เผลอโล่งอกไปด้วย พอรู้ตัวก็รีบกลับมาทำหน้าหงุดหงิดเหมือนเดิม

เป็ดปุ๊ก    ว่าไง นายมาทำอะไรในบ้านฉัน

ไม้    ผม…มาทำสวน

เป็ดปุ๊ก    มาทำสวน? งั้นเหรอ แล้วนั่นอะไร (ชี้ไปข้างบ้าน ที่พ่อทำสวนอยู่) ฉันเห็นพ่อฉันทำงานงกๆอยู่นั่นน่ะ ส่วนนายมาขลุกอยู่ในครัวฉันมาหาของกิน  

ไม้อึ้งๆ ได้แต่มองเป็ดปุ๊ก ไม่โต้ตอบอะไรเป็ดปุ๊กมองไปที่โต๊ะทำกับข้าว เห็นแก้วน้ำสองใบ มีน้ำสีขุ่นๆใส่น้ำแข็งตั้งไว้

เป็ดปุ๊ก    แล้วนั้น นายถือสิทธิ์อะไรมารื้อค้นหาของกินในบ้านฉันแบบนี้

ไม้    ของกิน?

เป็ดปุ๊ก    (ชี้ไปที่น้ำ) ก็น้ำนั่นไง เอามาจากในตู้เย็นใช่ไหม

ไม้    เปล่า…คือ..ผม

เป็ดปุ๊ก    ไม่ต้องมาปฏิเสธ เห็นอยู่ชัดๆ

ไม้ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ  เสียงเชียรดังเข้ามา

เชียร    อ้าว เป็ดปุ๊ก กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่

เป็ดปุ๊กหันมาเห็นเชียรเดินเข้ามา

เชียร    ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะลูก

เป็ดปุ๊กทำท่าจะพูด แต่เชียรพูดขึ้นมาก่อน

เชียร    ไม้เขามาทำสวนต่อให้เสร็จน่ะนี่แล้ววันนี้คุณย่าเขาก็ยังฝากต้มปลาทูสายบัวมาให้ด้วยนะเพิ่งกินกันเมื่อมื้อเที่ยงนี่เอง แล้วก็ยังมีน้ำลูกตาลอีก น่ากินเชียว พ่อให้ไม้เขามาจัดใส่ถ้วย โน่นใช่ไหม

ไม้    ครับ

ไม้ยกแก้วทั้งสองมาหาเชียร ส่งให้เชียรแก้วหนึ่ง อีกแก้วยื่นให้เป็ดปุ๊ก แต่เป็ดปุ๊กส่ายหน้า

เชียรเห็นอาการของเป็ดปุ๊ก เลยยกแก้วของตัวเองขึ้นจิบ

เชียร    โอ อร่อย หวานสดชื่นจริงๆ ลูกตาลก็อ่อน นุ่มกำลังดี ฝากขอบคุณย่าด้วยนะไม้ เป็ดปุ๊กลองซีลูก

ไม้    (ยื่นแก้วให้เป็ดปุ๊กอีกครั้ง) ลองชิมดูครับ

เป็ดปุ๊ก    ไม่ล่ะ

ไม้ยังถือแก้วรอๆอยู่ 

เชียร    นึกแล้วยังเสียดายต้มปลาทูเสียดายพ่ออร่อยมากไปหน่อย เลยซัดซะเกลี้ยง ไม่ได้เหลือไว้ให้ลูกชิม

ไม้    ผมโทรไปบอกให้ฝ้ายเอามาให้อีกก็ได้นะครับ น่าจะยังมีอยู่ เอามาส่งให้ที่กำแพงนี่แหละครับ

เป็ดปุ๊ก    นี่นาย กำแพงบ้านฉันไม่ใช่ที่จะเที่ยวส่งของข้ามไปข้ามมานะ แล้วได้ข่าวว่านายชอบปีนกำแพงข้ามมาในหมู่บ้านด้วยใช่ไหม  ระวังเหอะ อย่าให้ฉันเห็นนะ จะตาม รปภ.มาพานายไปส่งโรงพัก

ไม้    ขนาดนั้นเลยเหรอครับ แต่ก็ดีเหมือนกัน พาผมไปส่งโรงพัก ผมจะได้พักบ้าง วันๆคุณนายใช้งานหนักเหลือเกิน แทบไม่ได้พักได้ผ่อน 

เป็ดปุ๊ก    โรงพักหมายถึงสถานีตำรวจ 

ไม้    (แกล้งทำเป็นตกใจ) อ้าว เหรอครับ งั้นไม่ล่ะครับ ผมกับตำรวจไม่ค่อยถูกชะตากันเท่าไหร่

ไม้วางแก้วน้ำลูกตาลลงที่โต๊ะ

ไม้    งั้นคุณเชียรครับ วันนี้ผมลากลับก่อนละกัน วันหลังจะมาลงต้นไม้ให้เสร็จอีกที

เชียร    จะกลับเลยเหรอ เอ้า ก็ได้

ไม้หันมายิ้มให้เป็ดปุ๊ก แต่เป็ดปุ๊กทำหน้าหงิกให้ ไม้สะดุ้ง แล้วแอบยิ้มขำๆ

เชียรกับไม้พากันไปที่ประตู

เชียร    เออ แล้วจะกลับยังไง ไม่โทรให้พิกุลมารับเหรอ

ไม้    เย็นมากแล้ว เขาคงกลับไปแล้วล่ะครับ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมมายังไง ก็ต้องกลับยังงั้น 

เชียร    จะปีนกำแพง…

พูดแล้วเชียรนึกได้ รีบปิดปากตัวเองเหลือบมองเป็ดปุ๊ก

ไม้    ก็ต้องยังงั้นล่ะครับ

เป็ดปุ๊กได้ยินแล้วตกใจ

เป็ดปุ๊กออกมาจากในบ้าน แล้วมองไปที่กำแพง

ไม้ปีนขึ้นไปบนกำแพงพอดี มีเชียรช่วยส่งอยู่ข้างๆ

เป็ดปุ๊ก    นี่นาย

ไม้    (กับเป็ดปุ๊ก) อย่าลืมชิมน้ำลูกตาลนะคุณ

แล้วไม้ก็กระโดดแผล๋วหายไปจากกำแพง มีเสียงดังตุ๊บพอได้ยิน

เป็ดปุ๊กเดินเข้ามาหาเชียร

เป็ดปุ๊ก    พ่อน่ะ พ่อปล่อยให้เขาทำแบบนั้นได้ยังไง

เชียร    เขาไม่เป็นไรหรอก ยังหนุ่มอยู่ กระดูกแข็งแรง

เป็ดปุ๊ก    เป็ดไม่ได้ห่วงเขา เป็ดไม่ชอบที่เขาปีนกำแพงแบบนั้น

เชียร    ก็เขาไปทางนี้มันใกล้บ้านเขา จะให้อ้อมไปหน้าหมู่บ้านไม่ไหวหรอก

เป็ดปุ๊ก    แต่เขาปีนกำแพงนะพ่อ เหมือนเป็นพวกขโมยขโจร คุณไข่มุกเขาก็เตือนเป็ดไว้แล้ว

เชียร    แล้วมีปัญหาอะไร เขาปีนกำแพงบ้านเรา ไม่ใช่บ้านโน้นซักหน่อย อีกอย่าง ไม้เขาก็ไม่ใช่ขโมยขโจร  

พูดแล้วเชียรก็หันกลับจะเดินเข้าบ้าน

เป็ดปุ๊ก    จริงๆไม่ใช่แค่ปีนกำแพง แม้แต่เข้าบ้าน เป็ดก็ไม่อยากให้เข้า เรื่องเมื่อวานยังไม่เคลียร์เลย 

เชียร    (หยุดหันมา) แต่พ่อเคลียร์แล้วนะ เขาไม่ได้เป็นอย่างที่ถูกคุณไข่มุกใส่ความแน่ๆ (จ้องเป็ดเขม็ง) 

เป็ดปุ๊ก    (อึดอัดนิดหน่อย) เอ้า ก็ได้ เขาไม่ได้เป็นเกย์ แต่ยังไงก็ห้ามปีนกำแพงเข้ามาในบ้านเราอีก 

เชียร    (ไม่ได้สนใจ) พรุ่งนี้วันเสาร์ เป็ดปุ๊กพาพ่อไปดูต้นไม้หน่อยนะ

เป็ดปุ๊ก    (เดินตามไป) พ่อยังไม่ได้รับปากเป็ด

เชียร    ไม้เขาบอกว่าฝั่งโน้นมีแต่ต้นไม้งามๆ พ่อไม่ไปดูไม่ได้แล้ว ไปกันแต่เช้าเลยก็ดี 

แล้วเชียรก็เดินเข้าบ้านไป

เป็ดปุ๊ก    พ่ออ่ะ

เป็ดปุ๊กได้แต่ถอนใจ รู้ว่ายังไงพ่อก็ไม่ยอมพูดเรื่องปีนกำแพงต่อแน่

หน้าร้านอาหารอิตาเลี่ยน ตอนกลางคืน (หรือป้ายชื่อร้าน) ภายในร้าน โอมกับแก้วนั่งอยู่ด้วยกันที่โต๊ะตัวหนึ่ง บนโต๊ะทั้งสองมีแก้วไวน์พร้อมไวน์ในแก้ว 

แก้วรู้สึกตื่นเต้น แต่ก็พยายามไม่แสดงออกให้เห็นมาก แต่ก็อดมองไปรอบๆร้านที่ตกแต่งอย่างหรูหราไม่ได้ 

แก้ว    คุณโอมคงมาที่นี่บ่อย

โอม    ไม่หรอกครับ เฉพาะโอกาสพิเศษเท่านั้น

แก้ว    (อดปลื้มไม่ได้) แล้ววันนี้มีโอกาสพิเศษอะไรเหรอคะหรือว่า วันเกิดคุณโอม 

โอม    ไม่ใช่หรอกครับ แต่ทุกครั้งที่ผมได้อยู่กับคุณแก้ว มันคือโอกาสพิเศษ 

แก้ว    (อาย) แหม คุณโอมล่ะก็

พ่อครัวเข็นรถอาหารออกมา แล้วตรงมาที่โต๊ะของโอมกับแก้ว 

โอม    อา อาหารของเรามาแล้ว

แก้ว    อะไรเหรอคะ

พ่อครัว    (บอกชื่ออาหาร) 

โอม    (ชื่ออาหาร)..ต้องทานให้สดจริงๆ เขาเลยมาปรุงให้เราถึงโต๊ะ

แล้วพ่อครัวก็เริ่มปรุงอาหาร แก้วมองพ่อครัวเตรียมอาหารแล้วยิ่งประทับใจ ยิ้มมีความสุขตลอดเวลา

โอมมองแก้ว รู้แล้วว่าเขาชนะใจเธอแล้ว คืนนี้ แก้วต้องเป็นของเขาแน่ โอมยิ้มแววตาเจ้าเล่ห์

พ่อครัวปรุงอาหารครู่หนึ่งก็เสร็จ แล้วเริ่มตักเสริฟใส่จานให้ทั้งสอง เสร็จแล้วพ่อครัวก็ยืนรออยู่

โอม    (กับแก้ว) เชิญเลยครับ

แก้วตักอาหารขึ้นชิม แล้วต้องทึ่งในความอร่อย

โอม    เป็นไงครับ

แก้ว    อร่อยมากเลยค่ะ (กับพ่อครัว) อร่อยมากค่ะ

พ่อครัวขอบคุณแล้วถอยออกไปพร้อมกับรถเข็นอาหาร

โอมกับแก้วเริ่มกินอาหารกันไป  บนโต๊ะเปลี่ยนเป็นของหวานแล้ว และทั้งสองกินใกล้จะหมด 

แก้ว    ที่นี่อาหารอร่อยทุกอย่างเลย 

โอม    ผมดีใจนะครับ ที่คุณแก้วชอบ

แก้ว    บอกตามตรงนะคะ แก้วไม่เคยมีโอกาสมาทานแบบนี้เลย ต้องขอบคุณคุณโอมมากๆ 

โอม    (ยิ้มรับ) เสร็จจากนี้แล้ว เราไปฟังเพลงกันต่อนะครับ 

แก้ว    ได้ซีคะ พรุ่งนี้วันหยุด

โอมหยิบน้ำมาจิบ (ไวน์หมดไปแล้ว) เสร็จแล้วยกมือเรียกบริการ ให้คิดเงิน 

บริการเอาบิลล์มาให้โอมเอากระเป๋าเงินออกมา แล้วหยิบบัตรเครดิตใบหนึ่งส่งให้บริการไป 

บริกรออกไป 

แก้ว    เราจะไปที่ไหนกันต่อเหรอคะ

โอม    รับรองที่ๆผมจะพาคุณแก้วไป น่าประทับใจมากกว่าที่นี่อีก

แก้ว    (ยิ้ม มีความสุข) จริงเหรอคะ 

โอม    คืนนี้ คุณแก้วต้องอยู่กับผมทั้งคืน 

แก้วไม่ตอบ ได้แต่หลบตาเขิน แก้มแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์ไวน์ 

ครู่หนึ่ง บริกรกลับเข้ามา พร้อมกับบัตรเครดิตของโอม

บริกร    มีบัตรอื่นไหมครับ บัตรนี้ไม่ผ่าน 

โอม    เฮ้ย อะไร ทำไมล่ะ

โอมเอากระเป๋าเงินออกมา แล้วเปลี่ยนบัตรใบใหม่ให้ไปบริกรยื่นบัตรใบใหม่คืนให้โอม

บริกร    ใบนี้ก็ไม่ผ่านครับ 

โอม    เฮ้ย

โอมเริ่มหน้าซีด เขามีบัตรแค่สองใบ โอมเอากระเป๋าเงินมาเปิดดูอีกครั้ง หยิบเงินสดออกมามีแค่สองพัน โอมเหลือบมองแก้วนิดหน่อย

แก้วพยายามไม่มองโอม 

ที่สุด โอมตัดสินใจถามแก้ว

โอม    คุณแก้ว มีให้ผมยืมก่อนซักสี่พันไหม 

แก้ว    (หันมามองโอม นึกไม่พอใจ แต่ก็ยิ้มออกมา)งั้น ใช้บัตรแก้วก็แล้วกันค่ะ

แก้วเปิดกระเป๋าถือ แล้วหยิบบัตรเครดิตของตัวเองส่งให้บริกร

โอม    ขอบคุณนะครับ แล้วผมจะเคลียร์ให้วันหลัง

แก้ว    ไม่เป็นไรค่ะ (หน้ายิ้ม แต่ใจชิงชัง) 

บัตรเครดิตสองใบของโอม ถูกโยนลงบนโต๊ะโซฟา 

โอม    นี่มันอะไรกันน่ะแม่ ทำไมแม่ไม่เคลียร์บัตรให้ผม

 หทัยอยู่ในชุดลำลองแล้ว นั่งอยู่ที่โซฟา มองบัตรเครดิตบนโต๊ะ

โอม    รู้ไหม ผมต้องอายเขาแค่ไหน ตอนที่บัตรมันรูดไม่ผ่านน่ะ ทั้งสองใบเลย 

หทัยลุกขึ้น แล้วเดินไปที่โต๊ะ มีเอกสารหลายอย่างอยู่บนโต๊ะ หทัยเลือกนิดหน่อย แล้วหยิบใบแจ้งหนี้บัตรเครดิต 2-3 ใบมา แล้วโยนลงบนโต๊ะบ้าง

หทัย    แม่กำลังจะถามลูกอยู่พอดี ลูกใช้เงินยังไง ซื้ออะไรต่ออะไรมากมายอย่างนี้ รายการละสองสามหมื่น มันค่าอะไรบ้าง อธิบายมาซี 

โอมอึ้งๆ ไม่รู้จะตอบยังไงหทัยนั่งลง แล้วหยิบใบแจ้งหนี้บัตรขึ้นมาดู

หทัย    (อ่านรายการ) โกลเด้นเพลส สามหมื่นสอง ซื้ออะไร 

โอม    สร้อยมั้งครับ

หทัย    มั้งเหรอ? สร้อยอะไร ไหนเอามาดูซิ

โอม    ผมให้เขาไปแล้ว

หทัย    ให้ใคร

โอม    ก็แฟนผมน่ะซีครับ 

หทัย    แล้วนี่ล่ะ (อ่านอีกรายการ) ไดมอนด์สตาร์ สองหมื่นเจ็ด 

โอม    พวกเครื่องประดับน่ะครับ ตุ้มหูมั้ง ที่เหลือก็มีดอกไม้ เสื้อผ้า แม่ ผมคบกับผู้หญิง ผมก็ต้องเอาใจเขาบ้าง ไม่ให้อะไรเขาเลย ใครเขาจะมาสนใจผม 

หทัย    ผู้หญิงที่มาสนใจลูก เพราะอยากได้ข้าวของพวกนี้น่ะ ลูกควรจะเลิกคบได้แล้ว 

โอม    โธ่แม่

หทัย    แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ไปเจอกันที่ไหน นิสัยใจคอเป็นยังไงก็ไม่รู้ 

โอม    เขาเป็นคนดีครับ ยังกับนางฟ้าเลยล่ะ

หทัย    ถ้าดีจริงทำไมไม่พามาให้แม่รู้จัก แม่ว่าคงไม่ต่างจากพวกที่ลูกเคยหิ้วมาจากคลับจากบาร์นั่นหรอก

โอม    (ไม่พอใจ) แม่อย่ามาดูถูกแฟนผมนะครับ

หทัย    ทำไมจะพูดไม่ได้

อลงกรณ์เข้ามา

อลงกรณ์    ทะเลาะอะไรกันคุณ 

โอม    แม่ไม่ไปเคลียร์บัตรเครดิตน่ะซีพ่อ ผมพาแฟนไปกินข้าว บัตรเด้งหมดทุกใบเลย เงินสดก็ไม่มีติดตัว ต้องขอให้จ่ายให้ผมน่ะครับ อายจนไม่รู้จะเอาหัวไปซุกที่ไหนแล้ว  

หทัย    ก็คุณดูความสุรุ่ยสุร่ายของลูกคุณซี (ยกบิลให้ดู) 

โอม    แต่นั่นมันก็อยู่ในวงเงินของผม มันเงินเดือนของผม 

อลงกรณ์    โอม อย่าขึ้นเสียงกับแม่แบบนี้ เดี๋ยวพ่อจัดการให้เอง 

โอมหงุดหงิด หยิบบัตรเครดิตของตัวเองกลับมา แล้วออกจากห้องไป

หทัย    คุณควรจะบอกลูกด้วย ว่าทำแบบนี้ วันนึงเงินที่มีมันก็หมดได้ 

อลงกรณ์    ไม่หรอก ถ้าคุณยอมให้ผมขยายโครงการ เราจะมีเงินเหลือเฟือใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมด แล้วก็ไม่ต้องให้ลูกต้องอายแบบนี้  

พูดเสร็จ อลงกรณ์ก็ออกจากห้องไป  หทัยรู้สึกแย่

 กรุงเทพฯยามเช้า  ในบ้านเป็ดปุ๊ก ที่บันได เป็ดปุ๊กยังอยู่ในชุดนอน เดินลงมาจากชั้นบน ท่าทางยังง่วงๆอยู่ พอมาถึงชั้นล่าง เป็ดปุ๊กก็ต้องชะงัก

ที่ห้องรับแขก เชียรอยู่ในชุดเสื้อยืดโปโล กางเกงแสล็ค พร้อมจะออกข้างนอกแล้ว

เชียร    ยังไม่อาบน้ำแต่งตัวอีก

เป็ดปุ๊ก    โหยพ่อ เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า

เชียร    แล้วจะออกกี่โมง สายๆมันจะร้อนนะ

เป็ดปุ๊ก    เช้าขนาดนี้ ร้านเขายังไม่เปิดกันหรอกพ่อ

เชียร    คนทำสวนน่ะ เขาตื่นก่อนไก่อีก จะบอกให้

เป็ดปุ๊กพยักหน้าส่งๆ 

เสียงริงโทนเพลง “ชิมิ ชิมิ” (เพลงแรกตั้งแต่ต้นเรื่อง) ดังเข้ามา 

เป็ดปุ๊ก    (ชะงัก) เป็ดลืมมือถือไว้ข้างล่างเหรอ

ทั้งเป็ดปุ๊กและเชียรช่วยกันหาโทรศัพท์ เพราะไม่รู้ว่าโทรศัพท์อยู่ที่ไหน เสียงเพลงก็ยังดังอยู่

เป็ดปุ๊ก    ไปอยู่ไหนเนี่ย

เชียร    (หาไปก็ขำไป) ใช้เพลงนี้จริงๆเหรอลูก 

เป็ดปุ๊ก    (ขำเหมือนกัน) เพลงเขาน่ารักออกพ่อ

เพลงยังดังอยู่ สองพ่อลูกอดขำไปด้วยไม่ได้ แล้วครู่หนึ่ง เป็ดปุ๊กก็เจอโทรศัพท์อยู่ในซอกเบาะชุดรับแขก

เป็ดปุ๊ก    มาแอบอยู่นี่เอง เจอแล้วพ่อ

เป็ดปุ๊กเอาโทรศัพท์มาดูหน้าจอ แล้วใบหน้าที่กำลังยิ้มขำ ก็เปลี่ยนเป็นนิ่งอึ้งทันทีไม่เข้ากับเพลงที่กำลัง “ชิมิ ชิมิ” อยู่อย่างนั้น

เชียรเห็นอาการทีเปลี่ยนไปของลูกสาว ก็รู้ว่าต้องมีอะไรผิดปกติ

เชียร    ทำไมเหรอลูก

เป็ดปุ๊ก    โทรมาจากบ้านเก่าค่ะ

เชียร    (ไม่สบายใจทันที) ใครโทรมา รับซีลูก

เป็ดปุ๊กกดรับสาย

เป็ดปุ๊ก    ฮัลโหล

แมวเมี้ยว    อาเป็ดปุ๊ก นี่แมวเมี้ยวเองครับ

เป็ดปุ๊ก    แมวเมี้ยว

เชียรสนใจทันที เดินเข้ามา

เชียร    เปิดลำโพงซี

เป็ดปุ๊กกดเปิดลำโพง

เป็ดปุ๊ก    แมวเมี้ยว ปู่ก็อยู่ตรงนี้นะลูก 

แมวเมี้ยว    หวัดดีครับคุณปู่

เชียร    (ตื้นตัน) จ้ะ สวัสดีลูก หนูเป็นยังไงบ้าง แล้วนกจิ้บล่ะ อยู่ใกล้ๆกันหรือเปล่า

ที่บ้านเก่าของเชียร แมวเมี้ยวพูดโทรศัพท์อยู่ (เป็นโทรศัพท์บ้านแบบไร้สาย)

แมวเมี้ยว    นกจิ้บทำการบ้านอยู่กับแม่ข้างบนครับคุณปู่ แมวเมี้ยวเลยแอบลงมาโทรหาอาเป็ดปุ๊ก

 จึงเห็นว่าแมวเมี้ยวนั่งหลบอยู่หลังชุดรับแขก มาที่เป็ดปุ๊กกับเชียร ทั้งสองรู้สึกแย่เมื่อได้ยินแมวเมี้ยวบอกอย่างนั้น แล้วตัดสลับไปมาระหว่าง

ทั้งสองฝั่ง

เชียร    ทำไมต้องแอบด้วยล่ะแมวเมี้ยว

แมวเมี้ยว    แม่สั่งไม่ให้โทรหาอาเป็ดปุ๊กกับคุณปู่เด็ดขาดครับ ถ้าอาเป็ดปุ๊กกับคุณปู่โทรมา ก็ไม่ให้รับครับ 

เชียร    สั่งแบบนั้นได้ยังไง 

แมวเมี้ยว    แม่บอกอาเป็ดปุ๊กับคุณปู่เกลียดพวกเรา เลยไม่ให้ยุ่งด้วย

เชียร    ไม่จริงนะลูก (รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา) ปู่รักหนูกับน้องมากนะ 

เป็ดปุ๊กเอื้อมมือไปกุมมือพ่อไว้ เหมือนจะเป็นการปลอบใจ

เป็ดปุ๊ก    แล้วพ่อกับแม่เราเขาเป็นยังไงบ้าง

แมวเมี้ยว    ยังทะเลาะกันเหมือนเดิมครับ

เป็ดปุ๊ก    เราอย่าไปยุ่งกับเขาเชียวนะ เรื่องของผู้ใหญ่น่ะ

แมวเมี้ยว    แมวเมี้ยวไม่ยุ่งหรอกครับ แมวเมี้ยวเป็นเด็กดี 

เชียร    แมวเมี้ยวกับนกจิ้บสบายดีใช่ไหมลูก เป็นเจ็บไม่ไข้นะ นกจิ๊บน้ำมูกไหลอีกหรือเปล่า แล้วแผลที่หัวเข่าแมวเมี้ยวแห้งแล้วใช่ไหม อย่าไปแกะมันอีกนะลูก 

แมวเมี้ยว    แมวเมี้ยวแข็งแรงดีครับ แต่ว่า…คิดถึงอาเป็ดปุ๊กกับคุณปู่จังเลย บ้านไม่สนุกเลย มีแต่เสียงแม่บ่น บ่น บ่น 

เชียร    ปู่ก็คิดถึงแมวเมี้ยวกับนกจิ๊บเหมือนกัน (แน่นหน้าอกขึ้นมา) ไว้วันหลังจะให้อาเป็ดปุ๊กไปรับมาเที่ยวบ้านนี้นะลูกนะ 

แมวเมี้ยว    ไม่ได้หรอกครับ แม่ไม่ให้ไปหรอก (นิ่งไปนิดหน่อย แล้วพูดอย่างตกใจ) เสียงแม่ลงมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับปู่ อาเป็ดปุ๊ก เดี๋ยวแม่ตีเอา หวัดดีครับ 

แล้วสายของแมวเมี้ยวก็ถูกตัดไป กลายเป็นเสียงตู้ดๆ สายหลุด 

ทั้งเชียรและเป็ดปุ๊กได้แต่ยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง

เชียร    ดูซี ยังไม่ทันได้ล่ำลากันเลย 

แล้วเชียรก็เดินไปนั่งลงที่ชุดรับแขก เหม่อไป คิดถึงหลาน

เป็ดปุ๊กมองพ่อแล้วเข้าใจ รู้สึกสงสาร เดินเข้าไปนั่งข้างๆ 

เป็ดปุ๊ก    เดี๋ยวเป็ดจะรีบไปอาบน้ำ แล้วเราออกไปดูต้นไม้ด้วยกันนะพ่อ

เชียร    ไม่รู้ยังอยากไปหรือเปล่า

เป็ดปุ๊ก    ไปเถอะค่ะ ได้เห็นต้นไม้ต้นไร่ที่พ่อรัก จะได้สบายใจขึ้น 

เชียรพยักหน้าให้นิดหน่อย

บนถนนด้านหลังหมู่บ้าน ที่เต็มไปด้วยร้านต้นไม้ รถของเป็ดปุ๊กแล่นมาช้าๆ 

ตัดมาในรถ เชียรนั่งเหม่อมองออกไปนอกรถ เป็ดปุ๊กหันมามองพ่อ แล้วรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเศร้าของพ่อ เป็ดปุ๊กคิดอะไรขึ้นมาได้ เอื้อมมือจะเปิดเพลง

