บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 21
ท้องพระโรง ปัทมสุดา เข้ามาในท้องพระโรง กษัตริย์นั่งคอตกอยู่บนบัลลังก์
“เด็จห้องเสวยเถอะเพคะ อาหารจะชืดหมดแล้ว”
“น้องกินเถอะซูซู พี่คงกินอะไรไม่ลง”
“ค่ำนี้น้องให้พวกมหรสพหลวงเข้ามาเล่นถวาย หม่องหม่องอยากทอดเนตรการแสดงอะไรเป็นพิเศษไหมเพคะ น้องจะได้สั่งลงไป”
“เรื่องร้ายๆเพิ่งผ่านไป บ้านเมืองก็กำลังระส่ำระสาย พี่คิดว่าเรื่องความบันเทิงในวัง เราควรงดเว้นนะซูซู”
“นี่ยังอาลัยอาวรณ์มันอยู่อีกอย่างนั้นรึ...หลักฐานก็ทนโท่อยู่..กบฏอย่างมัน สมควรแล้วที่จะต้องตายอย่างทรมาน”
“พี่นึกเอาไว้แล้วไม่มีผิดฝีมือของซูซู”
“แล้วไงเพคะ...ฝีมือหม่อมฉันแล้วยังไง...” กษัตริย์นิ่งเงียบ
“เหี้ยมโหดผิดมนุษย์มนาอย่างนั้นใช่ไหมเพคะ” กษัตริย์หลับตาลง...เหมือนเหนื่อยอ่อน
“ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าด้วยสติปัญญา ย่อมสมควรเป็นผู้ชนะในการแข่งขัน..มิใช่ รึเพคะ...พระหน่อที่จะมาสืบราชบัลลังก์ ต้องเกิดแต่หม่อมฉันเท่านั้น” ปัทมสุดาเดินออกไป
“บาปกรรมนี้จะต้องชดใช้ด้วยวิธีใด”
ห้องลับ กักกันในตึกร้าง ฟองจันทร์พยายามเช็ดเลือดให้มิ่งหล้าแต่เหมือนเลือดนั้นไหลออกมาไม่มีหยุด
มิ่งหล้าเหมือนเจ็บปวดทรมานจนตัวงอ มือนั้นจิกยึดแขนฟองจันทร์เอาไว้แน่น ฟองจันทร์กัดฟันกลั้นสะอื้นไม่ยอมแสดงความฟูมฟาย
“เจ้าแข็งใจอดทนไว้นะเจ้า ฟองจันทร์จะหาทางรักษาเจ้าแล้วจะพาเจ้ากลับเชียงเงินให้ได้..เราจะกลับเชียงเงินด้วยกันนะเจ้า” มือมิ่งหล้ายิ่งจิกแขนฟองจันทร์แน่น มิ่งหล้าพยายามพูดแต่ไม่มีแรงแทบไม่มีเสียงออกมาเลย “เจ้า....น้อย”
“เจ้าว่าอะไรนะเจ้า”
“เจ้า...น้อย..”
“เจ้าหมายถึงเจ้าศุขวงศ์ รึเจ้า”
“เชียง...พระ...คำ”