เคยเชื่อไหมว่าพรหมลิขิตมันเป็นเรื่องไร้สาระ ผมคนนึงเเหละที่ไม่เชื่อในพรหมลิขิต จนกระทั่ง ในช่วงมัธยมศึกษาปีที่ 6 ทุกคนต่างวุ่นวายในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งผมก็คนนึงเเหละ ผมเลือกไว้ 4 ที่ ผลที่ได้คือ เเฮะๆๆ ผมติดที่เดียว ซึ่งที่อื่นไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ติด เเต่ในเมื่อมันได้ที่นี่เเล้วก็ต้องทำให้เต็มที่ และสุดท้ายผมก็ติด อันดับเเรกผมก็ต้องรู้จักเพื่อนก่อนสิเนาะ ผมเริ่มทักหาเพื่อน 1 คนในสาขาผม ซึ่งเขาก็เเอดมาเเหละ ด้วยความเฟรนลี่ของผมจึงทักไป" ดีจ้า เพื่อนร่วมสาขา " เเค่ประโยคนั้นทำให้ผมได้รู้จักเขา จนกระทั่งวันรายงานตัว เข้ามาก็ไม่คุ้นหน้าใครเลย ผมได้เเต่หวังว่าเพื่อนคนที่เราทักไปตัวจริงจะเป็นอย่างไรนะ ทุกคนต่างมานั่งเข้าเเถวเพื่อทำบัตรนิสิต ผมหันไปมองเพื่อนข้างๆผมเพื่อจะทัก เเต่สังเกตป้ายชื่อ อ้าว!! นั่นมันคนที่เราทักไปนี่ ( คิดในใจ ) ต่างฝ่ายต่างไร้คำพูดผมจึงยกป้ายชื่อของผมโชว์ อ๋อ เธอนี่เอง นั่นก็เป็นเรื่องราวเเรกๆ ที่ทำให้ผมได้รู้จักเธอ พวกเราเริ่มสนิทขึ้นจากการทำกิจกรรม เพราะ เราอยู่ด้วยกันตลอด เป็นกลุ่มเล็กๆ ในสาขา เราก็เป็นเพื่อนกันมาได้ 4 เดือนเเล้ว ซึ่งผมรู้สึกเเปลกๆกับเพื่อนคนนี้ ผมคิดในใจว่า เอ้ ผมชอบเขารึเปล่านะ เเต่คงไม่หรอกมั้ง พอเวลาเริ่มผ่านไปความรู้สึกก็ยิ่งเพิ่มตาม จนครั้งนี้ผมรู้สึกชอบเขา ไม่สิรักเลยต่างหาก " แล้วทำไมผมชอบเขานะ " เพราะว่าอยู่ด้วยเเล้วมันสบายใจมั้ง ผมจึงตัดสินใจที่จะบอก " เอิ่ม เราชอบเธอนะ " ผลที่ตามมาคือ " อื้มม เราก็ชอบเธอนะ ชอบมาตั้งนานเเล้วด้วย " มันเป็นเพราะอะไรล่ะที่ทำให้ผมได้เจอเธอ เขาเคยบอกว่าเขาจะไปอีกมหาลัยนึงเเต่เขาไม่เอา ส่วนผมไม่ติด เอิ่ม เพราะเหตุการณ์ต่างๆเหล่านั้นจึงทำให้เราสองคนมาเจอกัน มันเป็นเพราะอะไรกัน 17 18 ปีที่เราไม่รู้จักกัน ทำให้เราได้รักกันเพียงเพราะเธอเเอดมา ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะอะไรเเต่ผมรู้อย่างเดียวคือ ขอบคุณนะพรหมลิขิต