"หรือจริงๆ แล้ว...เราไม่ควรเจอกันตั้งแต่แรก" ประโยคที่คนฟังต้องรู้สึกเจ็บปวดเสมอ การที่ต้องเจอใครสักคนแล้วเขาคนนั้นต้องพูดประโยคนี้ออกมา...เราคงเป็นคนที่เข้าไปทำให้ชีวิตเขาพังสินะ " บางทีก็เริ่มสับสนในตัวเองว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ดีแล้วจริงๆหรือ มีความสุขจริงๆ ใช่ไหม บางทีก็รู้สึกว่าชีวิตตอนนี้โอเคแล้ว เราอยู่ได้ เรามีความสุข? ความรู้สึกนี้คืออะไรกันแน่นะ " เบสพร่ำบ่นในใจอยู่คนเดียวเหงาเหงา บนดาดฟ้าของตึกอพาร์ทเม้น ....บรรยากาศในยามค่ำคืนนี้ช่างเย็นสบาย ความเงียบสงบนี้ชวนให้จิตใจได้มีเวลาคิดเรื่องเรื่อยเปื่อย และการได้ยืนชมวิวจากบนตึกลองมองลงไปข้างล่างดูชีวิตผู้คนที่ดำเนินไป ดูเหมือนจะกลายเป็นชีวิตประจำของเบสไปแล้ว"นึกว่าลิฟต์เสียแล้วจะไม่มีใครขยันเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าแล้วซะอีก" มินกล่าวทักทายและยิ้มให้เบสที่ยืนท้าวคางตรงขอบตึก..ด้วยหน้าตาสะสวย ผิวขาวตัวเล็ก ผมสั้นเงาดำ ในลุคสาวออฟฟิศหน้าตาดีสุดแซ่บ....เบสยืนนิ่งสักพัก ไม่แน่ใจว่าอึ้งในความสวยหรือหลงไหลในกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายมินคนนี้กันแน่"อ่อ นั่นสินะ นี่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีคนขึ้นมาที่นี่ ขยันเดินเหมือนกันนะครับเนี่ย"strong> เบสตอบพร้อมกับอมยิ้มและเบือนหน้าหนีออกไปทางนอกตึกรับลม หวังจะเก็บความรู้สึกเขินอาย ไม่ให้มินได้เห็น มินค่อยๆเดินมายืนข้างเบสและหันหน้าออกไปข้างตึกเพื่อรับลมเหมือนเบส มิน:ชื่อไรอะ อายุเท่าไหร่ ทำงานอะไร... เราถามได้ไหมเบส:อืม.. ชื่อเบส อายุ 24 พนักงานบริษัทเอกชน แล้วตัวเธอหล่ะมิน:อ่อ ชื่อมิน อายุ 28 พนักงานบริษัทเอกชนเหมือนกันเบส: หว่าา!!! 28 จริงป่ะเนี่ย หน้าเด็กอยู่เลย งั้นคงต้องเรียกพี่มินหล่ะสิเบสตอบพร้อมกับหันหน้าไปยังมินที่ยืนข้างๆ แต่ก็ต้องช็อคไปใหญ่ เพราะมองข้างๆ มินแลดูสวยขึ้นไปอีก ลมที่พัดผ่านทำให้ปลายผมมินสะบัดเบาๆ มินค่อยๆ ใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมทัดกับใบหู ยิ่งดูเซ็กซี่…อื้อหื้อ!!! ตอนนี้จิตใจเบสเต้นระรัว ไม่สามารถควบคุมได้ โลกทั้งใบหยุดหมุนราวกับต้องมนต์สะกด นี่หรือเปล่าที่เขาเรียก “ตกหลุมรัก”มิน:เอ๊ะ ชั้นก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นไหมอะ ยังไม่สามสิบเลยหึหึ เบส:อื้มมมมม แล้วนี่แฟนไม่ขึ้นมาด้วยอ่อ?มิน:แหม่..จะหลอกถามว่ามีแฟนไหมละสิ ถ้ามีก็ดีสิ เนาะ แล้วเบสหล่ะมินหันมามองหน้าเบสด้วยหน้าตาเรียบเฉยแต่แฝงด้วยความจริงจัง พร้อมกับเอาแขนท้าวแขนข้างเดียวกับขอบตึกเบส:ไม่มีใครเอาเบสหรอก แต่ก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้ด้วย ตอนนี้โฟกัสแค่เรื่องงานหน่ะ แต่…ถ้ามีใครสักคนเข้ามาแล้วทำให้ชีวิตนี้ดีกว่าที่เป็นอยู่ เบสว่าจะดีมากเลยนะ….เบสตอบขณะจ้องตามินด้วยสายตาอันเจ้าเล่ห์พร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย เหมือนเป็นสัญญาณว่ามีใจก็ตามมานะจ๊ะ.....และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความเศร้าที่ก็รู้ว่าต้องเศร้าแหล่ะ...... หลังจากวันนั้นมินและเบส มักจะขึ้นมาพูดคุยกันบนดาดฟ้าทุกวันหลังเลิกงาน บางวันก็มีทานข้าว ดูหนังฟังเพลงจากมือถือด้วยกัน ระบายความรู้สึกต่างๆ ที่เจอในแต่ละวัน จนเริ่มคุ้นเคย เริ่มสนิท เริ่มเป็นความสบายใจของกัน และความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเริ่มเติบโตขึ้นเบส:ผมอยากเจอพี่มินที่อื่นบ้างจัง ไม่อยากเจอกันแค่ข้างบนนี้อะครับ อยากเดินไปไหนมาไหนด้วยกัน อยากทานข้าวกับพี่มินในร้านโปรดสักครั้ง อยากทำอะไรหลายอย่างกับพี่มิน มากกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้เบสเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังขณะที่ทั้งสองกำลังฟังเพลงรักเพลงหนึ่งจากมือถือของเบสอยู่มิน:แล้วตอนนี้เราเป็นอะไรกันหล่ะ พี่มีสิทธิ์ได้ทำแบบนั้นกับเบสหรอมินตอบกลับ แต่เบสไม่ตอบกลับนิ่งไปสักพักหนึ่ง เบส:แล้วพี่มิน...