บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 18

ที่ตึกเล็ก ซิ่วเอ็งยืนอยู่หน้ารูปถ่ายเหลียง แล้วอยู่ๆน้ำตาก็ไหลด้วยความคิดถึงลูกอย่างที่สุด “อาเหลียง..อาเหลียง” ซิ่วเอ็งเอื้อมมือไปแตะที่รูปถ่ายเหลียงอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องห่วง.. ใครที่ทำอะไรกับลื้อไว้ จะต้องชดใช้! นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ม้าจะทำให้ลื้อได้..อาเหลียง”

แล้วอยู่ๆซิ่วเอ็งก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เมื่อนึกถึงภาพเจ้าสัวตงถูกทรมานและฆ่าตาย “อึ้งตงกัวใกล้ตายแล้ว! อีกไม่นานอั๊วจะส่งอีไปให้ลื้อ!” ซิ่วเอ็งเริ่มร้องไห้อีก “แล้วเมื่อไหร่อั๊วจะได้เจอลื้อ...ต้องฆ่ามันใช่มั้ย ไม่ใช่ๆ.. ต้องทรมานมันก่อน..ต้องทรมานมันให้ตาย!”   

ซิ่วเอ็งหัวเราะสลับกับร้องไห้ไปตามแต่หัวสมองที่คิดถึงเรื่องอะไร อาการทางจิตชัดเจนขึ้น

เสี่ยเคี้ยงพาอาจูกับเง็กเข้ามาดูห้องนอนที่จัดเตรียมไว้ให้อาจูเป็นอย่างดี “ลื้อนอนห้องนี้นะ อาจู มีอะไรไม่ถูกใจบอก”ป๊า”ได้เลย” อาจูเหลือบมองเสี่ยเคี้ยงที่เริ่มโมเมเรียกตัวเองว่า”ป๊า” แต่เห็นท่าทีกระตือรือร้นของเสี่ยเคี้ยงแล้วก็ไม่อยากขัดคอ “ของทุกอย่างนี่สั่งมาจากเมืองจีนหมดเลยนะ ดูสิ สีชมพูไปทั้งห้อง ชอบใช่มั้ยล่ะ” 

“ม้าต่างหากที่ชอบสีชมพูไม่ใช่หนู”

เสี่ยเคี้ยงหน้าเหวอ ส่วนเง็กรู้สึกดีจนอดยิ้มไม่ได้แล้วรีบปั้นหน้าเฉย เสี่ยเคี้ยงรีบแก้ตัว “แต่ลื้อต้องชอบตุ๊กตาพวกนี้แน่ ผู้หญิงทุกคนชอบกันทั้งนั้น”

เสี่ยเคี้ยงอวดตุ๊กตากังไสที่วางตกแต่งในห้อง  อาจูหลุดยิ้ม “นั่นก็ของชอบของม้า” เสี่ยเคี้ยงสบตาเง็กอย่างเก้อๆเขินๆราวกับคนหนุ่มคนสาว อาจูมองพ่อแม่ตัวเองอย่างสะท้อนใจที่เธอไม่มีวันได้มีภาพอย่างพ่อแม่อีกแน่ “หนูชอบห้องนี้ ชอบทุกอย่างเลย ขอบคุณนะคะ”

“ให้อาจูอีพักเถอะ วันนี้คงเหนื่อยมามากแล้ว”

เสี่ยเคี้ยงกับเง็กจะเดินออกไป แล้วเสี่ยเคี้ยงนึกขึ้นได้หันกลับมาถามอย่างเอาใจ “ลื้อไม่ชอบสีชมพู แล้วลื้อชอบสีอะไร” 

อาจูหลุดปาก “สีฟ้า..”

เสี่ยเคี้ยงพยักหน้าหงึกหงักเพื่อจำไว้ แล้วพากันเดินออกไปกับเง็ก อาจูนิ่งขึงไปกับคำว่า”สีฟ้า” พาลให้ต้องนึกถึงทรงกลดอีก 

ตอนที่ทรงกลดขี่มอเตอร์ไซด์ให้อาจูซ้อนท้ายครั้งแรก

“เรียกฉันว่า “ที””

““ที” ที่แปลว่า “ท้องฟ้า” น่ะเหรอคะ”