บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 7
“พูดอะไรอย่างนั้น เจ้าก็เหมือนลูกหลานของย่า...ความรักของย่าไต้องการตอบแทน แค่เห็นลูกหลานมีความสุขนั่นละคือความสุขของย่าเหมือนกัน”
แม้นเมืองยิ้ม ทั้งน้ำตาเพราะตื่นตันมองเรือนคำเต็มตา แทนคำกล่าวลาทั้งหมด
ห้องแม้นเมือง เขียนจันทร์ไกวเปลให้ภูแก้ว คำแก้วจัดที่นอนให้แม้นเมือง
ถ้าได้แม่นมมาช่วยเลี้ยงเจ้าแก้วก็ดีเลยนะเจ้า เจ้าจะได้เหนื่อยน้อยลง จะได้พักผ่อนเต็มที่”
“ลูกเปิ้นเพิ่งตายไป เราวางใจว่าคนที่จะให้น้ำนมเจ้าภูแก้วจะรู้ซึ้งถึงหัวอกความเป็นแม่”
“เป็นโชคดีของเจ้าแล้วเจ้า”
“โชคดีของภูแก้วมากกว่าเขียนจันทร์”
“เราจะย้ายกลับไปอยู่เรือนโน้นกันพรุ่งนี้เลยใช่ไหมเจ้า”
“แหม คงเห็นเป็นเรื่องสนุก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยน้าเขียนจันทร์...ข้าเจ้าแค่ รู้สึกว่าอยู่ที่เรือนนี้ ข้าเจ้าเหนื่อยกว่าเพราะต้องคอยระวังตัวไม่ให้เจ้าย่าเปิ้นดุเอาเท่านั้นเอง”
“จะต่อหน้าหรือลับหลังผู้ใหญ่ก็ต้องทำตัวให้ดีพร้อมเสมอต้นเสมอปลายนะคำแก้ว ผู้ใหญ่เปิ้นจะได้เมตตา”
“เจ้า..”
“กลับไปพักผ่อนกันซะเถอะเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว..”
“เจ้า”
เขียนจันทร์ คำแก้ว ขยับจะคลานออก
“ขอบใจนะทั้งสองคน ขอบใจที่อยู่ข้างๆเราเสมอ ทั้งในยามสุขหรือทุกข์ ขอบใจจริงๆ”
เขียนจันทร์หันกลับมามองอย่างแปลกใจ มันเหมือนคำบอกลายังไงไม่ รู้ แม้นเมืองยิ้มให้เหมือนทุกอย่างเป็นปกติ เขียนจันทร์ คำแก้ว มองหน้ากันก่อนจะพากันออกไป แม้นเมืองขยับมาที่เปลลูก ก้มลงเล่นกับลูกเหมือนเป็นปกติ เจ้าภูแก้วเหมือนอารมณ์ดี
ห้องนอนเรือนศุขวงศ์ ด้านหลังแม้นเมืองที่เดินเข้าไปวางลูกลงบนที่นอน
“อย่าร้องระลูก แม่ไม่ได้ไปไหนไกล รอแม่ตรงนี้นะลูก ประเดี๋ยวแม่ก็กลับมา” แม้นเมืองค่อยๆ ถอยออกมาภูแก้วที่นอนนิ่งลืมตาแป๋ว