เชียร    ถ้าจะเปิดเพลงเดิมก็อย่าเลยนะ ยังไม่มีอารมณ์

เป็ดปุ๊ก    นึกว่าพ่ออยากฟังอรวี

เชียร    น้องอรก็ช่วยอะไรไม่ได้

เป็ดปุ๊ก    (ถอนใจ เห็นใจพ่อ) คุยเรื่องต้นไม้ดีกว่า ตกลงพ่ออยากได้ต้นอะไรบ้างล่ะ

เชียร    ไม่รู้ซี จะหาไปเสริมสวนน้ำที่กำลังนั่นแหละ แต่ไม่รู้จะเอาต้นอะไรดี

เป็ดปุ๊ก    นายคนสวนนั่นเขาไม่เตรียมมาให้เราเหรอพ่อ

เชียร    เราก็ดูที่ชอบไปด้วย (หยุดนิดหน่อย) นี่ เป็ดปุ๊ก พ่อว่าลูกอย่าไปเรียกไม้เขาว่า “นายคนสวน” เลย เขาชื่อไม้ ก็เรียกชื่อเขาดีกว่า หรือไม่ก็เรียกชื่อจริงก็ได้ ชื่อจริงเขาชี่อ “ตฤณ” 

เป็ดปุ๊ก    (อึ้งนิดหน่อย) พ่อรู้จักชื่อจริงนายคน…นายไม้ด้วย

เชียร    ความจริงไม้เขาบอกว่า เขาก็อยู่แถวนี้ ทำสวนอยู่กับย่า 

เป็ดปุ๊ก    รู้จักญาติพี่น้องเขาด้วย

เชียร    ไม่ได้รู้จักหรอก แต่เขาพูดถึงบ่อยๆ แล้วก็เอาของกินที่ย่าเขาทำมาฝากพ่อบ่อยๆ

เป็ดปุ๊ก    ฝากทางกำแพงน่ะเหรอคะ

เชียร    (ชะงัก มองลูกสาว แต่เป็ดปุ๊กทำเป็นลอยหน้า) ย่าเขาทำขนมจีนน้ำพริกอร่อยมากเลย กินมาหลายที่แล้ว ไม่อร่อยเท่านี้

เป็ดปุ๊ก    ย่าหลานคู่นี้รู้สึกจะมีน้ำใจกับพ่อจริงๆนะ เออ พูดถึงขนมจีนน้ำพริก 

วันก่อนเป็ดหลบรถติดมาวิ่งเส้นนี้ เห็นมีร้านต้นไม้ร้านนึง ค่อนข้างใหญ่เลย หน้าร้านมีขนมจีนน้ำพริกวางขายด้วย เราแวะซื้อกลับไปกินก็ได้นะพ่อ(หยุดนิดหน่อย)อาจจะอร่อยกว่าของย่านาย…ไม้ ก็ได้ 

เชียรมองลูกสาว ส่ายหน้านิดหน่อย รู้ว่าลูกสาวตั้งใจพูดประชด

ที่หน้าร้านสวนขวัญ รถของเป็ดปุ๊กแล่นเข้ามาจอด แล้วเชียรกับเป็ดปุ๊กก็ลงจากรถ

เชียร    (มองไปทั่วๆร้าน) ร้านนี้ใหญ่กว่าสองร้านเมื่อกี้ตั้งเยอะ ดูที่นี่ที่เดียวน่าจะได้หมด

เป็ดปุ๊ก    ร้านนี้ล่ะค่ะที่มีขนมจีนน้ำพริก (มองไปที่โต๊ะขายของกินหน้าร้าน) แต่ว่าวันนี้ สงสัยไม่มี (เดินเข้าไปดูของกินบนโต๊ะ) 

ฝ้าย    (เสียงดังเข้ามา) แกงบอนถุงละยี่สิบ ขนมฟักทองสามอันสิบ กล้วยน้ำหว้าหวีละยี่สิบค่ะ 

สองพ่อลูกหันไปตามเสียง ฝ้ายเดินเข้ามายิ้มแย้มแจ่มใส พอฝ้ายเห็นเป็ดปุ๊กก็จำได้

ฝ้าย    อ้าว คุณนั่นเอง 

เป็ดปุ๊ก    (งงๆ) จะมาดูต้นไม้น่ะค่ะ

ฝ้าย    งั้นเชิญเลือกชมตามสบายค่ะ สนใจต้นไหน หรือสงสัยอะไร ถามฝ้ายได้ ฝ้ายตอบได้หมดค่ะ 

เป็ดปุ๊ก    (จำได้) นึกออกแล้ว เธอที่เอาต้นไม้ไปลงที่บ้านฉัน

ฝ้าย    ค่า แล้วคุณก็ชื่อคุณเป็ดปุ๊ก

เป็ดปุ๊ก    รู้ชื่อฉันด้วย

ฝ้าย    หลักในการทำการค้าค่ะ 

เป็ดปุ๊ก    (ยิ้มๆ)ทำสวนในหมู่บ้าน แล้วยังรับจ๊อบขายต้นไม้ด้วย สงสัยจะรวยใหญ่ 

ฝ้าย    (หัวเราะร่วน) อุ๊ยคุณ ฝ้ายไม่ได้ทำงานที่ร้านนี้เพราะหวังเงินหรอกค่ะ (ทำเป็นกระซิบ)หวังอย่างอื่น(หัวเราะ)ร้านนี้เป็นของคนใกล้ใจฝ้ายน่ะค่ะ

คนงานชายที่ทำงานอยู่ไม่ห่างพากันอมยิ้ม บางคนก็ส่ายหน้าอ่อนใจ 

เชียร    เออ แล้วนี่ ไม้เขามาขายต้นไม้อยู่ที่นี่ด้วยหรือเปล่าล่ะฝ้าย

ไม้    (เสียงดังเข้ามา) มาครับ

เป็ดปุ๊กอึ้งๆ แล้วหันไปมองต้นเสียง

จากหมู่แมกไม้ ร่างของไม้ก็ปรากฏตัวขึ้น ไม้แต่งตัวด้วยเสื้อยืดโปโล กางเกงยีน ไม่ดูซอมซ่อเหมือน ตอนอยู่ในชุดคนสวน ไม้เหลือบมองเป็ดปุ๊กแว่บหนึ่ง แล้วเดินยิ้มเข้าไปหาเชียร

ไม้    สวัสดีครับ

เป็ดปุ๊กมองออกว่าไม้ทำเป็นไม่สนใจเธอ นึกฉุนอยู่เหมือนกัน

เชียร    ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ มิน่า เสาร์อาทิตย์ไม่เห็นอยู่ในหมู่บ้าน มารับจ๊อบขายต้นไม้อยู่นี่เอง  

ไม้    มานานหรือยังครับ ได้ต้นอะไรบ้างแล้ว

เชียร    ยังไม่ได้อะไรเลย ก็ว่าจะดูไม้น้ำไปเติมน่ะ แวะดูร้านก่อนหน้าก็ยังไม่ได้ที่ถูกใจ

ไม้    งั้นเชิญทางนี้เลยครับ

ไม้พาเชียรออกไปทางหนึ่ง เชียรดูกระฉับกระเฉงมีความสุขกว่าเมื่อครู่เยอะ

เป็ดปุ๊กได้แต่ยืนอึ้งๆ เพราะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเฉยเลย

ฝ้าย    อย่าไปสนใจพวกหนุ่มๆเลยค่ะ คุณเป็ดปุ๊กอยากได้ต้นไม้แบบไหน เดี๋ยวฝ้ายช่วยหาให้ 

เป็ดปุ๊กยังนึกฉุนๆไม้อยู่ ยิ่งมองไปเห็นไม้แนะนำต้นไม้ให้พ่อ และพ่อของเธอก็ดูมีความสุขร่าเริงหัวเราะไปด้วย ก็ยิ่งไม่ชอบ

ฝ้าย    ฝ้ายจัดต้นไม้ให้คุณได้ทุกแบบ ยกเว้น “ไม้” เดียวเท่านั้น ที่ไม่ยอมจัดให้แน่ๆ (มองไปที่ไม้เหมือนกัน) ต้นนั้นฝ้ายจองแล้ว

เป็ดปุ๊กรู้ตัว รีบหันมา

เป็ดปุ๊ก    ฉันไม่อยากได้ต้นไม้หรอก ฉัน…เอ่อ…อยากได้พวกเครื่องมือทำสวนมากกว่า จะได้ใช้ช่วยพ่อทำสวน ไม่ต้องมาคอยใช้บริการนายไม้ของเธอ 

ฝ้าย    “นายไม้ของเธอ” อู๋ย พูดถูกใจฝ้ายจัง มาเลยค่ะ ฝ้ายจะช่วยดูให้ แบบนี้ทั้งลดทั้งแถม แจกสะบัดไปเลย

ฝ้ายพาเป็ดปุ๊กออกไปอีกทาง

ที่มุมหนึ่งของร้าน ที่จัดไว้เป็นที่นั่งพักผ่อนสำหรับลูกค้า อุปกรณ์ทำสวนชิ้นเล็กชิ้นน้อยจำนวนมากพอควรถูกฝ้ายกับเป็ดปุ๊กหอบมาวางลงที่พื้น 

ฝ้าย    น่าจะพอนะคะ

เป็ดปุ๊ก    พอแล้วล่ะ

เชียรกับไม้ก็กลับเข้ามา พร้อมกับไม้น้ำจำนวนหนึ่ง พอทั้งสองเข้ามาเห็นอุปกรณ์ทำสวนที่พื้นก็ชะงัก

ไม้    อะไรเนี่ย

ฝ้าย    อุปกรณ์ทำสวนของคุณเป็ดปุ๊กค่ะ 

ไม้    (อึ้งๆ) แบบนี้ถ้าที่หมู่บ้านมีการประกวดจัดสวน บ้านคุณต้องได้รางวัลอุปกรณ์จัดสวนดีเด่นแน่เลย

ทั้งเชียรและฝ้ายหัวเราะกัน ไม้เองก็อมยิ้มไปด้วย แต่พอหันมาเห็นเป็ดปุ๊กที่ยืนหน้าตูมบึ้งๆอยู่ ก็เลยต้องหุบยิ้ม

ไม้    เสียดายที่ร้านนี่ไม่มีชุดทำสวนขายด้วย

เชียร    ใช้เสื้อยืดแขนยาวกับถุงมือแล้วก็หมวกซักใบก็พอแล้วมั้ง (หันไปเห็นหมวกสาน) แบบนั้นก็ได้ 

เป็ดปุ๊ก    พ่อคะ เป็ดไม่เอาหรอก ชุดทำสวนน่ะ ที่เป็ดซื้อของพวกนี้ไป จะได้ช่วยพ่อทำด้วยไงคะ 

ฝ้าย    คุณเป็ดปุ๊กบอกว่า จะได้ไม่ต้องมาคอยใช้บริการนายไม้ของฝ้าย

เป็ดปุ๊ก    (สะดุ้งที่ฝ้ายพูดตรงอย่างนั้น) ก็เห็นนายยุ่งๆ 

เชียรเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้รับแขกไม้

เชียร    ก้มๆเงยๆนิดหน่อยซักเหนื่อย ขอนั่งพักก่อน เป็ดปุ๊กจะดูต้นไม้อะไรอีกก็ดูเลยนะลูก 

ไม้    (กับฝ้าย) ฝ้าย เอาน้ำวุ้นใบเตยมาให้คุณเชียรด้วย

เชียร    มีน้ำวุ้นใบเตยด้วยเหรอ เหมือนที่ออฟฟิศคุณหทัยเลย

ฝ้าย    อ๋อ มันเป็นสูตรประจำ…

ไม้    (ค่อนข้างดุ) ฝ้าย

ฝ้ายรู้ตัวว่าเกือบเผลอพูดอะไรไป

ฝ้าย    สักครู่นะคะ (ออกไป)

เป็ดปุ๊กมองไม้นิดหน่อย แล้วหันเดินออกไปดูต้นไม้ทางด้านหลังไม้มองตามเป็ดปุ๊กไปนิดหน่อย

เป็ดปุ๊กเดินผ่านต้นไม้หลากหลายในสวน รู้สึกผ่อนคลายขึ้น โดยเฉพาะเมื่อเห็นต้นไม้ที่มีดอกสวยๆ 

ก็อดที่จะลองดมกลิ่นดูไม่ได้ ครู่หนึ่ง ไม้เดินเข้าทางด้านหลังเป็ดปุ๊กหยุดมองดูเป็ดปุ๊กนิ่งไปโดยไม่รู้ตัว

จนเป็ดปุ๊กรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ข้างหลัง จึงหันกลับมา ไม้สะดุ้งนิดหน่อย ทำอะไรไม่ถูก

เป็ดปุ๊ก    มายืนตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม้    เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้เอง

เป็ดปุ๊ก    แล้วไง นายจะเอาอะไร

ไม้    คุณเชียรบอกว่า คุณอยากได้ต้นลั่นทมกลัวคุณจะเลือกไม่เป็น เลยให้ผมมาช่วยเลือกให้ แต่ว่า ต้นนั้นไม่ใช่นะ 

เป็ดปุ๊ก    ฉันรู้หรอก 

ไม้    ลั่นทมอยู่ทางนั้น (ผายมือไปข้าง)

เป็ดปุ๊กเดินไปทางที่ไม้บอก ไม้ก็เดินตามมา อยู่ใกล้เป็ดปุ๊กพอสมควร แล้วอยู่ดีๆเป็ดปุ๊กก็หยุด ไม้เกือบหยุดไม่ทัน อยู่ห่างจากตัวเป็ดปุ๊กไม่ถึงนิ้ว เป็ดปุ๊กหันมา หน้าสองคนห่างกันนิดเดียว เป็ดปุ๊กผงะ ถอยหลังไปก้าวนึง

เป็ดปุ๊ก    จะทำอะไร

ไม้    ก็ตามคุณมา อยู่ดีๆก็หยุดเฉย

เป็ดปุ๊ก    ฉันจะถามว่า เรียกว่าต้นลีลาวดีได้ไหม

ไม้    ทำไมต้องเรียก “ลีลาวดี”

เป็ดปุ๊ก    ก็เรียกลั่นทมมันฟังดูไม่ดี

ไม้    ไม่ดียังไง

เป็ดปุ๊ก    ก็เขาถือกันไม่ใช่เหรอ เรียกลั่นทมมันเหมือน ทุกข์ระทม ดีได้ยังไง

ไม้    แค่ชื่อต้นไม้ทำอะไรเราไม่ได้หรอกคุณ (นิ่งมองเป็ดปุ๊กนิดหน่อย) บางคนไม่ทันได้ปลูกลั่นทมด้วยซ้ำ อยู่นอกบ้านดูเก่งกล้าสามารถ แต่พอกลับเข้าห้องนอนได้เท่านั้น นั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง ไม่รู้จะเศร้าสร้อยทุกข์ระทมอะไรนักหนา

เป็ดปุ๊กอึ้งไป มองไม้ ไม่แน่ใจว่าไม้กำลังพูดถึงใคร

เป็ดปุ๊กเดินมาถึงบริเวณที่มีแต่ต้นลั่นทมไม้ตามมาด้วย 

ไม้    คุณอยากได้พันธุ์ไหนล่ะ ลั่นทมมีหลายพันธุ์ ขาวพวง แดงอุดร ทับทิมสยาม 

เป็ดปุ๊ก    (อึ้งไปนิดหน่อย) ฉันไม่รู้จักหรอก แต่ละพันธุ์มันต่างกันยังไง

ไม้    ถ้าดอกขาวๆนี่ก็เรียกขาวพวง ดอกแดงนี่ก็แดงอุดร ส่วนดอกสีส้มนั่น…

เป็ดปุ๊ก    นายไม้ ไม่ต้องแล้ว

ไม้    งั้นก็ชี้บอกเลยละกัน ชอบต้นไหน

เป็ดปุ๊ก    ฉันยังไม่เอาหรอก ต้นลีลาวดีน่ะ แต่อยากจะพูดอะไรกับนายตรงๆหน่อย

ไม้    (ยักไหล่) ได้ ว่ามาเลย

เป็ดปุ๊ก    ฉันไม่ชอบที่นายมาตีสนิทกับพ่อฉันแบบนี้ 

ไม้    ตีสนิท?

เป็ดปุ๊ก    ก็แวะเวียนไปหาพ่อฉันที่บ้านทุกวัน เอาของกินไปให้ ปีนกำแพงเข้าไปในบ้านฉัน ฉันไม่รู้ว่านายทำแบบนี้ทำไม นายต้องการอะไรกันแน่

ไม้    ผมก็ไปทำสวนให้พ่อคุณไง

เป็ดปุ๊ก    ฉันว่าไม่ใช่แค่นั้น นายมีจุดประสงค์อื่น

ไม้    นี่ยังคิดว่าผมได้เป็นแบบนั้นอยู่เหรอ

เป็ดปุ๊ก    ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่

ไม้    จริงๆผมเห็นว่าพ่อของคุณเขา…

เป็ดปุ๊ก    (ยกมือขึ้นห้าม) ไม่ ไม่ต้องอธิบาย ฉันไม่สนใจว่านายมีจุดประสงค์อะไร จะดีหรือจะร้าย สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ…จากนี้ไป…ฉันไม่ต้องการให้นายไปยุ่งกับพ่อฉันอีก

ไม้    ว่าไงนะ

เป็ดปุ๊ก    หรือพูดง่ายๆก็คือ ไม่ต้องเข้าไปในบ้านฉันอีก

ไม้    (นิ่งไปนิดหน่อย) คุณถามพ่อคุณหรือยัง

เป็ดปุ๊ก    ฉันไม่จำเป็นต้องถาม

ไม้    ผมว่าพ่อคุณไม่เห็นด้วยแน่

เป็ดปุ๊ก    ก็ใช่น่ะซี นายหว่านเสน่ห์ให้เขาขนาดนี้ เขาก็ต้องไม่ยอมแน่ แต่ฉันไม่ใช่พ่อ ฉันรู้ว่านายไม่ได้ประสงค์ดีกับเราสองพ่อลูกแน่ๆ 

