บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 14
วันต่อมา ฉ่ำขับรถเข้ามาจอดในบริเวณวัด แล้วนั่งเฉย รสสุคนธ์กับนฤมลนั่งอยู่เบาะหลัง รสสุคนธ์ชะโงกหน้าไปตวาดฉ่ำ “ทำไมไม่ลงไปเปิดประตูให้ด้วย”
ฉ่ำมอง พูดรำคาญๆ “ขับมาให้ก็บุญแล้ว ทำเรื่องมากเดี๋ยวให้เดินกลับเองซะนี่”
รสสุคนธ์ตาเขียวลงจากรถ “แกจำใส่กะโหลกไว้ให้ดี ถ้าคุณชีพกลับมาเมื่อไร แกโดนแน่”
ฉ่ำไม่สนร้องเพลงเหมือนไม่มีรสสุคนธ์อยู่ตรงนั้น รสสุคนธ์สะบัดหน้าเดินไป นฤมลตามไปด้วย ฉ่ำมองตามด้วยความสงสัแล้วแอบตามลงไปติดๆ
ในกุฏิหลวงพ่อ รสสุคนธ์กับนฤมลนั่งรอ ฉ่ำแอบอยู่ตรงประตูนอกกุฏิ ฉ่ำเห็นหลวงพ่อเดินสำรวมออกมานั่ง รสสุคนธ์กับนฤมลกราบหลวงพ่อ
“มีอะไรหรือโยม”
รสสุคนธ์มองนฤมลก่อนจะพูด “ฉันจะมาขอให้หลวงพ่อไปทำพิธีปัดรังควานผีร้ายเจ้าค่ะ”
“ผีร้าย ที่ไหนล่ะโยม”
“ที่สุสานคุณนายลั่นทมเจ้าค่ะ อยากให้มันไปลงนรกหมกไหม้ที่ไหนก็ได้”
ฉ่ำแอบฟังอยู่ไม่ค่อยสบอารมณ์พึมพำ “นังนี่คิดการร้ายกับคุณผู้หญิงอีกแล้ว มันน่า”
หลวงพ่อชะงัก “คุณนายลั่นทมเหรอ”
“เจ้าค่ะ”
“โยมอุษาเคยนิมนต์อาตมาไปช่วยแผ่เมตตาให้โยมลั่นทมแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล ถ้าให้ปัดรังควานกัน อาตมาไม่ถนัดหรอก”
“โอ๊ย สวดคาถาแรงๆ เข้าผีมันก็อยู่ไม่ได้หรอก หลวงพ่อไม่คิดจะช่วยฉันมากกว่า”
“วิญญาณโยมลั่นทมทุกข์ทรมานพอแล้ว อย่าให้เขาต้องทุกข์ เพราะมีคนคิดทำร้ายเข้าอีกเลย”
รสสุคนธ์หน้าบึ้งไม่พอใจ “แต่วิญญาณมัน...เอ๊ย นังคุณนายลั่นทมมันอาละวาดคนในบ้านจะทำยังไงล่ะคะ”
“ทำบุญแผ่ส่วนกุศลให้มากๆสิ อาตมาเชื่อว่าดวงจิตที่เป็นกุศลและเจตนาดีของโยมจะทำให้วิญญาณของคุณนายลั่นทมละความอาฆาตพยาบาทได้”
รสสุคนธ์หันมาบอกนฤมลอย่างรำคาญ “ไปกันเถอะพี่มล...นั่งอยู่ก็ไม่มีประโยชน์หรอก” รสสุคนธ์ลุกขึ้น นฤมลเหลียวดูรสสุคนธ์แล้วยกมือไหว้หลวงพ่อ
“เจริญพรโยม”