Movie Review Dog Days ด็อกเดย์ สี่ขาว้าวุ่น (2024) ง่ายๆแต่ซาบซึ้งอบอุ่นใจในหนังหมาๆเพื่อคนรักหมาที่แม้จะไม่ใช่คนรักหมาก็ดูแล้วรู้สึกดีเพราะนี่คือเหตุผลที่คนกลายเป็นทาสหมา เพราะที่บ้านผู้เขียนเป็นทาสน้องหมามีเจ้าหมาจิ๋วตลอดกาลจอมซนอยู่หนึ่งตัวที่เป็นเหมือนสมาชิกในครอบครัวไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหนังหมาๆจึงกลายเป็นหนังที่ผู้เขียนชอบดู กระนั้นเรื่องหมาๆก็มีความอ่อนไหวเพราะเจ้าพวกขนปุยจอมแสบเหล่านี้ไม่ใช่แค่นั่งในใจมนุษย์อย่างเราๆแต่มันเข้าไปอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ ดังนั้นหนังหมาๆที่ทำร้ายหมาผู้เขียนจะพยายามเลี่ยงโดยเฉพาะเจ้าลูกชายคนเล็กยิ่งไปใหญ่เพราะเรื่องไหนที่น้องหมาตายจะไม่ดูเลย แน่นอนว่าเมื่อน้องหมาคือสัตว์เลี้ยง (หรือเจ้านายกันแน่) ที่ใกล้ชิดและสามารถเยียวยาหัวใจมนุษย์ได้ การได้ดูหนังหมาๆที่ดูแล้วสบายใจก็สามารถประเทืองอารมณ์ได้เพราะคนรักหมาจะเห็นความน่ารักของหมาทุกตัวและไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าพวกหมาๆจะสัมผัสได้ว่าคนรักหมามีความเอ็นดูพวกมัน เหมือนที่บ้านผู้เขียนที่ลูกชายทั้งสองคนไม่อยู่บ้านแล้วยิ่งคนเล็กนี่ออกไปอยู่โรงเรียนประจำตั้งแต่มัธยมต้น หมาจึงช่วยเยียวยาความเหงาให้สองเฒ่าเราสองคนคือผู้เขียนกับคุณแม่บ้านและเหตุผลนี้จึงทำให้ผู้เขียนไม่อาจมองข้ามหนังหมาๆเรื่องนี้ได้ลง มินซัง (ยูแฮจิน) เจ้าของตึกที่รังเกียจน้องหมาที่มักจะเหยียบอึหมาเป็นประจำเพราะที่ตึกของเขามีโรงพยาบาลสัตว์ที่มีสัตวแพทย์ผู้อารีต่อเหล่าน้องหมาเปิดอยู่คือจินยอง (คิมซอฮยอง) แล้วหนึ่งในเจ้าของน้องหมาที่พาน้องหมามารักษาคือสถาปนิกในตำนานอาจารย์โจมินซอ (ยูนยูจอง) และช่างบังเอิญที่มินซังเจ้าของตึกกำลังจะทำโครงการรีสอร์ตใหญ่ แน่นอนความที่เขาเกลียดหมาจะเข้ากับคนรักหมาก็ยากแต่การที่จะทำโครงการใหญ่อาจต้องอาศัยผู้มีชื่อเสียงและคนคนนั้นที่มินซังหวังจะพึ่งได้คืออาจารย์โจมินซอ เพราะความที่จนตรอกเลยไปเสนอไอเดียส่งๆว่ารีสอร์ตที่เขาจะสร้างเป็นรีสอร์ตที่เป็นมิตรกับเหล่าน้องหมาที่มาพักพร้อมกับทาสของพวกมัน แต่แล้วความบังเอิญอีกครั้งที่มินซังต้องรับเอาน้องหมามาดูแลโดยไม่เต็มใจในคืนหนึ่งและคืนนั้นเองที่เสน่ห์ของน้องหมาทำให้หัวใจของมินซังละลาย แน่นอนเขาเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นพร้อมๆกับเหล่าเจ้าของหมาในชุมชนที่เปลี่ยนไปเพราะได้บทเรียนชีวิตบางอย่างจากน้องหมาแล้วใครจะเปลี่ยนไปยังไงกันบ้างนะ ง่ายๆตรงไปตรงมาที่จะเป็นหนังหมาๆเพื่อคนรักหมาที่มาเพื่อให้ดูแล้วดีต่อใจ เพราะหนังมีเจตนาชัดที่จะมาเป็นหนังที่ดูแล้วดีต่อใจบทหนังจึงไม่ได้เป็นความซับซ้อนอะไรไปแบบง่ายๆตรงๆ นั่นคือเหมือนหยิบเอาเรื่องเล่าและลูกเล่นในหนังหมาๆหลายๆเรื่องมาร้อยเรียงเป็นเรื่องซ้อนเรื่องพัวพันกันได้ดี ทำให้ทุกอย่างอาจดูเบาและง่ายแต่หนังแบบนี้จะไปเอาอะไรที่หนักหน่วงเพราะชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าตั้งใจมาเพื่อคนรักหมาที่คนรักหมาจะไม่ชอบดูดราม่าหมาๆที่หนักหนา ดังนั้นเรื่องที่เล่าจึงเป็นเรื่องที่คนเลี้ยงหมาทุกคนต้องเจอเพราะเรื่องความรักที่มีต่อสัตว์เลี้ยงจนเหมือนเป็นหนึ่งในครอบครัวมันคือความเป็นสากล และความซื่อสัตย์และความน่ารักของหมาก็เป็นสากลเพราะถ้าจะมีสิ่งมีชีวิตใดที่ละลายหัวใจที่แข็งปานหินผาของคนได้ก็คงจะเป็นน้องหมา หนังจึงเลือกเสนอในความใสสะอาดมีดราม่าประปลายแต่ไม่ใช่ความบีบคั้นเพราะเรื่องที่เห็นคนรักหมาทุกคนต้องเคยเจอและต้องเจอในสักวัน แถมยังสะกิดปัญหาหารับเลี้ยงหมาโดยไม่พร้อมของบ้านเขาได้เจ็บๆคันๆแบบเนียนๆ ในความง่ายมีมิติหลากหลายที่ไม่ใช่แค่เรื่องหมาๆแต่เรื่องของคนยังเล่าได้อย่างเข้าถึง ซึ่งในเรื่องที่เล่าแม้จะดูง่ายๆแต่ข้างในมีมิติและที่มันดูง่ายเพราะเล่าหลายเรื่องซ้อนไว้ในเวลาฉายเท่าที่มี ดังนั้นเท่าที่เป็นก็คือความดีงามเพราะมองไม่เห็นรอยต่อของแต่ละเรื่องทั้งเรื่องของคนเกลียดหมาที่หัวใจต้องละลายแต่เหตุผลมันคือแผลใจที่เคยผ่านมา เรื่องของคนแก่ที่อยู่เพียงลำพังกับหมาทั้งที่ประสบความสำเร็จในชีวิแต่ต้องอยู่เดียวดายในบั้นปลายอาศัยหมาเป็นยาชูใจที่ต้องให้และได้รับบทเรียนซึ่งกันและกันกับวัยรุ่นไรเดอร์ เรื่องของชิ้นส่วนในครอบครัวที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่มีน้องหมามาช่วยเป็นเป็นกาวสมานให้ครอบครัวเชื่อมกันสนิททั้งยังมีเรื่องของความรักที่ก่อเกิดจากการได้ดูแลน้องหมาและเห็นความดีงามที่ซ่อนอยู่ในเบื้องหลังโหงวเฮ้งที่ไม่ดี หรืออาจรวมถึงเรื่องปัญหาหมาจรที่ต้องถูกการุณยฆาตที่น่าสงสารแต่บางครั้งก็ทำอะไรไม่ได้ในบริบททางสังคม และอีกหลายเรื่องเล็กใหญ่ที่ระดมเข้ามาที่สามารถเล่าได้แบบทำถึงทำให้หัวใจคนรักหมาโอนเอนอ่อนไหว คนรักหมาหมารักคนคนช่วยหมาหมาช่วยคนเพราะบางคนชีวิตอาจเปลี่ยนได้เพราะหมาและนี่คือเหตุผลที่คนเป็นทาสหมา เพราะเคยมีงานวิจัยมาแล้วว่าน้องหมาสามารถเยียวยาหัวใจให้คนได้ดังนั้นถ้าคนรักหมาหมาก็จะรักคนแน่นอนเมื่อคนช่วยหมาหมาก็ช่วยคนด้วยการเยียวยาหัวใจนั้น แล้วทุกเรื่องที่เล่าในหนังก็เป็นเหตุผลว่าทำไมคนจึงเป็นทาสหมาเพราะคนไม่เลี้ยงหมาจะไม่มีวันรู้ว่าเวลาที่หมาหายไปรู้สึกยังไง หรือเมื่อมันจากไปเราเศร้าแค่ไหนยิ่งถ้าต้องตัดสินใจให้มันจากไปเพราะไม่อยากเห็นมันทรมานจึงต้องตัดสินใจส่งมันกลับดาวหมา หรือกระทั่งเราเคยเห็นน้องหมานั่งเฝ้าหน้าโลงศพเจ้านายหรือเห็นมันนอนนิ่งหน้าหลุมศพที่เราจะรู้สึกหดหู่หัวใจเพราะคงไม่เข้าใจว่ามันเศร้าขนาดไหน