บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 20 หน้า 5

หลวงตาลืมตาสั่ง “ไอ้ปื๊ด ไอ้หวัง”

“ครับ”

“เอ็งช่วยกันเอากระทงข้าวตอกดอกไม้ไปวางตามทางแยกที่จะมาวัด เสร็จแล้วไปนอนได้ รีบไป”

“ครับหลวงตา” สองคนช่วยกันหยิบกระทงใส่ถาดไป หลวงตามองตามจนสองคนออกไปพ้นห้อง หลวงตานั่งสมาธิต่อ

สันตินั่งหมดอาลัยอยู่ใต้ต้นไม้ได้ยินเสียง “เจ้าอาร์ต...เจ้าอาร์ต”

“เสียงหลวงตา..”

“เจ้าอาร์ตเจ้าได้ยินหลวงตาไหม”

สันติรีบลุกขึ้นยืนตะโกน “หลวงตาครับหลวงตา ผมอยู่ตรงนี้”

“ฟังหลวงตาให้ดี ทำใจให้สงบเจ้าจะเห็นแสงเทียนนำทาง ให้เดินตามแสงนั้นมาเรื่อยๆไม่ว่าจะเจออะไรอย่าหวั่นไหว อย่าหวาดกลัว ทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตาเข้าใจไหม”

“เข้าใจครับหลวงตา” สันติยืนนิ่งทำใจสงบ ครู่หนึ่งมองไปเห็นแสงสว่างลางๆอยู่ด้านขวา  สันติยิ้มดีใจ รีบเดินตรงไปยังไม่ทันถึงเห็นปีศาจหน้าตาน่ากลัวปรากฏร่างขึ้นพุ่งเข้าหา  สันติชะงักตกใจ

“ไม่ว่าจะเจออะไรอย่างหวั่นไหว อย่าหวาดกลัว ทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตา”

สันติตั้งสติได้เดินตรงเข้าหาปีศาจ ทะลุผ่านร่างมันไปอย่างง่ายดาย สันติรีบเดินตามแสงสว่างลางๆ เจอเหล่าเปรต อสูรกาย ร้องน่ากลัว เอื้อมมือไขว่คว้าจะเล่นงานสันติ แต่สันติมีสติ เดินผ่านมาอย่างสงบ สันติเดินมาชะงักเห็นทางแยกมากมาย สันติยืนงงพึมพำ “เราจะไปทางไหนต่อ” สันติเห็นกระทงข้าวตอกดอกไม้อยู่ที่ทางแยกหนึ่ง “นั่นมันกระทงข้าวตอกดอกไม้ที่หลวงตาใช้ทำพิธีที่วัดนี่” สันติสีหน้ามั่นใจตัดสินใจเดินไปทางแยกที่มีกระทง สันติเดินไปอีกเจอทางแยกหลายทางอีกครั้ง แต่สันติก็เห็นกระทง สันติเดินไปทางแยกที่มีกระทงทุกครั้ง สันติเดินผ่านไปได้เรื่อยๆ

หลวงตายังนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่ หลวงตายิ้มพึมพำเบาๆ “ฉลาดมากเจ้าอาร์ต..” เสียงระฆังในวัดตีบอกเวลาเช้า หลวงตาลืมตา มองร่างสันติที่ยังคงนอนนิ่งอยู่  หลวงตาสีหน้าไม่สบายใจ “ใกล้สว่างแล้ว ดวงจิตเจ้ายังมาไม่ถึงอีกหรือ” สันติส่ายหน้าช้าๆ ค่อยๆรู้สึกตัว หลวงตามองดีใจ “เจ้าอาร์ต”

สันติค่อยๆลืมตามองรอบๆงงก่อนมาหยุดที่หลวงตา สันติพึมพำอ่อนแรง “หลวงตา...ครับ” สันติหลับไปอีกอย่างเหนื่อยอ่อน หลวงตายิ้มโล่งอก

อัมรานั่งพับดอกบัวเรียงไว้ในถาดหลายดอก อ๊อดนั่งดูหงอยๆอยู่ข้างๆ “พี่อัมพับดอกบัวไปทำไมเยอะแยะครับ”

“เอาไว้ถวายพระในงานศพคุณพ่อคืนนี้ไงจ้ะ”

“อ๊อดคิดถึงคุณพ่อคุณแม่จังเลย..อ๊อดกลัว”