“คำมั่นสัญญา” นวนิยายรักเรื่องเยี่ยมของ ทมยันตี นามปากกาของ คุณหญิงวิมล ศิริไพบูลย์ แค่ฟังชื่อก็เป็นที่รู้กันดีว่า นวนิยายของทมยันตี เป็นนวนิยายที่ทรงคุณค่า ทั้งทางด้านเนื้อหา และภาษา โดยเฉพาะนวนิยายรัก ที่ไม่ว่าอ่านเรื่องไหนก็ไม่ผิดหวัง การใช้คำ ใช้ภาษาที่สละสลวย บทซึ้งก็กินใจ บทเสียใจก็ทำให้ผู้อ่านร้องไห้เสียน้ำตา และนวนิยายรักที่ผู้เขียนประทับใจในกการใช้สำนวนภาษารักมากที่สุด ก็คือเรื่องคำมั่นสัญญา นั่นเอง เป็นนวนิยายที่จะทำให้ผู้อ่านซาบซึ้งและเสียน้ำตาในความรักอันยิ่งใหญ่ รักที่ไม่มีเงื่อนไข รักที่ไม่คาดหวังสิ่งใดตอบแทนแม้แต่ความรัก เพราะความรักนั้นคือคำมั่นสัญญาชลันดา หรือน้องดา เป็นลูกสาวของนายทหารใหญ่ที่มีทั้งฐานะและยศฐาบรรดาศักดิ์ สาริน หรือพี่ริน พระเอกของเรา ซึ่งเป็นเพียงลูกของนายทหารรับใช้ในบ้านของนางเอก พระนางของเราเลยสนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นต่างฝ่ายต่างรู้ว่ารักกัน แต่สาริน พยายามหนีห่างจาก ชลันดา เพราะรู้ฐานะตัวเองดีภาพถ่ายโดยผู้เขียนดูเหมือนผู้เขียนจะทำร้ายจิตใจผู้อ่านซะเหลือเกิน เมื่อสุดท้ายชลันดาต้องแต่งงานกับนายทหารเพื่อนร่วมรุ่นของสารินซึ่งก็มีฐานะเท่าเทียมกัน โดยที่พระเอกของเราเป็นคนขอให้นางเอกแต่งงานเพราะเห็นว่าเหมาะสม ด้วยประโยคที่ทำให้ผู้อ่านทั้งซาบซึ้งและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ดังว่า ในความรัก พี่รินไม่เลือกตัวเอง แต่เลือกเกียรติยศและก็ไม่ใช่เกียรติยศของพี่รินแต่เป็นของน้องดา น้องดางดงามมาตลอด ขอให้งดงามจนวาระสุดท้าย ภาพถ่ายโดยผู้เขียนและเหมือนว่าผู้แต่งจะยังขยี้ใจผู้อ่านไม่สาแก่ใจ เพราะตอนท้ายเรื่อง นางเอกของเราก็เป็นโรคลูคีเมีย มีเพียงสารินเท่านั้นที่คอยดูแลไม่ห่าง ด้วยความรักและความห่วงใยไม่เคยเปลี่ยน ทั้งสองมีเวลาได้อยู่ด้วยกันสั้นนักแต่ก็เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่ทั้งสองมีให้กัน คงเป็นวาระสุดท้ายที่ทั้งคู่ได้มีความสุขอย่างแท้จริง แม้กระทั่งกระดาษหน้าสุดท้ายของหนังสือก็ยังทิ้งกลิ่นอายของภาษารักที่สละสลวยและงดงาม เป็นความรักอันมั่นคงที่ทั้งสองคนมีให้แก่กัน ไว้ว่า ในโลกนี้สรรพสิ่งย่อมแปรเปลี่ยน หากในหัวใจ คำมั่นสัญญาย่อมเป็นนิรันดร์ ภาพถ่ายโดยผู้เขียนเนื้อหาบาส่วนที่ผู้เขียนได้นำมาเป็นตัวอย่างนั้น เป็นการใช้ภาษารักที่สละสลวย เป็นความรักที่แฝด้วยความเศร้า แต่ทำให้หัวใจมีสุข แม้ในคราบน้ำตาก็ยังมีรอยยิ้มฝัลึกอยู่เสมอ เป็นความรักที่อบอุ่นและสวยงาม ที่คุณทมยันตี ได้เขียนเอาไว้อย่างน่าประทับใจมิรู้ลืมนวนิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องแรกที่ทำให้ผู้อ่านน้ำตาไหล ในเกือบทุก ๆ ตอน ด้วยความซาบซึ้งในการใช้ภาษา ซาบซึ้งในความรักของคนสองคน ที่ไม่อาจสมหวัง แต่ความรักนั้นก็สวยงามเสมอ แม้ครั้งแรกจะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเขียนเรื่องให้เจ็บปวดเช่นนี้ แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งทำให้ผู้เขียนเข้าใจว่า เรื่องราวทั้งหมดนั้น เป็นความรักในแง่มุมหนึ่งที่ถูกถ่ายทอดผ่านนวนิยาย ความจริงที่ทุกคนล้วนต้องพบเจอความผิดหวัง ความจริงที่ต้องมีการพลัดพราก ไม่ว่าช้าหรือเร็ว เรื่องราวทั้งหมด ดำเนินไปด้วยเหตุและผล เรียกได้ว่าเป็นนวนิยาย ที่คงไม่มีใครกล้าเขียนแนวนี้กันมากนัก เพราะกลัวผู้อ่านไม่พอใจในตอนจบนั่นเอง แต่สำหรับเรื่องนี้ ผู้เขียนประทับใจกับทุกฉากทุกตอน และประทับใจกับตอนจบที่ต้องเป็นแบบนี้ เพราะสุดท้ายแล้ว ก็ไม่มีสิ่งอื่นใดสำคัญไปกว่าการได้รักนั่นเอง ภาษารักจากเรื่องคำมั่นสัญญา เป็นภาษาที่สวยงามและกินใจ ที่เราสามารถนำไปศึกษา และปรับใช้ในด้านงานเขียนได้เป็นอย่างดี ที่สำคัญคือเป็นนวนิยายที่จะทำให้ผู้อ่านเข้าใจความหมายของคำว่ารัก และเห็นคุณค่าของคนที่รักมากขึ้น เพราะรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือรักที่ไม่คาดหวังสิ่งใดตอบแทนแม้แต่ความรัก ความรักของสารินและชลันดาจะเป็นอีกหนึ่งรักแท้ที่ประทับอยู่ในใจผู้อ่านไปอีกนานแสนนานภาพหน้าปกโดยผู้เขียน