บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 21 หน้า 2
ตำหนักปัทมสุดา ปัทมสุดาย้ำ “เอ็งแน่ใจนะขิ่นแหม่ว่ากำจัดเสี้ยนหนามหมดแล้ว”
“ขี้ข้าทั้งตำหนักทหารเอาไปฝังหมดแล้วเพคะ ส่วนศพอีมิ่นที่แขวนประจานไว้ที่ประตูผีหม่อมฉันได้ยินว่าแร้งมารุมแย่งกันทึ้งจนไม่เหลือซากแล้วเพคะ”
“ดี...ไอ้อีที่มันคิดทรยศกับข้ามันสมควรได้รับสิ่งนี้”
“แต่มิพญาเพคะยังมีเดินป้วนเปี้ยนขวางหูขวางตาอยู่แถวนี้อีกหนึ่งนะเพคะ หม่อมฉันเกรงว่าขืนปล่อยให้ลอยนวลอยู่ต่อไป ก็รังแต่จะกลายเป็นหอกข้างแคร่เสียเปล่าๆเพคะ”
อีกมุม ตำหนักปัทมสุดา กรมวังที่อยู่ในชุดชาวบ้านธรรมดา ถูกผลักเข้ามาล้มคุกเข่าลงตรงหน้าปัทมสุดา ทหารคุมตัว กดเหยียบให้หน้าแนบพื้น
“จับตัวมันได้ที่ประตูเมืองชั้นนอกเพคะ มันกำลังจะหนีตามลูกเมียมันออกไป”
“จะหนีไปไหน ท่านกรมวัง ท่านกลัวสงครามกลัวไอ้พวกทหารอังกฤษ จนลนลานทิ้งหน้าที่ขนาดนี้เชียวรึ... หรือท่านกลัวกรรมที่ทำเอาไว้จะตามมาสนองท่านกันแน่..หือ”
“ข้าพุทธเจ้า กราบบังคมทูลลายื่นใบลาออก เอาไว้เรียบร้อยแล้วพุทธเจ้าข้า”
“ลาออกรึ...เสียดาย ราชสำนักนี้ขาดคนดีๆรู้งานอย่างท่านไปได้ยังไงกัน”
“ปล่อยข้าพุทธเจ้าไปเถิดพุทธเจ้าข้า”
“ปล่อยสิ...ท่านจะได้ไปในที่ที่ท่านชอบแน่ อย่ากลัวไปเลย ที่ข้าเรียกมาพบนี่ก็เพื่อจะปูนบำเหน็จรางวัลให้ท่าน ให้สาสมกับคุณงาม ความดีที่ท่านอุตส่าห์ทำมา” กรมวังยิ่งสั่น
“ท่านจะได้เป็นครูเป็นแบบที่คนในราชสำนักนี้ ไม่กล้าเอาเป็นอย่างยังไงเล่า...” ปัทมสุดายิ้ม
“คนที่มันคิดคดทรยศกับข้า ท่านต้องรู้ดีกว่าใครนี่นะว่าโทษของมันหนักหนากว่าการเป็นกบฏ”
กรมวังกลัวจนร้องให้ฟูมฟายทั้งที่พยายามกลั้นเอาไว้
“ไปตามจับลูกเมียมันกลับมาให้ได้ ตัดคอพวกมันเจ็ดชั่วโคตร แล้วเสียบประจานที่ประตูเมือง”
ปัทมสุดาจะเดินออก
“ต้นเศวตฉัตรได้หักพังลงแล้ว ตั้งแต่สตรีจิตใจถ่อยทราม อย่างท่านบังอาจก้าวขึ้นไปนั่งร่วมราชอาสน์ วันนี้ความฉิบหายได้มาเยือนถึงหน้าประตูเมืองมัณฑ์แล้ว แลด้วยกรรมที่ท่านก่อราชวงศ์นี้มาถึงกาลวิบัติล่มจมเสื่อมสลายอย่างไม่มีวันฟื้นคืนกลับมาได้อีกเลย...”
ปัทมสุดาเดินกลับเข้ามา แล้วดึงดาบจากทหารเงื้อฟันคอกรมวังด้วยตัวเอง เลือดพุ่งสาดเข้าหน้าเข้าตัวขิ่นแหม่เต็มๆ