บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 20 หน้า 4
“จ้ะ” เทิดวิ่งเข้าไปจะจับพิไล แต่โดนสะบัดแถมถีบออกมาอย่างแรง “โอ๊ย..นังพิไลทำไมแกแรงเยอะแบบนี้เนี่ย”
“จับมันไว้ให้มั่น”
เทิดเข้าไปอีก โดนถีบอีก เทิดหลบแล้วเข้ารวบแขนพิไลจับไพล่หลังไว้จนได้ เวทย์วิ่งออกไปข้างนอก ครู่เดียวกลับเข้ามาพร้อมมีดหมอในมือ เวทย์จ้องพิไลอย่างเจ็บใจ ดึงมีดหมอออกจากด้าม บริกรรมคาถาอย่างรวดเร็ว ก่อนเข้าไปหาพิไล
พิไลกรีดร้อง “อย่า...”
“กล้ากลับมาเล่นงานข้าเหรอ ดีข้าจะสะกดแกไว้ไม่ให้ไปผุดไปเกิด” เวทย์จ่อปลายมีดไปที่หน้าผากพิไล พิไลตาเหลือกควันดำพุ่งออกมา แล้วหายเข้าไปในมีดหมอของเวทย์ มีเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวน เวทย์ยังบริกรรมคาถาอย่างน่ากลัว
พิไลค่อยๆผล็อยแล้วล้มลงสลบไปเวทย์พอใจ เก็บมีดหมอ พิไลรู้สึกตัวลืมตามองเวทย์ เทิด สลับกันแปลกใจ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
“แกโดนผีเข้านะสิ เมื่อกี้แกบีบคอพี่เวทย์เกือบแย่”
“อะไรนะ จริงเหรอจ๊ะ พี่เวทย์”
“มีคนปลดปล่อยนังผีตายทั้งกลม มันเลยกลับมาเล่นงานข้า แต่เธอดันไปทัก มันเลยเข้าตัวเธอก่อน”
“คนที่มันแก้ของพี่เวทย์ได้ มันต้องเก่งมากนะสิ”
“ถ้ามันเก่งจริงมันก็ต้องตามดวงจิตของคนที่โดนของกลับเข้าร่างให้ได้ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
“พี่หมายความว่ายังไงของออกแล้วคนนั้นก็ไม่หายเหรอพี่”
“ไม่..ร่างที่ไม่มีดวงจิตในที่สุดมันก็จะต้องตายอยู่ดี” เวทย์หัวเราะอย่างสะใจ พิไลกับเทิดมองหน้ากันอย่างกลัวๆ
ท่ามกลางหมอกควันบางๆ สันติเดินออกมามองรอบๆอย่างแปลกใจ “นี่มันที่ไหน แล้วทำไมอยู่ๆเราถึงมาอยู่ตรงนี้”
สันติเดินมองรอบๆ ตะโกน “มีใครอยู่บ้างครับ...” เงียบไม่มีผู้คนไม่มีสิ่งที่แสดงว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ สันติประหลาดใจ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือว่า...เราตายแล้ว..” สันติเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งอย่างหมดแรง สีหน้าครุ่นคิด
ร่างสันตินอนหลับสนิทอยู่หน้าพระพุทธรูป หลวงตานั่งสมาธิสวดมนต์อย่างเคร่งขรึม ด้านหน้ามีดอกบัวแดงเก้าดอก เทียนเก้าเล่มถูกจุดสว่างไสว กระทงข้าวตอกดอกไม้เก้ากระทง
ปื๊ดกับหวังนั่งอยู่มุมห้อง หาวแล้วหาวอีก กระซิบกระซาบกัน
“หลวงตาจะทำอะไรวะแล้วพี่อาร์ตทำไมถึงนอนนิ่งอย่างกับคนตายวะไอ้หวัง”
“จะไปรู้เหรอ คงทำพิธีอะไรซักอย่างแต่ข้าง่วงจะตายอยู่แล้ว”
“นั่นดิ นี่จะตีห้าแล้วนะ”