หนังเรื่องนี้สามารถบอกเล่าความรู้สึกเหล่านั้นได้อย่างทรงพลังจนเชื่อเถอะว่าคนรักหมาที่ได้ดูเรื่องนี้ถ้าน้ำตาไม่ไหลสักหยดท่านไม่ใช่คนรักหมา ความน่ารักความรักและความผูกพันของหมากับเจ้าของอาจเป็นสายใยที่อาจต่างไปจากคนกับคนแต่มันเหนียวแน่กว่าแน่นอนเพราะบางครั้งคนยังลืมกันแต่หมาไม่มีวันลืมเจ้าของและเจ้าของไม่มีวันลืมหมาถ้าเจ้าของรักมันอย่างแท้จริง แม้จะเน้นไปที่ความน่ารักของน้องหมาแต่เยี่ยมมากที่ยังทำให้ตัวละครมนุษย์ยังมีเวลาที่ดี โดยปกติแล้วหนังหมาๆความโดดเด่นจะเป็นเหล่าน้องหมาที่น่ารักและแสดงเก่งอย่างน่าทึ่งและเรื่องนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นเพราะเสน่ห์ของน้องหมาออกมาตั้งแต่ฉากเปิด กระนั้นในส่วนของตัวละครที่เป็นคนก็ไม่น้อยหน้าเพราะเรื่องเล่าแต่ละเรื่องแม้ว่าจะดูง่ายๆเป็นเรื่องเล่าเดิมๆของหนังหมาๆที่คนรักหมารู้ๆกันแต่ก็มีพัฒนาการมีความลึกที่พอดีทุกเรื่อง ทั้งยังได้นักแสดงระดับยอดฝีมืออย่างคุณยายยูนยูจองที่เคยคว้ารางวัลออสการ์มาแล้วร่วมด้วยพระเอกไม่หล่อแต่เร้าใจยูแฮจิน ซึ่งทั้งสองคนเชื่ออาหารหมากินได้เลยว่าการแสดงระดับพรีเมียมแน่นอนแต่เพื่อร่วมจออย่างคิมยุนจิน,คิมซอฮยองหรือทังจุนซังก็ไม่น้อยหน้า ทำให้เคมีระหว่างหมากับคนเข้ากันได้อย่างดีเลิศเพราะคนรักหมาจะมองออกว่าใครรักหมาใครเกลียดหมา และสำหรับการแสดงเรื่องนี้ก็เห็นชัดเลยว่าพวกเขาคือคนรักหมาที่แท้จริงที่อาจเป็นในชีวิตจริงด้วยเพราะหมาจะมีสัมผัสบางอย่างของมันว่าใครรักพวกมันจริง เป็นหนังหมาๆที่คนรักหมาจะดูสนุกขอบตาชื้นมีสุขมีเศร้ามีซาบซึ้งตื้นตันและลงท้ายอบอุ่นหัวใจแต่ถึงไม่ใช่ก็ยังสนุกได้อยู่ดี สารภาพว่าด้วยความเป็นทาสหมาของผู้เขียนที่ ณ ขณะนี้ที่กำลังพิมพ์บทความนี้เจ้าหมาจิ๋วที่บ้านก็นอนอยู่ข้างโต๊ะทำงานนี่เองผู้เขียนน้ำตาร่วงไปหลายเหมือนกัน ซึ่งคงต้องรวมลูกชายคนเล็กเจ้าของหมาที่บ้านตัวจริงแต่ฝากพ่อเลี้ยงก็น้ำตาอาบแก้มขอบตาแดงก่ำ เพราะหนังมีทุกอารมณ์ที่คนรักหมาจะได้รับทั้งอารมณ์ขันแบบหมาๆที่มอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะกระจุยกระจาย หรือจะซาบซึ้งกินใจในความผูกพันระหว่างหมากับเจ้าของหรือระหว่างเจ้าของกับหมาที่อาจต่างกันเราะมองคนละมุมแน่นอนมาพร้อมความกินใจและเศร้าบ้างในบางเวลา สุดท้ายหนังแบบนี้จะมีบทสรุปที่สวยงามดังใจไม่มีหักมุมให้เจ็บปวดจึงทำให้ดูแล้วดีต่อใจที่วัยรุ่นข้างบ้านเรียกว่าใจฟู แต่ถ้าไม่ใช่คนรักหมาล่ะหนังก็ยังสนุกอยู่ดีเพียงแต่อาจไม่อินจัดเหมือนคนรักหมาเพราะบางอย่างก็ไม่เคยได้รู้สึกซึ่งก็ทำให้กลายเป็นหนังที่คนรักหมาต้องรักอีกหนึ่งเรื่องสำหรับหนังหมาๆ ดูไปบ่นไป ขอบคุณภาพประกอบ ภาพปก 1,ภาพปก 2 / ภาพที่ 1 / ภาพที่ 2,3,4,5,6 / ภาพที่ 7 / ภาพที่ 8 จาก Instagram cjenmmovie เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !