บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 15

เมื่อน้ำรินรู้ว่าเหยี่ยวมาตามหา หญิงสาวตัดสินใจหลบหน้า โดยเดินหนีออกไปจากศาลา 

พอเหยี่ยวเดินมามองหาตรงศาลาริมน้ำก็ไม่เจอแล้ว เขาจึงเดินตามหาน้ำรินต่อ 

บังเอิญที่ทางที่เหยี่ยวไปนั้นเป็นทางเดียวกับที่น้ำรินเดินหนีออกไป

ไม่ว่าน้ำรินเดินไปทางไหน ก็เจอเหยี่ยวเดินมาอีกทาง น้ำรินต้องรีบหลบ

เหยี่ยวเดินไปทางไหนก็เหมือนเห็นหลังน้ำรินแว้บๆ เหยี่ยวรีบเดินตามหลังน้ำริน

น้ำรินวิ่งหนีเหยี่ยวมาหลบบริเวณต้นไม้ข้างกุฏิหลวงตาเคี้ยง หมาที่อยู่แถวๆ นั้นพอเห็นน้ำรินก็หอนโบร๋ววว..ขึ้นมาทันที

น้ำรินโบกมือไล่หมา  “ชู่วๆๆ ไปๆๆ ...หอนทำไม ฉันไม่ใช่ผี” 

 อีกทางหนึ่ง เหยี่ยวเดินหาน้ำรินอยู่ก็ได้ยินหมาเห่าหอนผิดสังเกต  เหยี่ยวเลยเดินมาทางหน้ากุฏิ

บนกุฏิพระ  หลวงตาเคี้ยงกำลังนั่งคุยกับปลาทูและปูอัดพอได้ยินเสียงหมาหอนก็ใจไม่ค่อยดี

ปูอัดกลัวๆระแวงๆ “หมาหอน..มันต้องสัมผัสได้ถึงพลังงานลึกลับแน่ๆเลย”

ปลาทูเสียงสั่น “หรือมันจะเห็น ผะ..ผะ..”

หลวงตาเคี้ยงตบปากปลาทูเบาๆ “นี่แน่ะ โบราณบอกว่าเข้าป่าอย่าพูดถึงเสือ เข้าวัดดึกๆก็อย่าพูดถึงผอ สระอี มีเสียงเรียกก็อย่าขานรับ....เพราะอาจจะไม่ใช่คน”

“หลวงตาเคี้ยง!” เสียงเหยี่ยวเรียก

“หา! ว่าไง”  หลวงตาเคี้ยงลืมตัวขานรับ พอนึกได้ก็สะดุ้งสุดตัว...เอามืออุดปาก  

เหยี่ยวยืนเรียกหลวงตาเคี้ยงอยู่ที่หน้ากุฏิ “หลวงตาครับ..” 

น้ำรินเห็นเหยี่ยวก็รีบมุดหลบหลังต้นไม้ หมาก็ยังหอนไม่เลิก น้ำรินก็พยายามโบกมือไล่

 ประตูกุฏิแง้มออก หลวงตาเคี้ยงกับปลาทูกับปูอัดค่อยๆ โผล่หน้ากันออกมามองเหยี่ยว

หลวงตาถามนำ “ใช่คนรึเปล่า”

“เหยี่ยวครับ”

ปลาทูหันไปบอกหลวงตาเคี้ยง “เห็นมั้ย ไม่ใช่คนจริงๆ ด้วย  แต่เป็นนก!!”

“หมวดเหยี่ยว...ไม่ใช่นก!”  ปูอัดถีบปลาทูตกพลั่กลงบันไดกุฏิ

“หลวงตาครับ...ได้ยินเสียงหรือเห็นอะไรแปลกๆ แถวนี้มั้ยครับ”