บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 2 (1/2)
โชวกำมีดแน่นมองอนันต์ด้วยความแค้นคิดถึงเรื่องราวในอดีตและความเจ็บแค้นต่างๆ ที่เหว่ยชิงฝังไว้ในหัวเขา
10 ปีที่แล้ว ณ เกาะส่วนตัวตระกูลจาง โชวกำลังซ้อมการต่อสู้กับพวกลูกสมุนนับสิบที่รุมโชวอยู่คนเดียว โดยมีเหว่ยชิงกับหลี่เฟยควบคุมอยู่
"อย่าออมมือ ใครออมมือให้โชว ฉันจะจัดการมัน ส่วนใครที่เอาชนะโชวได้ฉันมีรางวัลให้อย่างงาม" เหว่ยชิงประกาศก้อง โชวเงยหน้ามองเหว่ยชิงอย่างน้อยใจ "ไม่ต้องมามองหน้าฉันแบบนั้น ลองนึกซิถ้าพวกมันเป็นคนที่ฆ่าพ่อแก แกจะมีโอกาสรอดไหม"
พวกลูกสมุนได้ยินดังนั้นก็สู้ตายกับโชวพากันมุ่งหวังจะล้มโชวให้ได้ แต่โชวที่ถูกรุมก็สู้สุดใจ สุดท้ายโชวก็พลาดถูกลูกสมุนเตะล้มลง โชวที่เหนื่อยอ่อนและถูกรุมอยู่คนเดียวเริ่มไม่ไหว จึงลุกไม่ขึ้น
"ลุกขึ้นมา" เหว่ยชิงสั่ง ลุงมีแอบลุ้นเอาใจช่วยโชว ซึ่งพยายามจะลุก แต่ลุกไม่ขึ้น เหว่ยชิงไม่พอใจจึงเข้าไปกระชากตัวโชวขึ้น "แกจะแพ้ไม่ได้ แกมีหน้าที่แก้แค้นศัตรูที่ฆ่าจางฉงให้ได้ ฉันสั่งให้ลุกขึ้นมา !"
โชวตะเกียกตะกายลุกขึ้นมายืนได้อีกครั้ง แล้วใช้แรงใจฮึดสุดท้ายสู้กับพวกลูกสมุนจนทุกคนบาดเจ็บไปทีละคน ในที่สุดโชวก็เป็นผู้ชนะ แล้วโชวก็ทนเจ็บไม่ไหวล้มลง เหว่ยชิงยิ้มแล้วหันหลังกลับไป โชวมองเห็นเหว่ยชิงเดินจากไปโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเขาจะเป็นยังไง แล้วก็หมดสติไป
ด้วยความแค้น โชวเอื้อมมือเอามีดจะจ่อที่อนันต์ แต่พอกำลังจะลงมือ ฆ่าจริงๆ ก็ชะงัก! ทำไม่ลง โชวตัดสินใจเก็บมีด แล้วลุกขึ้นเดินออกไปช้าๆ ปล่อยอนันต์ทิ้งไว้ที่นั่นอย่าง ไม่แยแส อนันต์ได้แต่นอนหายใจรวยริน
อนาวิลวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบร้อนใจ อนาวิลเปิดประตูห้องคนป่วยพรวดเข้าไป เห็นอนันต์นอนหลับอยู่บนเตียงโรงพยาบาล มีดุจดาวกับนวลจันทร์ยืนเฝ้าอยู่
"คุณพ่อเป็นยังไงบ้างครับ"
"หมอบอกว่าท่านเครียดมากโรคเลยกำเริบ"
อนาวิลแค้น "เพราะไอ้พวกจตุรภาคี มันแกล้งให้คุณพ่อเสียชื่อเสียง จนถูกผู้ใหญ่ตำหนิ"
อนันต์ค่อยๆ รู้สึกตัว ดุจดาวหันมาเห็นพอดี "คุณพ่อ!" ทุกคนรีบเข้าไปหาอนันต์
"คุณเป็นยังไงบ้างคะ" นวลจันทร์ถามอย่างเป็นห่วง
อนันต์คิ้วขมวดท่าทางเจ็บ "ผมเป็นอะไร"
"คุณพ่อโรคหัวใจกำเริบตอนไปออกกำลังกาย" ดุจดาวเอ่ยบอก
"โชคดีนะคะที่มีคนใจดีพาคุณมาส่งโรงพยาบาล" นวลจันทร์เล่า