บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 15 (ตอนจบ)
ที่ชั้นล่างบ้านลั่นทม สวาท จิ้มลิ้มและยาใจเกาะกลุ่มรวมกันอยู่อย่างหวาดๆ มุมหนึ่ง นฤมลนั่งกระสับกระส่าย หวานประคองรสสุคนธ์เข้ามา ตามด้วยธารินทร์และอุษา ทุกคนในบ้านรีบวิ่งเข้ามาใกล้ๆ ทั้งสี่คนที่กลับมาจากสุสาน
นฤมลปราดเข้าหารสสุคนธ์ “คุณชีพละน้องรส”
รสสุคนธ์สะอื้น “หาตัวไม่เจอ..ลั่นทมบังตาพวกเราทุกคนไว้”
เสียงโทรศัพท์ดัง ทุกคนมอง รสสุคนธ์ท่าทางหวาดกลัวมาก “นังลั่นทมแน่..มันต้องโทรมาเยาะเย้ยฉันอีก อย่ารับนะอย่ารับ”
พวกสวาทถอยกรูด นฤมลสั่น หวานหน้าซีด ธารินทร์เดินไปที่โทรศัพท์ “ผมรับเอง” ธารินทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ฮัลโหล”
เสียงประสงค์ ดังออกมาจากสาย “นั่นใคร คุณชีพหรือเปล่า”
ธารินทร์หันมามองรสสุคนธ์ ก่อนตอบ “ผมไม่ใช่คุณชีพ คุณต้องการพูดกับคุณชีพเหรอ”
รสสุคนธ์ตกใจรีบวิ่งมากระชากโทรศัพท์จากมือธารินทร์ “บอกแล้วไงว่าคุณชีพไม่อยู่ เขาโดนผีจับตัวไปแล้ว ถ้าแกอยากเจอเขาก็ไปหาที่สุสานโน่น แล้วไม่ต้องโทรมาอีก เข้าใจมั้ย”
รสสุคนธ์กระแทกโทรศัพท์ลงแป้นหอบๆ พอหันมาชะงัก ธารินทร์มองกิริยาอาการรสสุคนธ์ไม่วางตา รสสุคนธ์สะดุ้ง “ใครที่โทรมาหาคุณชีพ”
รสสุคนธ์ลนลาน “ไม่รู้ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันไม่รู้เรื่อง” รสสุคนธ์วิ่งหนีขึ้นไปชั้นบน ทุกคนมองตามอย่างงงๆ
หวานพึมพำ “นังรสเอ๊ย ถ้าแกไม่มีอันเป็นไป แกก็ต้องสติแตกแน่ๆ”
ในห้องนอนชีพ รสสุคนธ์เข้ามาตัวเนื้อสั่นอยู่ในห้องด้วยความกลัว หวานกับนฤมลตามเข้ามา
“น้าหวาน ฉันจะทำยังไงดี คุณชีพต้องตายแน่ๆ ทำไมลั่นทมมันร้ายกาจอย่างนี้นะ”
“ก็เพราะแกร้ายกับคุณผู้หญิงก่อน”
“แต่ฉันก็ไปขอโทษแล้วนี่ สาบานด้วยทำไมไม่ยอมปล่อยฉันละ มันจะเอาฉันไปอยู่กับคุณชีพในสุสาน บ้า ฉันเป็นคน คนเป็นๆนะไม่ใช่ผี”
หวานอึ้งคิดหนัก ลั่นทมมายืนข้างๆ หวาน “ไปนอนเถอะน้าหวาน น้าเหนื่อยมามากแล้ว อย่ายุ่งกับรสสุคนธ์อีกเลย น้าช่วยเขามามากแล้ว” หวานพยักหน้าแล้วหันเดินออกไปจากห้องดื้อๆ
รสสุคนธ์ตะโกน “เดี๋ยวน้าหวาน อย่าเพิ่งไปสิช่วยกันคิดก่อน โธ่เว้ยน้าหวาน”
ลั่นทมไปนั่งที่เตียงมองสองคนปรึกษากัน นฤมลกลัวสุดๆ “น้องรสเราหนีไปกันเถอะ”
“หนีตอนนี้ก็ไม่พ้น”
“แล้วเราจะทำยังไง พี่กลัวจนจะบ้าตายอยู่แล้ว”