บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 2 (1/2) หน้า 2

"เอ๊ะ ! แล้วคนที่ช่วยคุณพ่อเขาไปอยู่ไหนซะล่ะคะ  ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย"

นวลจันทร์บอก "พยาบาลบอกว่าเขามาส่งคุณพ่อเสร็จแล้วก็รีบออกไป  ยังไม่ทันได้ถามชื่อด้วยซ้ำ"

"น่าเสียดายจังนะคะ เราเลยไม่รู้จักเค้า" ดุจดาวผิดหวัง

"อืม... เราน่าจะได้ขอบคุณเขาสักคำ" อนาวิลเห็นด้วย

อนันต์มีสีหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ที่บ้านตระกูลจาง โชวเดินหิ้วเสื้อแจ๊คเกตเข้ามาในบ้านท่าทางเหนื่อยๆ

"แกช่วยไอ้อนันต์ทำไม แกมีหน้าที่ฆ่ามันไม่ใช่เหรอ ?!" โชวหันไปเห็นเหว่ยชิงนั่งรออยู่ ด้วยสีหน้าโกรธจัด

โชวเอ่ยขึ้น "การฆ่าคนมันง่ายเกิน ถ้าจะให้สะใจ เราต้องค่อยๆ ทำลายมัน เริ่มจากชื่อเสียงเกียรติยศของมันก่อน ไปจนถึงสิ่งที่มันรักสุดหัวใจ พอมันหมดสิ้นทุกสิ่ง เราถึงค่อยฆ่ามัน...นายแม่เคยสอนผมแบบนี้ไม่ใช่เหรอฮะ" 

เหว่ยชิงได้ยินแบบนั้นก็สีหน้าอ่อนลง "ถ้าคิดแบบนั้น ถึงเวลาก็อย่าลืมคำพูดตัวเองซะล่ะ" 

โชวหันหลังให้เหว่ยชิง สายตาของเขาบ่งบอกถึงความไม่มั่นใจเล็กน้อย เพราะถึงยังไงโชวก็ไม่ใช่คนเลวที่จะฆ่าคนได้โดยไม่รู้สึกอะไร แล้วโชวก็เดินออกไป เหว่ยชิงมองตามโชวยิ้มพอใจที่เลี้ยงโชวมาไม่ผิด

ที่โรงพยาบาล ในห้องพักฟื้น อนันต์อยู่ในห้องคนเดียว นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง กำลังนึกถึงโชวอยู่

ในช่วงที่หมดสติอยู่ ค่อยๆ รู้สึกตัวแบบสะลึมสะลือ อนันต์มองเห็นด้านหลังของโชวกำลัง ค่อยๆ เดินจากไป อนันต์หลับตาลงอย่างทำใจยอมรับความตาย แต่แล้วโชวก็ชะงักหยุดเดิน ครุ่นคิดอย่างต่อสู้ และแล้วเลือดแห่งความดีในกายของโชวก็เป็นฝ่ายชนะ  

โชวตัดสินใจเดินหันหลังกลับไปช่วยอนันต์ โชววิ่งไปถึงตัวอนันต์ก็พยายามเรียกสติอีกฝ่าย "คุณ !" โชวแบกอนันต์ขึ้นหลัง แล้ววิ่งพาออกไป อนันต์ที่อยู่บนหลังโชวลืมตาขึ้น เห็นภาพเลือนรางไม่ชัดว่าโชวกำลังแบกตัวเองไว้บนหลังแล้ววิ่งไป "ทำใจดีๆ ไว้นะคุณ" แล้วอนันต์หลับตาไม่ได้สติอีกเลย 

โชวที่แบกอนันต์วิ่งไปนั้น ไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะทำให้เขาดีใจไปตลอดชีวิต

อนันต์อมยิ้มรู้สึกถูกชะตาโชวขึ้นมาอย่างประหลาด

"โชคดีที่ท่านยังไม่ตาย!”

อนันต์สะดุ้งหันไปเห็นเหว่ยชิงยืนประชิดข้างเตียงตัวเองอยู่ "คุณเหว่ยชิง !" 

อนาวิลเดินหอบอาหารและของบำรุงที่ไปซื้อมาให้พ่อเดินมาตามทางเดินในโรงพยาบาล กำลังจะเดินถึงหน้าห้อง ก็เห็นมีชายฉกรรจ์ยืนอยู่หน้าห้องอนันต์ 2 คน อนาวิลหยุดมองแปลกใจ