บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 16 หน้า 2
อนวัชเดินหนีมา รัชนีเดินตามเซ้าซี้ สัญญาเดินตามมองเหตุการณ์ “จืดจะไปได้ยังไง ถ้าไปแล้วชั้นจะอยู่ยังไงล่ะ?”
“คุณก็อยู่กับคุณสัญญาเหมือนที่ผ่านมาไง”
อนวัชเดินหนี รัชนีแว้บไปดักหน้า “แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว อยู่ๆเธอกับเฉิ่มก็เข้ามาทำให้ชั้นผูกพัน แล้วจะทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงหึ๊?”
“มันก็ไม่ง่ายหรอกครับ จะมีกี่คนที่เคยอยู่กับผีอย่างผม แต่ผมจำเป็นต้องไปจริงๆ”
อนวัชหันเดินหนีอีกแต่รัชนีไปดักไว้อีก “จืด... ขอแค่นี้ไม่ได้เหรอ.....พี่ชายยยยยย” รัชนีพูดจาเลียนแบบละครเกาหลี
สัญญาเซ็งเมียตัวเอง “นี่ดูซีรี่ยส์เกาหลีมาใช่ไหม?”
“ก็ชั้นไม่รู้จะห้ามจืดมันยังไงนี่! เก่งนักก็มาช่วยห้ามสิ!”
“อย่าทำให้ผมลำบากใจเลยครับคุณรัชนี คุณสัญญา...ตอนนี้ถึงจะจัดการเรื่องอ๋อมแอ๋มเจนนี่ได้... แต่คุณดาด้าคงไม่ยอมง่ายๆ เค้าเป็นเจ้าของบ้าน ยังไงเค้าต้องหาทางไล่ผมกับนุชอยู่ดี... “
“วัชก็พูดถูกนะคะ นุชรู้นะคะ ว่าคุณรัชนีไม่ชอบคุณดาด้า แต่นุชอยากให้คุณตัดใจ สมบัติของคุณและบ้านหลังนี้ สุดท้ายแล้วคุณก็คงเอาไปไม่ได้ วันนึงมันก็ต้องตกเป็นของคนอื่น...และคนที่สมควรจะได้รับ ก็คือคุณดาด้าหลานของคุณ...”
“อีกอย่าง...ผมเป็นห่วงนุชกับลูก..นี่เป็นทางที่ดีที่สุด ที่จะทำให้ชีวิตผมกับนุชสุขสงบ ให้พวกเราไปเถอะนะครับ....”
รัชนีสัญญาใจหาย รัชนีแว้บหายออกไปเลย อนวัช วรานุชมองหน้ากันด้วยความหนักใจ
สัญญาแว้บเข้ามาเห็นรัชนีนั่งนิ่งอยู่ที่เตียงเด็ก สัญญารู้ว่ารัชนีผูกพันไม่อยากให้อนวัชกับวรานุชไปจากบ้านนี้ “เมีย....ตัดใจเถอะนะ ที่จืดกับหนูนุชพูดก็ถูก สมบัติอะไรเราก็เอาไปไม่ได้นี่”
“เอาไปไม่ได้ แต่ชั้นก็อยากให้คนที่คู่ควร ไม่ใช่ปล่อยให้ไปตกในมือของคนเลว อย่างนังดาด้า หรือว่าพวกนังอ๋อมแอ๋มเจนนี่!” สัญญาถอนใจกับความคิดของรัชนี “อีกอย่าง...เฉิ่มกับจืดมันก็เป็นคนดี ชั้นอยากให้มีคนดีอย่างนี้อยู่ในบ้านชั้น มีลูกมีหลานวิ่งเล่นให้ชั้นชื่นใจ...”
สัญญามองรัชนีสงสาร ถึงไม่เห็นด้วย แต่ก็อยากทำให้รัชนีมีความสุข “เมียอยากให้จืดกับหนูนุชอยู่นี่จริงๆใช่ไหม? งั้นเราก็ต้องทำให้บ้านอมตวงศ์เป็นของจืดกับหนูนุช”
“หือ?? ทำได้ด้วยเหรอ?”
สัญญายักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์
อรพิณถือซองเอกสารชื่นชมผลงานตัวเอง อรพิณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะกดโทร แล้วชะงักนึกได้ “อุ้ย! ลืมไป โทรหาผีไม่ได้นี่นา...” อรพิณคิดแล้วเพ่งจิต พูดลอยๆขึ้นมา “คุณรัชนีคะ...ได้เอกสารโอนบ้านมาแล้วค่ะ...” อรพิณมองซ้ายขวาในรถ ไม่เห็นรัชนี “สงสัยจะไม่ได้ยิน...”