บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 3
สุสานคนเป็น ตอนที่ 3
ที่โรงพยาบาล หน้าห้องฉุกเฉิน บุรุษพยาบาลเข็นเตียงของลั่นทมมา ส่วนชีพนั่งรถเข็น มีเลือดไหลที่ขมับ ถูกเข็นไปอีกทาง รสสุคนธ์กับอุษามาถึงพอดีด้วยความรีบร้อน
“คุณน้า...เดี๋ยวค่ะ...”
บุรุษพยาบาลผลักประตูห้องฉุกเฉินจะเข็นเตียงเข้าไปค้างไว้
“ให้ดิฉันเข้าไปด้วยนะคะ ดิฉันทราบดีว่าคุณน้าเป็นอะไร”
วัฒนาออกมาจากข้างใน “คอยข้างนอกก่อนครับ”
ประตูปิด อุษายืนซึม รสสุคนธ์ยืนยิ้มมุมปากสะใจอยู่ด้านหลัง ธารินทร์เดินมาพอดี รสสุคนธ์มองธารินทร์แต่ธารินทร์ไม่มองตอบ
“หมอกำลังดูอาการคุณน้าลั่นทมอยู่ค่ะ...ษาว่าจะไปดูน้าชีพก่อน”
รสสุคนธ์รู้สึกขัดหูขัดตาเลยเดินไปก่อน
“ก็ดีครับ ผมก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...” ทั้งสองเดินไปอย่างรีบร้อน
ชีพนอนอยู่บนเตียง พยาบาลกำลังดูแลอยู่
รสสุคนธ์เข้ามาในห้อง “คุณชีพ..”
“มาได้ยังไง..”
“มากับอุษา...”
อุษากับธารินทร์เดินเข้ามา “เป็นยังไงบ้างคะ...”
ชีพสบตากับอุษา ให้ดูน่าสงสาร รสสุคนธ์เห็นก็ไม่พอใจ
“ขอบใจที่มาเยี่ยมน้า...น้าไม่เป็นอะไรมากหรอก ห่วงก็แต่ลั่นทม ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง”
“ให้ตัวเองหายก่อนเถอะ ค่อยห่วงคนอื่น” รสสุคนธ์มีสีหน้าไม่พอใจ
อุษามองหน้ารสสุคนธ์ “เขาเป็นสามีภรรยากันนี่คะ ก็ต้องห่วงใยกันเป็นธรรมดา”
รสสุคนธ์มีปฏิกิริยาทันที แต่ไม่กล้าแสดงออก ชีพยกมือห้ามไม่ให้รสสุคนธ์พูดต่อไป
“เกิดขึ้นได้ยังไงครับ...” ธารินทร์ถาม
“เขาขอขับเอง ผมห้ามแล้ว แต่ก็ไม่ยอม ก็แข็งแรงดีอยู่นะ แต่พอมาถึงในสวนก็มีอาการเหมือนเดิม ฟุบไปกับพวงมาลัย”
รสสุคนธ์ฟังด้วยสีหน้าสะใจ
“ผมเป็นห่วงลั่นทม..”
วัฒนาเดินเข้ามา “คุณชีพครับ เดินไหวมั้ย....คุณลั่นทม..เอ้อ..”
“คุณน้า...” อุษาถลันออกไปก่อน ธารินทร์ตามไป รสสุคนธ์ช่วยพยุงชีพขึ้น มองตามสีหน้าสะใจ พยาบาลเข็นรถเข็นมาเทียบ รสสุคนธ์ถามขณะพยุงชีพขึ้นเบาๆ
“คุณห่วงเมียคุณจริงๆ เหรอคะ”
ชีพไม่ตอบ พยาบาลเข็นรถของชีพไป รสสุคนธ์ตามไป