รีวิวหนัง "I Saw the TV Glow จิตจ้องจอ" ความจัดจ้านในลักษณะที่ต้องปีนกำแพงดู

ย้อนกลับไปตอนเทศกาลหนังซันแดนซ์ เมื่อช่วงต้นปีที่ผ่านมา มีหนังอินดี้เรื่องเล็ก ๆ เรื่องหนึ่งเป็นที่สนใจเป็นอย่างดี กับสไตล์หนังสยองขวัญแนวนัวร์ ๆ อย่าง "I Saw the TV Glow จิตจ้องจอ" ที่ได้รับการต้อนรับจากบรรดานักวิจารณ์เป็นอย่างดี พร้อมกับเรียกเสียงฮือฮา เดินสายตระเวนรับรางวัลจากเทศกาลหนังต่าง ๆ จนถึงวันนี้

I Saw the TV Glow จิตจ้องจอ เป็นเรื่องราวของ โอเว่น เด็กชายที่กำลังโตเป็นวัยรุ่น เขาได้รู้จักกับรายการทีวีที่ชื่อว่า The Pink Opaque จากการแนะนำจากเพื่อนที่โรงเรียนของเขา อย่าง แมดดี้ เป็นโชว์ที่ออกกอากาศในช่วงภาคดึก แต่มันกลับจุดประกายอะไรบางอย่างที่ทรงอิทธิพลถึงชีวิตของเขา พร้อมทั้งเขย่าโลกแห่งความเป็นจริงทั้งโบของเขาให้สั่นคลอนไปด้วย

"เจน เชนบรัน" นักสร้างหนังเจนวายได้มีโอกาสสร้างหนังเรื่องนี้ที่ถือว่าเป็นหนังใหญ่เรื่องที่ 3 ในชีวิตของเธอ แน่นอนว่ายังคงพกลีลาและสไตล์อันเป็นเอกลักษณ์ในฝีมือตัวเองมาด้วยเช่นเคย และเธอก็ยังรับหน้าที่เขียนบทหนังเองอีกครั้ง แต่อาจจะต้องบอกว่านี่คือหนังที่อยู่ขั้วตรงกันข้ามกับหนังเชิงพาณิชย์ทั่ว ๆ ไปเลยทีเดียว เพราะว่าพล็อตและคอนเซ็ปต์ของหนังนั้น..แทบจะต้องตีลังกาดูเลย

ถึงแม้ว่า I Saw the TV Glow จะมีไอเดียและเอกลักษณ์ที่น่าสนใจ แต่ทว่าในแง่การสื่อสารของหนังผ่านตัวบทหนังแล้วนั้น ยังคงค่อนข้างก่อกำแพงกับคนดูเอาไว้สูงขึ้นเรื่อย ๆ ตลอดระยะความยาว 100 นาที หนังมีความเป็น coming-of-age ที่ผสมผสานความนัวร์และอินดี้แบบจัดจ้านเข้าไปปริมาณมาก เต็มไปด้วยศาสตร์ศิลป์มากมายที่ต้องวิเคราะห์อีกเยอะ ทำให้เป็นสิ่งที่ค่อนข้างทรมานผู้ชมเบา ๆ หากไม่ได้ต้องการมาดูความบันเทิงที่ต้องพิเคราะห์ควบคู่กันไปเช่นนี้

แน่นอนว่าหนังเรื่องนี้อาจจะเป็นที่ชื่นชอบของเหล่านักวิจารณ์และผู้เชี่ยวชาญ เพราะด้วยองค์ประกอบของหนังเรื่องนี้นั้น มีอะไรให้น่าหลงใหลและลุ่มหลงไม่น้อย งานโปรดักชันและเทคนิคพิเศษต่าง ๆ ใส่เข้ามาได้อย่างตื่นตาตื่นใจ กับเทคนิคง่าย ๆ ด้วยงบประมาณที่จำกัด แต่ผลงานออกมาค่อนข้างดีใช้ได้ แต่สำหรับในแค่คนดูหนังทั่ว ๆ ไป คงจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า I Saw the TV Glow เป็นหนังที่ดูแล้วไม่เข้าใจอย่างยิ่ง

การแสดงของ "จัสตีส สมิธ" ถือว่าเปล่งประกายไม่เบา นี่คือโอกาสสำคัญที่ทำให้เขาได้โชว์ศักยภาพทางการแสดงออกมาได้อย่างเต็มเปี่ยม เช่นเดียวกับ "บริเจ็ตต์ ลันดี้ เพน" ที่เข้าวงการมาก็สักพักแล้ว แต่ยังไม่ดังเปรี้ยงสักที ในเรื่องนี้เธอก็สามารถปลดปล่อยทักษะแอคติ้งด้วยพื้นที่เอื้ออำนวยต่อความสามารถของเธอได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะไดอะล็อกเดี่ยวในช่วงท้ายของเรื่องนี้ที่จึ้งมาก

ดังนั้นแล้ว I Saw the TV Glow จิตจ้องจอ หนังเรื่องนี้คือความอินดี้ที่อินดี้สูงมาก ๆ สูงชนิดที่ค่อย ๆ ผลักคนดูให้ออกห่างจากตัวหนังเรื่อย ๆ ถึงจะเต็มไปด้วยองค์ประกอบงานสร้างที่ชวนประทับใจอยู่ก็ตาม แต่เนื้อหาของหนังกลับยังเป็นกำแพงที่กั้นระหว่างชิ้นงานกับคนดู ไม่สามารถนำไปสู่การตกผลึกของผลงานที่เหมาะเจาะเท่าที่ควร นี่คือหนังที่ยากจะเข้าใจ แต่ก็เต็มไปด้วยความพิถีพิถันในงานสร้างที่ชวนชม