ไม้    คิดแบบนั้นได้ยังไง ผมทำอะไรคุณแล้วเหรอ

เป็ดปุ๊ก    วันนี้ยัง แต่พรุ่งนี้ก็ไม่แน่

ไม้    แล้วถ้าผมไม่เชื่อคุณล่ะ ถ้าผมไปหาพ่อคุณอีก

เป็ดปุ๊ก    อย่าลืมว่าฉันเป็นเจ้าของบ้าน ถ้านายยังเข้าไปในบ้านฉันอีก ฉันจะแจ้งตำรวจจับนายข้อหาบุกรุก 

ไม้    (นิ่งไปนิดหน่อย) ตกลงคุณยังจะเอาต้นลั่นทมอยู่ไหม

เป็ดปุ๊กอึ้งๆ แต่ก็รู้ว่าไม้ยอมรับสิ่งที่เธอต้องการแล้ว 

 ชานเมืองยามเช้าที่หน้าบ้านเป็ดปุ๊ก เป็ดปุ๊กในชุดทำงาน ออกมาจากในบ้าน มือหนึ่งหิ้วกระเป๋าโน้ตบุ้ค อีกมือหิ้วกระเป๋าถือ

เป็ดปุ๊ก    (มองหาพ่อ) พ่อ พ่อคะ

เสียงเชียรตอบมาจากข้างบ้าน

เชียร    อยู่ข้างบ้านนี่ลูก

เป็ดปุ๊ก    (เอาของไปเก็บที่รถ) พ่อทำอะไรอยู่เหรอ

เชียร    ก็จะทำสวนน้ำนี่แหละ

เป็ดปุ๊ก    (ชะงัก) เช้าอย่างนี้น่ะนะ

เป็ดปุ๊กเดินมาดูที่ข้างบ้าน เชียรกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์กับต้นไม้ต่างๆ

เป็ดปุ๊ก    มันเช้าเกินไปมั้งพ่อ

เชียร    ก็แค่เตรียมๆไว้ก่อน

เป็ดปุ๊ก    พ่อยังไม่ได้กินมื้อเช้าเลย มาออกแรงแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นลม

เชียร    ไม่ได้ออกแรงอะไร พ่อห่วงมันน่ะ ซื้อมาแล้วไม่รีบเอาลง เดี๋ยวมันจะตายซะก่อน 

เป็ดปุ๊ก    เป็ดก็งานยุ่ง เลยไม่ได้ช่วยพ่อ รออีกวันสองวันงานเริ่มซา แล้วเป็ดจะมาทำให้ละกัน

เชียร    ไม่ต้องหรอก แหม พูดยังกับเป็นผู้เชี่ยวชาญ โน่น ไม้โน่น เขาตัวจริง เดี๋ยววันนี้เขาก็คงแวะมาช่วยพ่อ อย่าห่วงเลย

เป็ดปุ๊กอึ้งๆ

เป็ดปุ๊ก    ถ้าเขาไม่มา พ่อก็ไม่ต้องรีบนะ ให้เป็ดปุ๊กช่วยเหอะ รออีกนิด

เชียร    ลูกต้องทำงานของลูก ไปเถอะ สายมากเดี๋ยวรถจะยิ่งติด 

เป็ดปุ๊ก    (อึดอัดนิดหน่อย) งั้นไปนะคะ

เป็ดปุ๊กออกไป เชียรจัดของๆตัวเองต่อ

ที่หน้าบ้านเป็ดปุ๊ก เป็ดปุ๊กถอยรถเข้าจอดแล้วเป็ดปุ๊กก็เปิดประตูลงมาจากรถ มองไปทางสวนข้างบ้าน

เป็ดปุ๊ก    ต้องแอบเข้ามาอีกแน่ๆ นายไม้

เป็ดปุ๊กเดินไปที่สวนข้างบ้าน

เป็ดปุ๊กเดินเข้ามาที่สวนข้างบ้าน แล้วต้องชะงัก

สวนข้างบ้านยังอยู่ในสภาพรกๆเหมือนตอนเช้าที่เธอออกไป ต้นไม้และเครื่องมือที่เธอเห็นพ่อจัดอยู่ ก็วางอยู่ระเกะระกะ สวนไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไร

เป็ดปุ๊กเข้ามาในบ้าน มือหนึ่งหิ้วกระเป๋าถือกับโน้ตบุ๊ค อีกมือหิ้วถุงกับข้าว 2-3 อย่าง เสียงทีวีดังเข้ามาเบาๆ

เป็ดปุ๊ก    กลับมาแล้วนะคะ

เป็ดปุ๊กมองเข้าไปในบ้านทั่วๆ แล้วสายตามาหยุดอยู่ที่ห้องรับแขก

ที่โซฟายาว เชียรเหยียดกายนอนอยู่ ทีวีถูกเปิดทิ้งไว้ 

เป็ดปุ๊กเอาของไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินกลับมาหาพ่อ

เป็ดปุ๊กปลุกพ่อ

เป็ดปุ๊ก    พ่อคะ

เชียร    (รู้สึกตัว) หืม ไงลูก

เชียรลุกขึ้นนั่ง อยู่ในอาการเพิ่งจะตื่น

เชียร    ตาย ค่ำแล้วเหรอ เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ 

เป็ดปุ๊ก    พ่อหลับตั้งแต่กี่โมงคะ

เชียร    บ่ายๆโน่นแน่ะ มันไม่มีอะไรเลยมานอนดูทีวีเล่น กลายเป็นปล่อยให้ทีวีดูเรา 

เป็ดปุ๊ก    เป็ดซื้อกับข้าวมาด้วย เดี๋ยวจัดใส่จานแล้วกินด้วยกันนะคะ

เชียร    พ่อยังไม่ได้หุงข้าวเลย

เป็ดปุ๊ก    ไม่เป็นไร เดี๋ยวเป็ดหุงเอง

เป็ดปุ๊กผละไปที่ครัว

เชียร    ไม่รู้เขาไปไหน

เป็ดปุ๊ก    (เตรียมหุงข้าวไปคุยไป) ใครคะ

เชียร    ไม้ นึกว่าจะมาช่วยจัดสวนน้ำ 

เป็ดปุ๊ก    (นิ่งไปนิดหน่อย) คงติดธุระมั้งคะ

เชียร    ก็น่าจะบอกกันหน่อย ปล่อยให้เรารอทั้งวัน

เป็ดปุ๊กรู้สึกผิดขึ้นมาแว่บหนึ่ง

ที่โต๊ะอาหาร กับข้าว 2-3 อย่างวางอยู่ เชียรกับเป็ดปุ๊กนั่งอยู่ที่โต๊ะ มีข้าวในจานอยู่ตรงหน้าทั้งสองเชียรดูเนือยๆ 

เป็ดปุ๊ก    ต้มยำเจ้านี้อร่อยนะพ่อ ซดร้อนๆสุดยอดเลย

เชียร    (ลองตักมาชิมดู แล้วพูดเนือยๆ) อืม อร่อยดี

เป็ดปุ๊ก    ผัดพริงขิงนี่ก็อร่อย หมูเขานุ่มดี ไม่มันมากด้วย

เชียร    ใช่ น่ากินดี

เป็ดปุ๊ก    (เห็นอาการของพ่อที่กลับไปเป็นเหมือนช่วงแรกๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยดี) พ่อไม่ต้องห่วงเรื่องสวนน้ำนะ เป็ดจะหาเวลาช่วยพ่อเอง 

เชียร    (หันมา เหมือนไม่ได้ฟังเมื่อครู่) ไงนะ

เป็ดปุ๊ก    สวนน้ำน่ะ ไม่ต้องรีบหรอก เป็ดจะช่วยพ่อเอง

เชียร    อีกสองวันถ้าไม่เอามันลง คงตายหมด พรุ่งนี้พ่อต้องทำให้เสร็จ

เป็ดปุ๊ก    พ่อทำคนเดียวไม่ไหวหรอก

เชียร    พรุ่งนี้ ไม้เขาคงมาช่วย

เป็ดปุ๊กอึ้งไป ไม่อยากบอกเลยว่า เขาไม่มาหรอกแล้วเชียรก็ตักข้าวขึ้นช้อนหนึ่ง

ที่ลานหน้าบ้านของย่าขวัญ ไม้กำลังกินข้าวอยู่ ย่าขวัญก็นั่งกินอยู่ด้วย 

ย่าขวัญ    แล้ววันนี้ไม่ไปจัดสวนเหรอ ถึงมากินมื้อเที่ยงกับย่าได้

ไม้    ครับ วันนี้ว่าง

ย่าขวัญ    อย่าขี้เกียจไม่ได้นะ คุณหทัยเขาจะว่าเอาได้

ไม้    ไม้ไม่สนหรอก ขอแต่อย่ามาว่าย่าก็พอ

ย่าขวัญ    เขาเคยที่ไหนเออ แล้วจะแบ่งไปให้คุณบ้านโน้นบ้างไหมล่ะ เขากินเป็นหรือเปล่า ต้มส้มปลาทูเนี่ย 

ไม้    (นิ่งไปนิดหน่อย) เอาไว้ก่อนก็ได้ย่า เพลาๆบ้างก็ดี

ย่าขวัญ    ทำไมเหรอ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า 

ไม้    ไม่มีหรอกครับ

ย่าขวัญ     แต่ก่อนเห็นไปทำงานอยู่บ้านเขาทุกวัน สองสามวันนี้ไม่เห็นไป กลับมาขลุกอยู่บ้านย่า 

ไม้    ก็ไม้อยากมานั่งเล่นบ้านย่า สบายใจดี หรือว่าย่าไม่อยากเจอไม้

ย่าขวัญ    (หัวเราะ) คนแก่ๆน่ะ จะมีความสุขก็ได้เจอลูกหลานนี่แหละ

ไม้    จริงเหรอ แล้วถ้าไม้หายหน้าไปซักอาทิตย์นึงล่ะ

ย่าขวัญ    แค่วันสองวันก็แย่แล้ว มันเหงา

ไม้    ย่าไม่เห็นเคยบอก

ย่าขวัญ    คนแก่ๆ ถ้าไม่มีใครมาคุยด้วยเล่นด้วย ก็ต้องอยู่เงียบๆ ได้แต่แก่ลงไปเรื่อยทุกวันๆ

ไม้    (รำพึง) คนแก่เป็นเหมือนกันหมดไหมย่า

ย่าขวัญ    เป็นเหมือนกันหมดแหละ แต่จะไปเรียกร้องอะไรเขาก็ไม่ได้ เขาก็ต้องทำมาหากินกันทั้งนั้น 

ไม้นิ่งคิดไปขณะที่ย่าก็พูดไปเรื่อย

ย่าขวัญ    ย่าถึงต้องหาอะไรทำให้มันไม่มีเวลาคิด ไม่มีเวลาเหงาไง ถึงวันพระวันโกน ก็ไปคุยกับหลวงพ่อที่วัด

ที่บ้านต้นไม้ของไม้ ไม้เดินมาถึงต้นไม้ที่สร้างบ้านต้นไม้ มองไปทางกำแพงที่อยู่ติดกับบ้านเป็ดปุ๊ก นิ่งคิดครู่หนึ่ง แล้วปีนขึ้นไปบนต้นไม้

บนบ้านต้นไม้ ไม้ปีนขึ้นบนบ้าน แล้วมายืนที่หน้าต่าง มองไปที่บ้านเป็ดปุ๊ก

สายตาไม้ที่บ้านเป็ดปุ๊ก ไม้กวาดตามองไป แล้วมาหยุดที่สวนข้างกำแพง เชียรนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่นั่น ดูท่าทางเชียรเหนื่อยพอสมควร มีปาดเหงื่อเป็นระยะ 

ไม้เห็นการทำงานหนักของเชียรแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจ

ครู่หนึ่ง เชียรลุกขึ้นยืน แล้วทันใด ก็เหมือนเชียรเกิดอาการหน้ามืด เซจะล้ม

ไม้ก็ตกใจ เหมือนอยากจะลงไปช่วยเชียรเดี๋ยวนั้นเลย แต่แล้วก็ต้องหยุดตัวเองไว้

เชียรหยุดรอให้อาการดีขึ้นครู่หนึ่ง แล้วเดินไปล้างมือที่ก๊อกน้ำริมกำแพง เสร็จแล้วก็ตัดสินใจกลับเข้าบ้าน 

เชียรเข้ามาในบ้าน เดินไปเปิดตู้เย็น แล้วหยิบขวดน้ำออกมา รินน้ำใส่แก้ว แล้วถือแก้วเดินมานั่งลงที่โซฟา เชียรจิบน้ำ แล้วเอนตัวลงกับพนักพิง ท่าทางเหนื่อยอ่อน 

ไม้ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงเชียรขึ้นมา ไม้หันกลับ ไม่อยากจะดูต่อ ทันใด เสียงโทรศัพท์ของไม้ก็ดังขึ้น ไม้เอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู ชะงักนิดหน่อย แล้วหันกลับไปมองทางบ้านเป็ดปุ๊ก

ที่บ้านเป็ดปุ๊ก เชียรถือโทรศัพท์รออยู่ไม้อึดอัด แล้วตัดสินใจกดรับสาย

ไม้    (พูดโทรศัพท์) สวัสดีครับ 

เชียรพูดโทรศัพท์ 

เชียร    ไม้ใช่ไหม

ไม้    ครับ คุณเชียร

เชียร    ทำไมไม่เห็นมาที่บ้านเลย หลายวันแล้วนะ

ไม้    เอ่อ..ผมขอโทษครับ 

เชียร    ไม่เป็นไร แล้ววันนี้จะมาหรือเปล่า ฉันอยากทำให้มันเสร็จๆ  สวนไม้น้ำของเธอน่ะไม่งั้นต้นไม้มันจะตายหมดก่อน 

ไม้    คือ…คงไปไม่ได้ครับ

เชียร    ทำไมล่ะ ติดธุระเหรอ

ไม้    ครับ

เชียร    ไปจัดสวนบ้านไหนล่ะ ในหมู่บ้านหรือเปล่า ซอยอะไร จะได้เดินไปหา 

ไม้อึ้ง รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา พูดไม่ออก

เชียร    ว่าไงไม้

ไม้    ผมไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านครับ ผม…อยู่ต่างจังหวัด(พูดไปแล้วก็รู้สึกไม่ดีเลย)  

เชียร    อ้าว เหรอ แล้วก็ไม่บอกแต่แรก เดี๋ยวนี้รับงานต่างจังหวัดด้วยเหรอ ไปจังหวัดไหนล่ะไปกี่วันแล้ว

ไม้    สองวันแล้วครับ ไปไม่ไกลหรอกครับ แถวนี้เอง

เชียร    อยุธยาเหรอ

ไม้    ครับ…เอ่อ…อ่างทองครับ

เชียร    แล้วเมื่อไหร่กลับล่ะ 

ไม้    เอ่อ…คงอีกหลายวันครับ ต้นไม้พวกนั้น ถ้ามันตายก็ทิ้งมันไปเลยครับ แล้วคุณเชียรค่อยไปเอาต้นใหม่ที่ร้านวันหลัง หรือผมว่า เปลี่ยนเป็นสวนแบบอื่นไหมครับ ผมจะให้ฝ้ายพาเด็กๆเข้าไปทำให้ 

เชียร    ไม่ต้องหรอก อย่าเลย ฉันอยากให้ไม้มาทำมากกว่า ฉันเชื่อใจเธอ กลับมาเมื่อไหร่ก็โทรมาบอกละกัน

ไม้    ครับ เอาอย่างนั้นก็ได้

เชียรกดวางสายไป ไม้ก็กดวางสายด้วยไม้จับจมูกตัวเองดู

ไม้    จมูกยาวไปถึงไหนแล้ว พินอคชีโอเอ๊ย (นั่งลงกับพื้น ไม่สบายใจ) แล้วนี่ฉันมิต้องบอกว่าย้ายไปอยู่อ่างทองเลยเหรอ ไม่น่าไปรับปากคุณเป็ดปุ๊กเล้ย 

บริเวณถนนติดกับสวนหย่อมของหมู่บ้านใกล้ๆสำนักงานขาย พิกุลยืนอยู่ที่รถของเธอซึ่งจอดอยู่ริมถนน กำลังไขกุญแจเปิดประตู

เชียรในชุดวอร์มเดินผ่านมาพอดี 

พิกุล    สวัสดีค่ะคุณเชียร มาออกกำลังกายเหรอคะ

เชียร    ครับ อยู่บ้านคนเดียวมันเหงาๆ เลยมาเดินเล่นหน่อย

พิกุล    งั้นแสดงว่าเรียบร้อยแล้ว

เชียร    อะไรเรียบร้อยครับ

พิกุล    ก็สวนในบ้านคุณเชียรน่ะซีคะ คุณ…นายไม้เขามาคุยให้ฟังว่าจะทำสวนไม้น้ำให้คุณเชียร 

เชียร    ยังไม่เสร็จหรอกครับ ต้นไม้ที่เตรียมไว้ก็จะตายหมดแล้ว

พิกุล    อ้าว ทำไมล่ะคะ

เชียร    ก็ไม้เขาต้องไปทำงานต่างจังหวัดไงครับ ไม่ได้ไปทำโครงการของคุณเหรอที่อ่างทองน่ะ

พิกุล    ไม่ค่ะ เราไม่มีโครงการอยู่ต่างจังหวัด แล้วจริงๆนายไม้ก็ไม่ได้ไหนด้วย พิกุลยังเห็นเขาอยู่เลย

เชียร    เจอกันเมื่อไหร่ล่ะครับ ถ้าสองวันก่อนน่ะอาจจะยังอยู่

พิกุล    ไม่ค่ะ เพิ่งเจอเมื่อบ่ายนี้เอง 

เชียร    แต่เขาบอกผมว่า…(พอจะรู้แล้ว) ทำไมต้องโกหกกันด้วย

พิกุล    (ค่อนข้างตกใจ รู้ว่าพูดมากไปแล้ว) โกหก? นั่นซีคะ ทำไม

ไม้เข้ามาในภาพ

ไม้    เธอไปบอกว่าเพิ่งเจอฉันเมื่อบ่าย

 ไม้อยู่กับพิกุลที่ร้านต้นไม้ จะเห็นนภนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะไม่ห่างนัก

ไม้    พูดออกไปได้ยังไง

พิกุล    ก็ใครจะไปรู้ล่ะคะ ว่าคุณไปโกหกเขาไว้

ไม้    ฉันไม่ได้โกหก ฉันแค่…ไม่บอกความจริงทั้งหมด

พิกุล    แต่พอพิกุลรู้ว่าเผลอพูดไปแล้ว ก็รีบมาหาคุณเลย 

ไม้    มันก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วล่ะ

พิกุล    แล้วทำไมคุณถึงต้อง..ไม่บอกความจริงทั้งหมดด้วยล่ะคะ

ไม้    มันจำเป็นน่ะซี

เสียงโทรศัพท์มือถือของไม้ดังขึ้น ไม้เอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วหน้าเหี่ยว

พิกุล    คุณเชียรเหรอคะ

ไม้    ก็ใช่น่ะซี จะบอกเขายังไงล่ะ (ส่งโทรศัพท์ให้พิกุล) พูดแทนทีซี

พิกุล    อุ๊ย ได้ไงคะ เอางี้ คุณก็พูด..ความจริงทั้งหมดไป รวมทั้งความจำเป็นนั่นด้วย นี่แหละค่ะ วิธีที่ดีที่สุด 

ไม้อึดอัด รู้สึกแย่ แล้วเดินห่างออกไปเล็กน้อย พร้อมกับกดรับสายพิกุลเงี่ยหูฟัง

ไม้    สวัสดีครับคุณเชียร…ครับ ใช่ครับ พิกุลบอกแล้วเหรอครับ…ผมขอโทษนะครับ…เอางี้ละกันครับ เดี๋ยวผมจะไปหาคุณเชียรรอแป๊บนะครับ 

ไม้เดินมาหานภ

ไม้    ทำไปเองก่อนนะ เดี๋ยวพี่กลับมา

นภพยักหน้ารับคำ

ที่กำแพงบ้านเป็ดปุ๊ก มือของไม้จับที่ขอบกำแพง แล้วไม้ก็ดันตัวขึ้นมา แล้วยกขาข้ามมานั่ง

บนกำแพง ที่พื้นด้านล่าง เชียรยืนรออยู่แล้ว

ไม้    (อึ้งๆ) สวัสดีครับคุณเชียร

เชียร    (งอนเล็กน้อย) ไม่อยากจะทักคนที่โกหกฉัน

ไม้    ผมขอโทษจริงๆครับ ยกโทษให้ผมเถอะ ผมมีของมาฝากด้วย

เชียร    จะเอาอะไรมาซื้อฉันเหรอ

ไม้    ไม่ใช่ซื้อครับ เป็นการไถ่โทษ (หันไปพูดกับลูกน้องอีกฝั่ง) ส่งมา

ลูกน้องส่งต้นไม้น้ำจำนวนหนึ่ง และถุงใส่ปุ๋ยกับยาบำรุงให้ ไม้รับถุงนั้นมา แต่พอเสียดุลไม้ก็เหมือนจะตกจากกำแพง เชียรรีบเข้าไปรับของ

เชียร    มา ส่งมาให้ฉัน

ไม้ส่งต้นไม้และของอื่นๆให้เชียร เชียรรับมา แล้วเอาวางลงกับพื้น 

ไม้    ผมลงไปนะครับ จะได้อธิบายให้คุณเชียรเข้าใจ

เชียรพยักหน้าให้ ไม้ลงมาจากกำแพง

ไม้กับเชียรเดินมานั่งลงที่ระเบียงทั้งสองหิ้วต้นไม้กับถุงปุ๋ยมาด้วย

เชียร    ลูกสาวฉันห้ามไม่ให้เธอมายุ่งกับฉัน?

ไม้    ครับ เขาคงไม่ไว้ใจผม 

เชียร    ยัยเป็ดปุ๊กเอ๊ย

ไม้    แต่เขาไม่ผิดหรอกครับ ท่าทางผมก็ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ 

เชียร    คนเราจะดูกันแต่ภายนอกได้ยังไง

ไม้มองเชียรเหล่ๆ

เชียร    หมายถึงลูกสาวฉันไม่ควรจะทำอย่างนั้น แล้วจริงๆเธอก็ไม่ดูเป็นโจรผู้ร้ายที่ไหน 

ไม้    ผมไม่อยากขัดใจเขาน่ะครับ แล้วก็ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้คุณเชียรกับลูกต้องมีปัญหากันด้วย 

เชียร    ช่วงนี้ เธอก็เลยจะไม่มาหาฉัน

ไม้    ซักระยะครับ รอให้คุณเป็ดปุ๊กหายร้อนก่อน

เชียร    จริงๆเขาก็ไม่ใช่คนในร้อนอะไรหรอกนะ แต่ก็ได้ ซักอาทิตย์ก็น่าจะมาได้ แต่ต้นไม้พวกนี้ซี จะรอไหวเหรอ

ไม้    พรุ่งนี้ผมจะให้ฝ้ายกับเด็กๆมาทำให้ก็แล้วกันครับ พอให้อยู่รอดก่อน แล้วอาทิตย์หน้าผมจะมาตกแต่งให้สวยอีกที 

เชียร    (พยักหน้ารับ) เอางั้นก็ได้ (นิ่งไปนิดหน่อย) น่าเสียดายนะ ถ้าเป็ดปุ๊กมีโอกาสได้รู้จักตัวเธอจริงๆ เขาจะรู้ว่า เธอเป็นคนดีแค่ไหน 

ไม้    (ยิ้มรับ) จะมีวันนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ครับ

เสียงโทรศัพท์ของเชียรดังขึ้น เชียรเอาโทรศัพท์มาดู

เชียร    เป็ดปุ๊ก (กดรับสาย แล้วพูดโทรศัพท์) ว่าไงลูก..อะไรนะ อยู่หน้าหมู่บ้านเหรอ  

ไม้ก็ตกใจ รีบลุกขึ้น

เชียร    (พูดโทรศัพท์) ซื้อกับข้าวมาแล้ว ได้ลูกได้ พ่อจะรอกิน

ไม้ทำท่าบอกว่าเขาต้องไปแล้ว เชียรพยักหน้ารับ แล้วไม้ก็รีบไปที่กำแพง กระโดดเกาะกำแพง แล้วดึงตัวเองขึ้นไป แล้วกระโดดลงไปอีกฝั่งของกำแพง

เชียรโล่งอก

เชียร    (พูดโทรศัพท์) ไม่มีอะไรลูก สบายดี แค่นี้ก่อนนะ

เชียรกดวางสาย แล้วนึกขึ้นได้ หันไปมองต้นไม้น้ำและถุงปุ๋ย 

เชียรยกทั้งหมดไปวางไว้ข้างกำแพงบ้าน แล้วเอาผ้าใบพลาสติคเก่าๆมาคลุมไว้ พร้อมกับเอาก้อนหินมาวางทับอีกครั้ง 

ถนนหน้าบ้าน แสงไฟรถสาดเข้ามา เชียรเดินไปที่ประตูรั้ว รถของเป็ดปุ๊กแล่นมาถึงพอดี เชียรเปิดประตูรั้วให้ลูก 

รถเป็ดปุ๊กถอยเข้ามาจอดในบ้าน เปิดปุ๊กปิดไฟ ดับเครื่อง แล้วลงจากรถ พร้อมกับกระเป๋าถือ และถุงกับข้าว 

เป็ดปุ๊ก    พ่อเป็นไงบ้างคะ 

เชียร    ก็ไม่เป็นไง สบายดี กลางวันว่าจะทำสวน แต่ก็เกิดเหนื่อย เลยไปนอนพัก เย็นก็ไปเดินออกกำลังกาย

เชียรเข้าไปรับถุงอาหารจากเป็ดปุ๊ก

เป็ดปุ๊ก    ทำกับใครเหรอพ่อ สวนน่ะ

เชียร    จะทำกับใคร ก็ทำคนเดียวน่ะซี ไม้เขาไม่ว่างมาช่วย (ยกถุงกับข้าวดู) ดูน่ากินนะ พ่อหุงข้าวไว้แล้วล่ะ เดี๋ยวเรากินกันเลยก็แล้วกัน  

เชียรเข้าบ้านไปก่อน เป็ดปุ๊กมองตามพ่อไป ยังนึกสงสัย

เป็ดปุ๊ก    (กับตัวเอง) ถ้านายไม้ไม่มา แล้วทำไมพ่อถึงดูคึกคักนัก ไม่ซึมเหมือนเมื่อวาน

เป็ดปุ๊กอดสงสัยไม่ได้ กำลังจะเดินขึ้นบ้าน แล้วบังเอิญหันมองไปที่กำแพง รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ 

เป็ดปุ๊กเดินมาดูที่ข้างกำแพง เป็นผ้าใบพลาสติคคลุมบางอย่างไว้ รู้สึกสงสัย จึงเอาก้อนหินที่วางทับผ้าออก แล้วเปิดผ้าใบออกดู 

ต้นไม้น้ำ และถุงปุ๋ยอยู่ใต้ผ้าใบนั้น 

เป็ดปุ๊กจ้องมองด้วยความสงสัย