บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 21 หน้า 3
ชิ้นไม่ทำหันไปมองอัมรา อัมรารีบพูด “แต่คุณพ่อ..”
พรรณรายพูดขัดขึ้นทันที “คุณพ่อตายแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างในบ้านฉันจะเป็นคนจัดการเองถ้าใครไม่ฟังคำสั่งฉันก็เก็บของออกไปจากบ้านนี้ได้เลย”
อัมราอึ้ง พิไลยิ้มเยาะสั่งชิ้นห้วนๆ “ยังไม่รีบมายกกระเป๋าอีกเหรอนังชิ้น หรือแกอยากจะเป็นคนที่ออกจากบ้านนี้เป็นคนแรก”
ชิ้นยังลังเล ไม่พอใจ พรรณรายมองชิ้น “ไม่ได้ยินที่คุณแม่พิไลสั่งเหรอน้าชิ้น”
ทุกคนต่างพากันตกใจมาก
“พี่พรรณเรียกน้าพิไลว่าคุณแม่เหรอคะ”
“ใช่..ก็คุณแม่พิไลเป็นเมียคุณพ่อ ก็ต้องเรียกว่าคุณแม่ไม่ใช่เหรอ ทั้งเธอและตาอ๊อดก็ต้องเรียกเหมือนฉันด้วยเข้าใจมั้ย” อัมราอึ้ง พรรณรายหันไปคล้องแขนพิไล “ขึ้นไปดูห้องกันเถอะค่ะคุณแม่ ถ้าไม่พอใจตรงไหนจะได้ให้น้าชิ้นจัดให้ใหม่”
“ก็ดีจ้ะ”
พรรณรายจ้องชิ้น ชิ้นจำใจเดินไปยกกระเป๋าพิไล พิไลเหยียดยิ้มสะใจ พากันเดินไปกับพรรณราย
เทิดหันมายิ้มหวานกับอัมรา พูดสุภาพ “ช่วยพาพี่ไปที่ห้องพักหน่อยได้มั้ยจ้ะ” อัมรามองเทิดอย่างไม่พอใจ รีบจูงอ๊อดเดินตามพรรณรายไป เทิดไม่พอใจ “ชะ อุตส่าห์พูดดีด้วยทำเป็นหยิ่ง แบบนี้มันต้องฮึ่ม...” เทิดบีบมือสายตาหื่นมองตามอย่างหมายมาด
พิไลเดินมองในห้องท่าทางไม่พอใจ อัมรากับอ๊อดยืนมองอยู่หน้าห้อง พรรณรายรีบพูดเอาใจ “ถ้าคุณแม่อยากจะเปลี่ยนแปลงอะไรก็บอกได้เลยนะคะ”
พิไลพยักหน้าหันมาสั่งชิ้น “นังชิ้นเอาผ้าม่านออกเปลี่ยนใหม่ ฉันชอบสีสดๆไม่ใช่สีทึมๆแบบนี้”
“แต่ผ้าม่านนี้คุณผู้หญิง...”
“เอ๊ะ..ฉันขอความเห็นแกเหรอ” ชิ้นอึ้ง พิไลเดินไปกระชากผ้าปูที่นอนที่ปูไว้อย่างดีออกมาโยนไปตรงหน้าชิ้น “ผ้าปูนี่ก็ไม่เอา ไปเปลี่ยนมาใหม่ จำไว้นะฉันชอบสีสดๆห้องมันจะได้มีชีวิตชีวา”
พรรณรายเข้าไปเกาะแขนพิไล ยิ้มแย้ม “แหม เหมือนพรรณเลยค่ะพรรณก็ชอบสีสดใสไม่ใช่จืดๆชืดๆ”
พิไลโอบกอดพรรณราย หัวเราะกันร่าเริง “เหรอจ๊ะ แหมใจเราตรงกันเลยนะลูก” พิไลกับพรรณรายพากันเดินไปสำรวจชี้โน่นนี้ที่ไม่เอา โยนลงพื้นตรงหน้าชิ้นหน้าตาเฉย พิไลหันมาเห็นอัมรากับอ๊อดยืนมอง หันมาตวาด “มายืนมองทำไม ไม่มีอะไรทำเหรอไง”
อัมราอึ้งสีหน้าไม่สบายใจ มองพรรณรายอย่างไม่เข้าใจ พรรณรายคุยกับพิไลยิ้มแย้ม “คุณแม่ขาปล่อยให้นังชิ้นมันทำห้องไปเถอะค่ะ พรรณยังมีอะไรให้คุณแม่ดูอีก”
“อะไรเหรอจ๊ะ”
พรรณรายยิ้มมีเลศนัยก่อนเกาะแขนพิไลพากันเดินผ่านหน้าอัมกับอ๊อดออกไป
ชิ้นรีบถามอัมราอย่างร้อนใจ “คุณอัมขาจะทำยังไงกันดีคะ”
อัมราอึ้งรู้สึกหนักใจมาก
พิไลมองพรรณรายไขกุญแจตู้ยกกล่องต่างๆออกมาวางตรงหน้า “นี่กล่องอะไรเหรอจ้ะ”
“คุณแม่ลองเปิดดูสิคะ”