บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 20 หน้า 2
อาทรหันไปมอง สองคนรีบวิ่งเข้าไปหาสันติ อาทรเข้าประคองตกใจ “อาร์ตนายเป็นอะไรไป” อาทรประคองสันติ ให้หันมา อาทรกับจุ๊บชะงักเมื่อเห็นหน้าสันติดำคล้ำ ขอบตาแดงก่ำหน้าตาน่ากลัว “นายเป็นอะไรอาร์ต นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
สันติพูดอย่างอ่อนโรย “ปวด..แสบ..ปวดร้อน..เหลือเกิน..โอ๊ย..”
อาทรรีบพยุงสันติขึ้น จุ๊บตกใจ “ทำไงกันดี “
อาทรคิดเร็วๆ “ไปหาหลวงตาก่อนแล้วกัน”
สันติสะดุ้ง ตกใจ ผลักอาทรออกตัวเองเสียหลักล้มลง เสียงกร้าว “ไม่..”
จุ๊บมองสันติตกใจ อาทรมองงง “ทำไมล่ะนายกำลังไม่สบายนะ”
“ฉันไม่เป็นอะไร..” สันติรีบลุกขึ้นเดินหนี อาทรดึงแขนไว้ สันติสะบัดอย่างแรง ชี้หน้าเสียงกร้าว “อย่ามายุ่งกับฉัน”
“เดี๋ยวอาร์ต” จุ๊บรีบดึงแขนอาทรไว้ อาทรหันมาถาม “ทำไม”
“เธอไม่เห็นเหรอว่าอาร์ตดูแปลกๆ...” อาทรมองตามไป เห็นสันติเดินโซเซ คอยหันกลับมามองทั้งสองคนอย่างลนๆก่อนรีบเดินหายไปทางเรือนพัก “ท่าทางเหมือนไม่ใช่อาร์ตคนเดิมเลย”
“อาจจะเป็นเพราะไม่สบายมากก็ได้นะ ฉันว่าเราน่าจะไปบอกหลวงตาไว้ก่อน”
จุ๊บพยักหน้าเห็นด้วย สองคนรีบพากันเดินไปกุฎิหลวงตา
หลวงตานั่งสมาธิอยู่หน้าพระพุทธรูป ประตูเปิดออกอาทรค่อยๆก้าวขึ้นมา ตามด้วยจุ๊บ สองคนชะงักที่เห็นหลวงตานั่งสมาธิอยู่ ต่างมองหน้ากันลังเล
หลวงตาพูดขึ้นทั้งๆที่ยังหลับตา “เข้ามาเถอะ..”
อาทรกับจุ๊บมองหน้ากันอย่างแปลกใจ รีบลงคลานเข้าไปหา หลวงตาลืมตาหันกลับมามองทั้งสองคน
อาทรกับจุ๊บรีบไหว้ “ผมต้องขอโทษด้วยครับที่มารบกวนหลวงตา แต่ผมมีเรื่องด่วนจะมาบอกหลวงตาครับ”
“เรื่องเจ้าอาร์ตใช่มั้ย”
สองคนทำหน้าแปลกใจกว่าเดิม
“ใช่ค่ะ..อาร์ตดูแปลกๆไปมาก เหมือน...”
อาทรรีบขัด “เหมือนคนไม่สบายนะครับหลวงตา เมื่อครู่นี้นอนร้องว่าปวดแสบปวดร้อนผมจะพามาหาหลวงตาก็ไม่ยอมมา ผมเลยรีบมาบอกหลวงตาครับ”
“หลวงตารู้แล้ว กำลังจะเรียกเค้ามาพบอยู่พอดี เจ้าทั้งสองกลับบ้านไปก่อนเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงหลวงตาจะดูแลรักษาเจ้าอาร์ตเอง” หลวงตามองอาทรกับจุ๊บด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น พยักหน้าให้เชิงกลับไป อาทรกับจุ๊บก้มกราบ ก่อนถอยออกไป หลวงตาหลับตานั่งสมาธินิ่ง
ห้องสันติ สันตินั่งซุกอยู่ตัวสั่นอยู่มุมห้อง ร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด แล้วอยู่ๆสันติสะดุ้ง ตวาดออกมาอย่างไม่พอใจ “ใคร..ใครเรียกกู” สันติร้อนรน ซุกตัวเบียดเข้าไปติดมุมห้องมากกว่าเดิม “ไม่..กูไม่ไป..ไม่” สันติเหมือนถูกแรงดึงจากพลังลึกลับ แต่สันติพยายามสู้ “กูไม่ไป..กูไม่ไป...” สันติดิ้นรนไม่ยอมไป ต่อสู้กับพลังที่มองไม่เห็นอย่างโกรธเกรี้ยว “กูบอกว่ากูไม่ไป.. กูไม่ไป”