บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 23
วิญญาณที่ซ้อนอยู่ในหุ่นทุกตัวนั่งคุกเข่าลงพากันกราบหลวงตา หลวงตามองอย่างเห็นใจ “เป็นอย่างที่หลวงตาคิดไว้จริงๆ”
หุ่นเดชตื้นตัน “ผมดีใจเหลือเกินที่ได้พบหลวงตาอีกครั้ง”
หุ่นอารีย์ขอร้อง “หลวงตาโปรดช่วยพวกเราและช่วยลูกของดิฉันด้วยเถิดค่ะ”
“หลวงตาจะพยายาม แต่ไม่ใช่แค่หลวงตาคนเดียวที่จะช่วยได้พวกเจ้าก็ต้องให้ความร่วมมือด้วย”
หุ่นท่านเจ้าคุณนรบดินทร์รับคำ “พวกเราจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ขอให้หลวงตาบอกมาว่าพวกเราต้องทำยังไงบ้างครับ”
หลวงตาพยักหน้าพอใจ หุ่นทุกตัวมองหน้ากันอย่างมีความหวัง
ดวงจันทร์กลมโตส่องสว่างเต็มท้องฟ้า แต่จู่ๆเหมือนมีเมฆดำบดบังให้ท้องฟ้ามืดครึ้มขึ้นมาอย่างน่ากลัว ฟ้าแลบก่อนผ่าเปรี้ยงลงมาที่ตุ๊กตาโหงพราย ตุ๊กตาสั่นก่อนตาแดงวาบ เห็นควันสีดำพวยพุ่งออกมาจากตุ๊กตารวบรวมเป็นร่างเพทาย เพทายเห็นเวทย์ยังนั่งบริกรรมคาถา จึงเดินเข้าหา แล้วทรุดลงนั่งด้วยท่าทางจงรักภักดี “นายท่าน..”
เวทย์ลืมตามองเพทายอย่างพอใจ “ในที่สุดข้าก็ปลุกเสกเจ้าสำเร็จ” เวทย์ล้วงเข้าไปในย่าม กำมือออกมา “เรามาลองทดสอบกันดูหน่อย” เวทย์เป่าคาถาที่มือแล้วขว้างออกไป
ปีศาจหลายตัว ต่างท่าทางน่ากลัว พุ่งเข้าจะทำร้ายเพทาย เพทายยืดตัวขึ้นเหมือนเปรต ใช้มือใหญ่โตเท่าใบลานตบปีศาจแต่ละตัวที่พุ่งเข้ามากระเด็นร้องโหยหวน ล้มไปที่พื้น เพทายยกเท้าใหญ่โตเหยียบปีศาจจนจมดิน ท่าทางเพทายเหี้ยมโหดมาก
“ดีมาก..เจ้าจะเป็นโหงพรายที่เหนือโหงพรายทุกตัว จะไม่มีผีตัวไหนสู้เจ้าได้ฮ่ะๆๆๆๆ”
เพทายหดตัวลงมาเท่าเดิม หมอบลงตรงหน้าเวทย์ “ฉันจะรับใช้นายท่านด้วยความซื่อสัตย์”
“ดี..ดีฮ่ะๆๆๆๆๆ” เวทย์มองเพทายอย่างพอใจมาก
สันติเปิดประตูห้องเข้ามาในกุฏิ เห็นหลวงตานั่งสมาธิอยู่บนเสื่ออย่างสงบ สันติค่อยๆคลานเข้าไปใกล้ๆ มองหลวงตาพิจารณาแน่ใจว่าหลวงตาไม่ได้เป็นอะไร สันติกำลังจะคลานถอยกลับออกไป
“เจ้าอาร์ต..” สันติเงยมองเห็นหลวงตาลืมตาหันมามอง “มานานแล้วรึ”
สันติคลานกลับมาหา “หลวงตาไปไหนมาครับ”
“ห้องหุ่น” สันติตกใจมองหน้าหลวงตาเชิงถาม “หุ่นทุกตัวโดนสะกดไว้ด้วยม่านอาคม”