บทละครโทรทัศน์ กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนจบ
กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนจบ
ที่บ้านตะวัน โรสรินมองหน้ากิตติทัต อุษาวดี พีระและน้ำค้างอย่างประหลาดใจ ทั้งที่พีระยังมีเฝือกอ่อนและใช้ไม้ค้ำอยู่
"ขาฉันเดี้ยงขนาดนี้ จะให้ไปเดินป่าเนี่ยนะ"
กิตติทัต น้ำค้าง พีระและอุษาวดีมองหน้ากันแบบมีพิรุธ อุษาวดีสะกิดพีระ พีระรีบหันไปพูด
"เออ จากงานวิจัยของดร.ฟรานซิส คอโปฟิลบอกว่า การฝึกเดินที่ดีที่สุดคือการได้ไปเดินในสถานที่แปลกใหม่และสวยงาม เพราะมันจะเป็นการสร้างแรงบันดาลใจให้คนไข้กลับมาเดินได้เหมือนเดิมเร็วยิ่งขึ้น ใช่มั๊ยๆ"
พีระหันไปขอเสียงสนับสนุน กิตติทัต น้ำค้างและอุษาวดีพยักหน้า "เออออ"
“ใช่ใช่ ดร.ฟรานซิส เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้โดยตรง งานวิจัยของเค้าเป็นที่ยอมรับไปทั่วโลก"
อุษาวดีหันไปใช้สายตาบังคับหมอ
"ครับ.." กิตติทัตตอบแบบโกหกไม่เป็น
พีระ น้ำค้างและอุษาวดีกลั้นหัวเราะ น้ำค้างรีบตัดบท
"ไปนะคะพี่โรส พวกเราทุกคนจะไปเป็นเพื่อน"
โรสรินมองหน้าทั้งสี่คน
ตรงทางเดินเข้าป่า โรสรินเดินมาช้าๆ มีกิตติทัตกับอุษาวดีประกบเดินข้างๆ น้ำค้างประคองพีระเดินตามมาห่างๆ พีระค่อยๆกะเผลกตามอย่างช้าๆ
"คิดได้นะ ดร.ฟรานซิส คอโปฟิล นี่มันนักมายากล" น้ำค้างขำพีระ
พีระยิ้ม "แฟนเธอฉลาดป่ะล่ะ"
น้ำค้างลูบหัว "ฉลาด ฉลาดมาก"
"เลิกลูบหัวได้แล้ว ฉันไม่ใช่หมา"
น้ำค้างอมยิ้มขำๆ โรสรินเริ่มเหนื่อย
"เดินไม่ไหวแล้ว"
"อะไรกันโรส เธอเพิ่งเดินเองนะ"
"อุษาก็ดูทางสิ ขรุขระแบบนี้ ดีไม่ดี โรสจะหกล้ม แล้วเดี้ยงมากกว่าเดิม"
พูดไม่ทันขาดคำ โรสรินทำท่าจะหกล้ม "ว้ายยยย!!!"
กิตติทัตรีบเข้าไปช่วยประคองกอดเอวเอาไว้ โรสรินกอดคอกิตติทัต อุษาวดีเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็ไม่สบายใจ แต่พยายามไม่คิดมาก โรสรินโวยวาย