รีวิวหนัง "Wolf Man มนุษย์หมาป่า" คืนหอน(ไม่)โหดฉบับสายใยครอบครัวตกผลึก

คอนเทนท์ที่จะมารับหน้าที่เป็นหนังสยองขวัญประเดิมเปิดปีใหม่นี้ก็คือ "Wolf Man มนุษย์หมาป่า" ที่เป็นความพยายามปั้นตัวละครอสุรกายขึ้นจอใหญ่อีกครั้งของยูนิเวอร์แซล หลังจากที่ถือครองวัตถุดิบนี้มานานหลายปี แล้วมาลงตัวด้วยการปัดฝุ่นสร้างตำนานหลอนปนเสียงเห่าหอนบทใหม่ขึ้น พร้อมกับดึงตัวทีมผู้สร้างที่เคยสร้างมาตรฐานเอาไว้กับการยกเครื่องฉบับใหม่ให้กับหนังแนวนี้เมื่อไม่กี่ปีก่อน

เมื่อชีวิตแต่งงานของเขาเริ่มระหองระแหง เบลค จึงชวน ชาร์ล็อตต์ ภรรยาของเขา ให้หยุดพักจากชีวิตในเมืองและไปเยี่ยมบ้านเกิดในชนบทของเขาที่โอเรกอน แต่เมื่อทั้งสองมาถึงฟาร์มในยามดึก กลับถูกสัตว์ไม่ทราบชนิดเข้ามาโจมตี ทั้งคู่จึงต้องขังตัวเองอยู่ภายในบ้าน ในขณะที่สิ่งมีชีวิตตัวนั้นเดินก็ยังคงเดินวนเวียนรอบบ้าน แต่เมื่อเวลาในค่ำคืนนั้นผ่านไปเรื่อย ๆ เบลค เริ่มมีพฤติกรรมแปลกประหลาดและเริ่มที่จะกลายร่างเป็นสิ่งที่ยากจะคาดเดา

ผู้ที่มารับแรงกดดันมหาศาลในครั้งนี้ก็คือ "ลีห์ แวนเนลล์" ผู้กำกับหนุ่มชาวออสเตรเลีย ที่ได้ทำมาตรฐานเอาไว้ค่อนข้างดีในผลงานสุดปังเรื่องก่อน อย่าง The Invisible Man มนุษย์ล่องหน การปัดฝุ่นสร้างหนังเขย่าขวัญในตำนานจากสตูดิโอเดียวกันที่กลายเป็นฮิตในช่วงโควิด-19 กำลังเริ่มต้นแพร่ระบาดอย่างหนักเมื่อต้นปี 2020 และนี่การแบกรับงานชิ้นใหม่ ที่เขายังคงรับหน้าที่ทั้งสร้างและร่วมเขียนบทหนังกับ "คอร์เบ็ตต์ ทัค" ที่อ้างอิงมาจากต้นฉบับหนังกอธิคในปี 1941

แน่นอนว่าคอนเทนท์หนังแนวนี้ก็ยังคงขายได้ เพราะคือคาแรกเตอร์ที่ทุกคนรู้จักและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เป็นมอนสเตอร์ที่ถูกเล่าขานต่อกันมายาวนาน ซ้ำยังเป็นหนังสยองขวัญที่ไม่ได้ใช้ทุนสร้างที่สูงอะไร เห็นแววของกำไรมาแต่ไกล แต่ต้องยอมรับเลยว่า ลีห์ แวนเนลล์ เต็มไปด้วยการทำงานด้วยรังสีของแรงกดดันไม่น้อย มันค่อนข้างสะท้อนออกมาให้เห็นในผลงานชิ่นนี้ประปราย ถึงแนวทางและความพยายามอย่างล้นพ้นที่เขาจะประคับประคองหนังเรื่องนี้ไปตลอดรอดฝั่ง

ผลลัพธ์ของ Wolf Man ฉบับปี 2025 ก็อาจจะยังไม่ใช่หนังอสุรกายที่สมบูรณ์แบบอะไร กลายเป็นว่าวิธีการเล่าเรื่องของหนังได้เลือกผสมผสานความสยองปะปนเข้ากับปมสายใยในครอบครัวเข้ามาเป็นกิมมิก เป็นเหตุทำให้ทิศทางของหนังไม่ได้เร้าใจและกระตุกขวัญคนดูได้อย่างมีประสิทธิภาพอย่างที่วาดฝันเอาไว้ให้เป็น กลายออกมาเป็นหนังสยองที่ค่อนข้างยังไปได้ไม่สุดทางสักเท่าไหร่ เหมือนจะเกือบถึงแต่ก็ผ่อนแรงลงไปในทุกจังหวะของหนัง

เพราะว่า The Invisible Man ทำเอาไว้ค่อนข้างถึงมาก ไม่แปลกใจที่ใคร ๆ ก็ต้องคาดหวังเอาไว้พอประมาณกับผลงานใหม่ของลีห์ แวนเนลล์ ในครั้งนี้ แต่ Wolf Man ยังค่อนข้างมีบาดแผลเหวอะหวะระหว่างทางอยู่มากมาย บทหนังที่ดูเหมือนจะหนักแน่น แต่กลับพบว่าค่อนข้างหละหลวมและเล่นง่ายเกินไปหน่อย จังหวะการเล่าเรื่องนี้ที่ไม่ถึงใจ กับ 30 นาทีแรกที่เฉื่อยช้า กับอีก 30 นาทีหลังที่พรั่งพรูใส่เข้ามา แต่กลับไม่มีอะไรให้น่าจดจำมากนัก

แต่อย่างน้อย ๆ เทคนิคการสร้างใน Wolf Man จะยังเป็นองค์ประกอบที่น่ายกนิ้วให้สุด ๆ เพราะได้ยินมาว่าหนังแทบไม่ใช่ซีจีในการสร้างสรรค์ผลงานเลย การออกแบบตัวอสุรกายก็ใช้เทคนิคดั้งเดิม ด้วยวิธีปั้นและม็อกอัปหุ่นออกมาให้ดูสมจริง นี่จึงกลายเป็นเสน่ห์แบบดั้งเดิมที่หนังสามารถถ่ายทอดออกมาได้อย่างเคารพต้นฉบับได้เป็นอย่างดี ผนวกกับงานเพลงของ "เบนจามิน วอลฟิช" (จาก Alien: Romulus) ก็ค่อนข้างเหมาะเจาะกับการสร้างบรรยากาศชวนวังเวงของหนังได้ดีเช่นกัน

กับอีกกิมมิคที่แอบทำให้ชวนขนลุกได้เบา ๆ เป็นหนึ่งในพาร์ทการเล่าเรื่องที่สัมผัสได้ว่าเจ๋งที่สุดของเรื่องนี้แล้ว กับการสร้างบรรยากาศมุมกล้องผ่านมุมของตัวละครในช่วงเวลาที่บีบคั้นมากขึ้นทุกที ๆ นี่คือก็นำเอาลูกเล่นเทคนิคทางภาพและบทการสื่อสารทางภาษาเข้ามาแต่งเติมได้อย่างกล้าหาญและชาญฉลาด แม้ว่าจะเป็นการหยอดใส่เข้ามาแค่น้ำจิ้ม ๆ ยังไม่ถึงกับประโลมอารมณ์คนดูได้ถึงระดับหนึ่ง แต่ต้องยอมรับว่าเป็นหนึ่งในไฮไลต์ที่หนังเลือกทำออกมาได้อย่างมีกึ๋น

อาจจะเสียดายไปสักหน่อย ตรงที่พลังการแสดงของหนังเรื่องนี้ยังอยู๋ในระดับที่ไม่ค่อนแตะถึงนัก เอาจริง ๆ ก็เป็นจุดที่ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว เพราะมาตามสูตรหนังสยองที่ใช้บริการนักแสดงที่ยังไม่ใช่ดาราแถวหน้า แต่เพราะด้วยบทที่ยังไม่ค่อยส่งทางมากเท่าไหร่ ทำให้ "จูเลีย การ์เนอร์", "คริสโตเฟอร์ แอ็บบอต" และ "มาทิลดา เฟิร์ธ" ยังไม่พบแอคติ้งที่โดดเด่นน่าประทับใจเท่าไหร่นัก พวกเขาก็ถ่ายทอดตามบทและหน้าที่ของตัวเองไปอย่างสุดฝีมือก็เพียงเท่านั้น

ดังนั้นการกลับมาเปิดตำนานอีกครั้งของ Wolf Man ในเวอร์ชันปี 2025 อาจจะยังไม่ใช่การปัดฝุ่นที่น่าอภิรมย์สักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าหนังจะย่ำแย่แต่อย่างใด เพียงแต่ท้ายที่สุดก็ยังคงเป็นหนังสยองที่จัดอยู่ในระดับเพลย์เซฟเบา ๆ ที่อาจจะเพราะว่าแบกรับแรงกดดันมากเกินไป พยายามเกินเหตุ ทำให้หลาย ๆ องค์ประกอบที่ควรจะสะพรึงและสนุกเพลินไปได้กว่านี้ ไม่สามารถขับพลังนั้นออกมาบนจอได้เท่าที่ควรนัก