แห่ยินดี “พลอยไพลิน” 7 ปีของการทำยูทูบ

แห่ยินดี “พลอยไพลิน” 7 ปีของการทำยูทูบ

        “พลอยไพลิน ตั้งประภาพร” ยูทูบเบอร์ดัง อดีตดารา 7 สี ประกาศในโซเชียลของเธอว่า ครบ 7 ปีของการทำโซเชียล

โดยเธอโพสต์ว่า

“ครบรอบเรียนจบ 7 ปีไม่น่าเชื่อเวลาผ่านไปไวใช่เล่น เหมือนที่เขาบอกกระพริบตาก็ผ่านไปอีกช่วงชีวิตละ ไม่ได้อยากเศร้า แต่หน้าฟีดมันเด้งขึ้นมา7 years ago การเรียนจบ 7 ปี = การทำเพจมา7ปีเช่นกัน”

       เราเริ่มต้นพร้อมกับ “ตอนจบ”จบการเรียน สู่ เริ่มต้นชีวิตจริง

“เมื่อคืน…เราเผลอได้ไปฟังเพลง “พื้นที่เล็กๆ ของบอย ตรัย” ที่ cover โดยพี่ อิ้งค์ วรันธร ในระหว่างที่เรากำลังนั่งรถบัสแบกเป้เที่ยวคนเดียวที่นิวซีแลนอยู่ (ตอนนี้ถึง Wellington แล้วจ้า)”

เนื้อเพลงนี้ก็ยังคงทำงานกับใจเราเสมอ และเมื่อโตขึ้นเราก็ยิ่งเข้าใจความหมายมันอย่างลึกซึ้ง

      “ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไปแค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้ายเก็บความเป็นเด็กในหัวใจ เอาไว้”

(เอาอะไรมาไม่น้ำตาไหล ร้องไห้สิค้าบบบ)

       การเป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเลย ถึงแม้ว่าในอีก2ปีเราก็จะเข้าเลข 3 แล้ว แต่ตัวยังคงรูัสึกงง ๆยังไม่เก่ง ยังไม่แน่ใจ ยังเผลอคิดถึงอดีตบ่อย ๆ

ชีวิตผู้ใหญ่ไม่มีใครมาเอ็นดูเหมือนแต่ก่อนความพลาดที่เคยถูกมองว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็เก่งขึ้น”วันนี้กลับกลายเป็น

“ทำไมแค่นี้ไม่รู้”

ถ้ามองง่ายๆย้อนกลับไป 7 ปีก่อนตอนเราแบกเป้เที่ยวคนเดียวครั้งแรกโลกช่างสดใส ผู้คนใจดีทุกคนพร้อมช่วย เพราะเห็นว่าเราเป็นเด็กแต่วันนี้ ความผิดพลาดแบบเดิม

       กลับถูกมองว่าเป็นเรื่องที่ “ไม่ควรพลาดแล้ว” หรือบางที…โลกข้างนอกอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้น

แต่โลกข้างในของเราที่สร้างกำแพงสูงขึ้น ที่กลัวความผิดพลาด และบอกตัวเองบ่อยๆซะมากกว่าว่า “เรื่องแบบนี้ไม่ควรพลาดแล้วนะ”

เพราะเจอเรื่องราวมากขึ้นและต้องรับผิดชอบมากขึ้นตามตำแหน่งหน้าที่

แต่ถึงอย่างนั้น เราก็จะพยายามไม่ลืมมีพื้นที่เล็ก ๆ ให้ตัวเองพื้นที่ที่ยังฝันได้ ยังยิ้มได้พื้นที่ให้อภัยตัวเองในการไม่สมบูรณ์

เพราะบางที การเติบโตอาจไม่ใช่การทิ้งความเป็นเด็กไว้ข้างหลังแต่คือการ พกมันไปด้วยอย่างอ่อนโยนต่างหาก (มั้ง?)

พลอยเรียบจบ(มา7ปี)แล้วจ้า