บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 16 หน้า 2
พิไลมองอย่างไม่ค่อยศรัทธาเท่าไร “กันผีได้แน่นะจ้ะ”
“ไม่ว่าผีตัวไหนถ้าเจอตะกรุดของข้าเป็นต้องวิ่งกลับหลุมแทบไม่ทัน” พิไลยื่นมือออกมารับ เวทย์วางสร้อยตะกรุดลงบนมือพิไล ถือโอกาสลูบมือเบาๆ สายตามองพิไลอย่างโลมเลีย
พิไลทำเขิน ส่งสายตายั่วยวนให้ “ถ้าจริงอย่างปากพี่เวทย์ว่า ฉันจะกลับมาตอบแทนพี่อย่างถึงใจเลยจ้ะ”
เวทย์หัวเราะชอบใจมองพิไลรีบสวมสร้อยตะกรุดไว้ในคอ
เทิดเดินออกมาส่งพิไล พิไลดึงแขนเทิดไว้ถามสงสัย “เดี๋ยว..ทำไมต้องโกหกพี่เวทย์ด้วยว่าฉันเป็นน้อง”
เทิดหันไปมองในบ้านก่อนหันมากระซิบ “นังโง่เอ๊ย แกไม่เห็นสายตาที่พี่เวทย์เค้ามองแกเหรอ”
พิไลยิ้มภูมิใจ “ฉันรู้ว่าเค้าถูกใจฉัน”
“ก็ใช่นะสิ ขนาดของดีๆยังให้แกง่ายๆ แกรู้มั้ยของขลังของพี่เวทย์นะเป็นเงินเป็นทองทั้งนั้นนะแก ใครอยากได้ต้องเสียเงินเป็นร้อย บางอย่างเป็นพัน ถึงหลักหมื่นก็มี”
พิไลตาโต “งั้นพี่เวทย์ก็มีเงินนะสิ”
“ก็มีนะสิวะ” เทิดลากแขนพิไลออกห่างตัวบ้านไปอีก กระซิบ “ฉันปูทางไว้ให้แกแล้วนะนังพิไล หาช่องทางเอาเองแล้วกัน ยังไงก็อย่าลืมส่วนแบ่งนะโว้ย”
พิไลหันไปมองที่ตัวบ้านเวทย์อย่างสนใจขึ้นมาทันที
เทิดเปิดประตูเข้ามาในบ้าน เทิดชะงักแทนสายตาเทิดเห็นเวทย์นั่งหันหน้าเข้าหาโต๊ะหมู่บูชา ในมือถือโอ่งดินใบเล็ก กำลังบริกรรมคาถาเคร่งขรึม ก่อนเป่าพรวดลงที่โอ่ง เสียงเพทายหวีดร้องโหยหวนออกมา เทิดสะดุ้งจ้องมองที่โอ่งดินกลายเป็นโปร่งใส เพทายนั่งคุดคู้ สีหน้าเจ็บปวด
“ปล่อยฉันออกไปนะไอ้หมอผีชั่ว”
เวทย์มองเพทาย หัวเราะชอบใจ “ยังปากเก่งเหมือนเดิมนะ รอให้ถึงวันแรมสิบห้าค่ำก่อนข้าจะทำพิธีให้แกเป็นโหงพรายฮ่ะๆๆๆๆ”
เพทายลุกพรวดขึ้นทุบโอ่ง “ไม่นะ..ไม่ฉันมาอยากเป็นโหงพราย ปล่อยฉันออกไป ปล่อยฉันออกไปไอ้คนเลว”
เทิดจ้องมองเพทายสีหน้าตกใจ เวทย์บริกรรมคาถาเป่าซ้ำลงไปที่โอ่ง ภาพเพทายหายไป เวทย์วางโอ่งดินไว้ที่โต๊ะหมู่ เทิดถามตกใจ “นั่นมันยัยเพทายดาวโป๊นมโตที่กำลังดังไม่ใช่เหรอจ้ะพี่” เวทย์พยักหน้า เทิดตกใจ “มันตายตั้งแต่เมื่อไร ไม่เห็นได้ข่าวเลย”
“ข้าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าวันนี้โชคดีได้ลาภก้อนใหญ่ แกรู้มั้ยไอ้เทิดถ้าข้าปลุกเสกนังนี่เป็นโหงพรายสำเร็จ คนที่อยากได้มันไปเลี้ยงต้องยอมทุ่มเงินให้ข้าอย่างไม่อั้นเลยล่ะฮ่ะๆๆๆๆ”
“อ๊ะ แบบนี้ก็ต้องฉลองกันหน่อยสิจ้ะพี่เวทย์”
เวทย์อารมณ์ดี ล้วงหยิบเงินออกมา “เออจริง แบบนี้ต้องก๊งเว้ย” เวทย์ส่งเงินให้เทิด เทิดรีบเข้ามารับเงินนอบน้อม รีบออกไป เวทย์นั่งกระหยิ่มมองโอ่งดินที่ขังเพทายอย่างพอใจมาก