เครดิตภาพ LionGateนี่คือต้นแบบของหนังฆาตกรโรคจิตมาดเนี้ยบที่พยายามจะซ่อนความโรคจิตไว้ภายใต้ความดูดีหล่อและเพอเฟคต์ของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งระเบิดความรุนแรงของอารมณ์ที่ซ่อนไว้ด้วยการฆ่าคนหนังเล่าเรื่องในช่วงยุค 1980 โดยได้ไอเดียมาจากนิยายขายดีของ Eastun Elis โดยเล่าเรื่อง แพทริค เบทแมน (Christian Bale) เขามีอาชีพเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดัง ใช้ชีวิตเลิศหรู แต่งกายเนี้ยบ ภายนอกที่ดูเลิศหรูและชวนให้หลงไหล แต่เขาก็ต้องพยายามทำตัวให้เข้ากับสังคมที่แสนดัดจริตนั้น ยิ่งเขาทำตัวให้เข้ากับสังคมเขาก็ยิ่งเกิดความรุนแรงในใจเขา และเมื่อมันอัดอั้นจนทนไม่ไหว เขาก็เริ่มทำการฆ่าคนด้วยวิธีที่วิตถารเพื่อระบายตัวเองหนังเรื่องนี้ถือเป็นหนังเก่าพอสมควรแล้วครับเพราะหนังเข้าฉายตั้งแต่ปี 2000 ความเก่าของหนังกลายเป็นคลาสสิคและสมจริงว่าปัจจุบันพอสมควรด้วยเรื่องของ "Real Socail" ความอวดร่ำรวย ความอิจฉาริษยาที่หนังถ่ายทอดนั้น เป็นสื่อกลางมาจนถึงปัจจุบันเลยว่า เรื่องแบบนี้มันยังมีอยู่จริงแถมทวีความรุนแรนมากกว่าเดิมเครดิตภาพ LionGateไม่ใช่แค่สังคมดัดจริตและชิงดีชิงเด่นเพียงอย่าเดียวที่หนังต้องการจะสื่อ แต่หนังลงรายละเอียดเชิงลึกในด้านของการแย่งชิงตำแหน่งทางธุรกิจ การชิงดีชิงเด่นที่ยังมีให้เห็นในยุคปัจจุบัน ซึ่งหนังทำให้เห็นว่านี่คือธรรมชาติของมนุษย์ ที่มักจะต้องการให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ อาจจะเพื่อลดปมด้อยตัวเองและถีบตัวเองขึ้นมาในจุดยืนที่มีคุณค่าในสังคม ตัวละครหลักอย่าง แพทริค เขาก็คือมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่เรียกว่าเป็นคนขี้อิจฉาก็ได้ เห็นคนที่มีมากกว่าตัวเองก็อยากได้อยากมี ไม่ว่าจะเป็นความเลิศหรูหรือรสนิยมต่าง ๆ เขาเลยต้องทำทุกสิ่งเพื่อให้ตัวเองมีค่าและดูดี ดูสง่างามในสายตาคนอื่น สิ่งที่น่าสนใจในความอยากตะกายดาวของแพทริคคือความเนี้ยบในการแต่งกายและการดูแลตัวเองแบบขั้นสุด เขาไม่ต้องการให้เกิดข้อบกพร่องใด ๆ ในชีวิตของเขา ทุกอย่างในหัวจรดเท้าของเขาจะต้องดูดี No Dirty เป็นอันขาด ดูไปดูมาก็เหมือนคนมีปม แต่นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ เพราะด้วยความพยายามที่มันมากเกินไปยามกลางวันเขาก็คือบุรุษหนุ่มที่ดูดี ดูสะอาดและมีชีวิตที่Perfect แต่เมื่อตกลางคืน ความพยายามในการทำตัว "ดัดจริต" ก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นฆาตรกรโรคจิตที่อยากจะระบายความคับแค้นในใจกับการใช้ชีวิตที่ไม่เป็นตัวเอง ความโรคจิตสุดขั้นของนักแสดงนำอย่าง คริสเตียน เบลล์ทำให้หนังดูน่าจดจำและน่าติดตามมากขึ้น เรื่องนี้ถือว่าสร้างชื่อให้เขาเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางด้วยการตีบทฆาตกรหน้าหล่อแตกกระจุย เขาทำให้บทโรคจิตของฆาตกรทวีความโรคจิตเข้าไปด้วยการใช้อินเนอร์กับบทอย่างเต็มที่คะแนนเนื้อเรื่อง 9/10 ด้วยความที่หนังค่อนข้างนานแล้ว ในเรื่องของProductionและดนตรีประกอบอาจจะไม่ทันสมัยเท่าไหร่ แต่ถ้าว่ากันที่เนื้อเรื่องแล้ว นี่คือแม่แบบของหนังฆาตกรโรคจิตที่ดังและมีชื่อเสียงมาก ๆ ในยุคนั้น ด้วยการดำเนินเรื่องที่ไม่ยืดอืดอาดและการเขียนบทให้คนดูค่อย ๆ ซึมลึกไปกับความคิดและความรู้สึกของฆาตกร เครดิตภาพ LionGateข้อคิดที่ได้จากภาพยนตร์1. การไม่เป็นตัวของตัวเอง การที่แพททริคต้องการมีตัวตนในสังคม ทำให้เขาต้องพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อที่จะทำให้ดูดีและถูกสนใจในสังคม แต่การทำตัวไม่เป้นตัวของตัวเองทำให้เกิดความเครียดในใจ จนทำให้เขากดดันจนทนไม่ไหวและระเบิดอารมณ์ฆ่าคนเพื่อระบายความอึดอัด2. การเสียดสีสังคมปัจจุบัน การชิงดีชิงเด่นในยุคก่อน ยังคงส่งผลกระทบรุนแรงถึงปัจจุบัน กลายเป็นธรรมเนียมปฎิบัติที่ทุกยุคทุกสมัยต้องมี การแข่งขันทางสังคมเพื่อให้ตัวเองเด่นดังและมีจุดยืนที่โดดเด่น ก็ยังคงมีให้เห็นทุกวันนี้สำหรับคอหนังสายโหดที่ชอบดูฆาตกรโรคจิตฆ่าคนในแบบบุคลิกมาดเนียบ ก็ลองไปหาชมกันได้เลยครับ และสังคมสมัยนี้ที่ยังคงชิงดีชิงเด่นในปัจจุบัน อาจจะสร้างฆาตกรแบบแทริคขึ้นมาอีกก็ได้เครดิตภาพปก Liongate