อยากเป็นแฟนกับผมแบบจริงจังดูไหมครับ มินที่ยืนอยู่ด้านข้าง ค่อยๆหันมามองหน้าเบส และพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "เบส....พี่กำลังจะสูญเสียการมองเห็น เบสรับได้หรอ?"เบสทำหน้างง ชวนสงสัยถึงสิ่งที่มินตอบเบส: เอ่อ...พี่หมายถึงตาพี่กำลังจะบอดหรอ ทำไมหล่ะมินทำหน้าเศร้า....มิน:อืม..ใช่ ก็เพราะว่าพี่กำลังจะมีความรัก เขาว่าความรักมักทำให้คนตาบอดหน่ะมินตอบพร้อมกับค่อยๆ ยิ้มแบบเขินๆเบสอมยิ้มด้วยความเขินอาย เก็บอาการไม่อยู่ บิดตัวไปมามิน:เบสขอพี่เป็นแฟนแบบนี้...เบสพร้อมที่จะไปอยู่กับพี่แล้วหรอ?เบสอึ้ง และตอบด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้งเบส:ไม่เร็วไม่หน่อยหรอพี่ มิน:สมัยนี้แล้ว ไม่เป็นไรหรอก เบสมองหน้ามินและคิดในใจ "จริงจังป่ะเนี่ย ไปอยู่คืนนี้เลยก็ได้นะ อิอิ"strong>มิน:ไปกับพี่คืนนี้เลยไหม?มินถามด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือเบสเบสตอบตกลงไปแบบไม่ทันคิด “ครับ” แล้วทำตัวเลิ่กลั่กไม่ไหว ได้แต่จิตนาการถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปเบส:ไปสิครับ ใครจะกล้าปฏิเสธพี่หล่ะ พี่มิน..เบสตอบพร้อมกับค่อยๆ ขยับใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้ามินที่จ้องมองเบสอยู่ มิน:งั้นไปตอนนี้เลย...เบส:ครับ…พี่มินแล้วเบสค่อยๆ จับเอวมินและบรรจงริมฝีปากของตัวเองแนบชิดกับริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มินหลับตาและปล่อยให้เบสได้ลิ้มรสชาติอันหอมหวานของความหลงในครั้งนี้… เวลาผ่านไปไม่ถึงนาที ทันใดนั้นเอง หญิงสาวตัวเล็กก็มีแรงฮึดขึ้นมามากพอที่สามารถผลักเบสติดขอบตึก และเบสยังไม่ทันตั้งตัวก็มีพลังงานบางอย่างดันให้เบสผลัดตกตึกอพาร์ทเม้นจากชั้น6ลงมา ปั๊ก!!! หลังเบสกระแทกพื้น เบสกลับไม่เสียชีวิตในทันทีแต่รับรู้ได้ถึงความชาความเจ็บปวดตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย เบสไม่สามารถขยับตัวได้ เลือดค่อยๆไหลออกมาจากบาดแผลที่แตกร้าวฉีกขาด ผู้คนส่งเสียงอื้ออึง แต่เบสได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเองที่อ่อนแรงเหลือเกิน เบสที่ยังไม่สิ้นใจ ได้แต่รู้สึกสับสนและคิดในใจถึงสิ่งที่เกิดข้ึนนี้แบบไม่ทันตั้งตัว และคิดในใจว่าทำไม ได้แต่สับสน เสียงที่ก้องดังในใจเบส "หรือจริงๆแล้ว...เราไม่ควรเจอกันตั้งแต่แรก" ดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหล เมื่อมองไปยังบนตึกกลับมองไม่เห็นใคร จากนั้นก็มีเสียงกระซิบของหญิงสาวที่คุ้นเคย เป็นเสียงอันแผ่วเบา "ไปอยู่ด้วยกันนะเบส"แล้วเบสก็ค่อยๆ หลับตาลง หัวใจค่อยๆ เต้นช้าลง ช้าลง…และหยุดลงแบบไม่มีวันกลับมาจบ…เนื้อเรื่องโดย ผู้เขียนภาพปก ภาพถ่ายโดย Pixabay จาก Pexels และปรับแต่งโดยผู้เขียนภาพประกอบ 1 ภาพถ่ายโดย David Skyrius จาก Pexelsภาพประกอบ 2 ภาพถ่ายโดย Elina Krima จาก Pexelsภาพประกอบ 3 ภาพถ่ายโดย Özgür ÜNAL จาก Pexelsภาพประกอบ 4 ภาพถ่ายโดย Min An จาก Pexelsภาพประกอบ 5 ภาพถ่ายโดย Engin Akyurt จาก Pexels เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !