บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 15 หน้า 4
“แอบปิ๊งฉันมากกว่า”
คิดแล้วเหยี่ยวก็เศร้า “เธอหายไปไหน” เหยี่ยวขี่จักรยานไปอย่างเหงาๆ
ในห้องทำงานของสงคราม ดารณีเปิดไฟล์ในไอแพดส่งให้สงครามดู สงครามดูแล้วนิ่วหน้า
“ข้อมูลของนายหน้าที่ดินเกาะเสม็ด ที่ภพธรระบุว่าเป็นตัวการลอบทำร้ายคุณธาราค่ะ”
“หายสาบสูญ?”
“ใช่ค่ะ .. ตำรวจท้องที่แจ้งว่าหายตัวไปประมาณสองสัปดาห์แล้ว”
“มีเบาะแสอะไรมากกว่านี้มั้ย”
“คาดว่าหนีภัยอิทธิพลท้องถิ่น”
“ตามเรื่องนี้ต่อไป..”
“ดิฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ” ดารณีคาด
“ผมก็คิดอย่างนั้น” สงครามกล่าวทั้งที่มีสีหน้าครุ่นคิด
เช้าวันต่อมา แนนนั่งที่เก้าอี้ในห้องคนไข้ตามลำพัง ท่าทางหายเป็นปกติ สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเหงาๆ คิดถึงเหยี่ยว เศร้าๆ ยายนวล ปลาทู ปูอัด หอบหิ้วของเยี่ยมพะรุงพะรังเข้ามา
“เหยี่ยวมาบ้างรึยัง” ยายนวลถาม
“ยังเลยค่ะ”
ยายนวลไม่พอใจ แนนยิ่งรู้สึกน้อยใจมากขึ้น
“แปลว่านอกจากพวกเราแล้วไม่มีใครมาเยี่ยมหมวดเลยเหรอ”
คำถามนั้นของปลาทูเป็นเหมือนมีดสะกิดแผลกลัดหนองในใจของแนน แต่แนนฝืนยิ้ม “ก็มีจ่านกน้อยมาเยี่ยม”
“อ้าว... แล้วพ่อแม่หมวดล่ะ” ปูอัดสงสัย
“ฉันไม่อยากให้เป็นห่วงก็เลยไม่บอก ถ้าเค้ารู้ก็คงให้เลิกเป็นตำรวจ เพราะฉันโกหกมาตลอดว่าทำงานแต่ในสำนักงานฯ”
“แล้วพี่น้องของหมวดล่ะ”
“ฉันเป็นลูกคนเดียว“ แนนสีหน้านิ่ง แววตาดูเศร้า “ชีวิตฉันมีแต่เหยี่ยวที่เป็นทั้งเพื่อน... เป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆ มียายนวลเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่” เธอพูดพลางจับมือยายนวล “ชีวิตหนูก็มีแค่นี้...ไม่มีใครอีกแล้ว”
ยายนวลสงสารแนนมาก เอามือกุมมือแนนแล้วบีบอย่างให้กำลังใจ “ชีวิตไอ้เหยี่ยวก็มีแต่หนูแนน หนูรักและหวังดีถึงขนาดสละชีวิตเพื่อมันได้ เพราะฉะนั้น...หนูมาเป็นหลานยายเถอะนะ”
แนนน้ำตาคลอ กอดยายนวล ยายนวลลูบศีรษะแนนอย่างเอ็นดู “เรื่องเจ้าเหยี่ยว....ยายจะจัดการให้เอง”
ปลาทูกับปูอัดก็เผลอกอดกันเอง น้ำตาจะไหลด้วยความซาบซึ้ง
แนนดีใจ ซุกอกยายนวลน้ำตาไหล