บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 15 หน้า 5
ชุมทางรถไฟ เหยี่ยวนั่งมองรถไฟอยู่บนหลังคาตู้รถไฟที่จอดอยู่ อย่างเหงาๆ
นึกถึงที่ตัวเองเคยพูดกับน้ำรินตอนนั่งรถไฟไปด้วยกัน “ชีวิตคนสองคนก็เป็นเส้นขนานเหมือนรางรถไฟนี่แหละ มันไม่มีโอกาสเจอกัน จนกว่าจะถึงจุดที่เรียกว่าพรหมลิขิต ตอนนี้เราสองคนเจอกันแล้วก็เหมือนอยู่บนรถขบวนเดียวกัน”
เหยี่ยวนั่งมองรางรถไฟที่เป็นเส้นขนานยาวสุดลูกหูลูกตา
เหยี่ยวหวนนึกถึงตอนที่อยู่บ่นพักตากอากาศ น้ำรินพยายามให้เหยี่ยวขับรถ
“สตาร์ทรถสิ”
เหยี่ยวนั่งกอดอก เม้มปาก ดื้อๆ อยู่ที่นั่งคนขับ “สตาร์ททำไม”
“ไม่สตาร์ทแล้วจะขับไปไง”
“ใครจะขับ”
“คุณไง...”
น้ำรินชี้หน้าเหยี่ยว “สัญญาแล้วนะว่าจะหัดขับรถ”
“สัญญา...แต่จะทำตามสัญญาเมื่อไหร่ ไม่รู้”
น้ำรินหน้ามุ่ย “คนผิดสัญญา!!! สัญญาอะไรกับฉันตั้งหลายอย่าง แต่ไม่ทำซักอย่าง”
“ก็คุณมันเยอะอย่าง...ผมก็ต้องทำทีละอย่างสิ อย่างแรกก็ต้องหาร่างให้เจอ” คนพูดอมยิ้ม “พอเจอร่างแล้ว....” เหยี่ยวขยับเข้าใกล้น้ำริน เอามือพาดไปที่เบาะที่นั่ง “ผมก็ว่าจะ....” เหยี่ยวทำตาพราวๆ เจ้าชู้ มองตาน้ำรินแล้วไล่ลงมาที่ริมฝีปากของหญิงสาว
น้ำรินเข้าใจความหมายของเหยี่ยวก็อาย หน้าแดง “บ้า” น้ำรินเดินทะลุประตูรถออกไปทันที
เหยี่ยวหัวเราะ มองตามน้ำรินไปอย่างขำๆ
เหยี่ยวยังนั่งอยู่บนหลังคาตู้รถไฟ “เยอะ...เธออยู่ไหนกันแน่” เหยี่ยวคิดแล้วยิ่งรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา กลัวว่าจะไม่ได้พบกับน้ำรินอีก
น้ำรินนั่งมองแม่น้ำ กอดตัวเองเหงาๆ
“สายน้ำไม่มีวันไหลกลับ...คนรักจากไปแล้วก็ไม่หวนมา แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยู่กับหล่อน ไม่เคยหายไป” ปริกบอก
“อะไรเหรอ”
“เจ้าหนี้ ! ฮ่าๆๆ” ปริกหัวเราะก๊ากที่หลอกน้ำรินได้
“แต่ฉันไม่เคยมีหนี้”
“ทำไมจะไม่มี...ทุกคนมีหนี้กรรมที่ต้องชดใช้และชดเชย”
“ถ้าฉันชดใช้และไม่สร้างกรรมใหม่... ฉันก็จะไม่ติดหนี้ใครแล้วใช่มั้ย”