บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 1 (2/2)

ที่ห้องอาหาร โชวยังคงนั่งเซ็งเปิดหนังสือพิมพ์อ่านไปงั้นๆ อยู่

โชวตะโกนโวยวาย  "กาแฟน่ะได้รึยัง! หิวจะตายอยู่แล้ว"  เสียงคนเดินมา โชวคิดว่าเป็นแจ่มก็เลยไม่ได้เงยหน้าไปมอง กาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ โชวเงยหน้าเห็นเป็นเม่ยก็มีสีหน้าดีขึ้น "ช้าจริงกว่าจะมา" เม่ยไม่ตอบอะไร โชวถาม "แล้วนี่แจ่มไปไหนซะล่ะ"

"พี่แจ่มถูกเด็กโข่งนิสัยไม่ดีแกล้งจนเข้าโรงพยาบาลไปแล้ว" 

แจ่มที่มาแอบดูกับมิ่งสะดุ้งโหยง มิ่งหัวเราะ

"เหรอ  ความจริงน่าจะส่งแจ่มไปทำงานโรงพยาบาลแทนเธอซะเลยดีกว่า เพราะรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เธอจะลืมหน้าที่ตัวเองบ่อยๆ"

"ฉันไม่ลืมหรอกค่ะว่าหน้าที่ของฉันคือพยาบาลคุณชาย แต่นี่คุณชายก็ไม่ได้ป่วยเป็นอะไรนี่คะ นอกจากอาการทางจิตเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งเรื่องนี้ฉันคงช่วยคุณชายไม่ได้ เพราะฉันเป็นพยาบาลไม่ใช่จิตแพทย์"

"นี่เธอ !" โชวเสียงดังใส่

เม่ยเถียงอย่างไม่กลัว "กินกาแฟซะสิคะ ไหนว่า” หญิงสาวแกล้งเลียนเสียงอีกฝ่าย “หิวจะตายอยู่แล้ว??" 

โชวอยากจะบีบคอเม่ย แต่จำใจยกแก้วกาแฟขึ้นมา เม่ยแอบลุ้น โชวยกแก้วกาแฟกำลังจะกิน แต่ได้กลิ่นแปลกๆ ก่อนจึงชะงัก “ไม่กินกาแฟล่ะ วันนี้ เอาชาร้อนดีกว่า" โชวตะโกนเรียก” ไอ้มิ่ง ไอ้มิ่ง”

มิ่งสะดุ้ง รีบขานรับแล้ววิ่งออกมาจากที่ซ่อน "ครับคุณชาย"

โชวยื่นแก้วกาแฟให้ "กินซะ"  เม่ยตกใจพยายามจะส่งสัญญาณไม่ให้มิ่งกิน"เป็นบุญของไอ้มิ่งได้กินกาแฟนอกของแพงซะด้วย" 

เม่ยพยายามกระซิบบอก  "อย่ากิน"  แต่ไม่ทันแล้ว มิ่งซดกาแฟเข้าไปอึกใหญ่ก็แทบสำลักออกมา โชวหัวเราะก๊าก 

"เป็นไงบ้างพี่มิ่ง" เม่ยจ๋อย

"กาแฟอะไรครับเนี่ยคุณเม่ย..."

"ก็กาแฟรสยาธาตุยังไงล่ะ" โชวหัวเราะ

เม่ยหันขวับ "คุณชายรู้แล้วยังจะไปแกล้งพี่มิ่งทำไม??” 

"ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ให้เธอเป็นคนกิน ถ้าคิดจะแกล้งฉัน เธอต้องไปฝึกให้ขั้นเทพกว่านี้ อ่อน!!!” โชวเดินเข้าไปยื่นหน้าใส่ เม่ยโมโห  โชวหันหลังจะเดินไปแต่นึกขึ้นได้จึงหันกลับมาสั่งเม่ยเสียงแข็ง “ต่อไปนี้ หน้าที่ของเธออีกอย่างคือชงกาแฟให้ฉันทุกเช้า กาแฟ” ชายหนุ่มย้ำ “ไม่ใช่ยาธาตุ จำเอาไว้ด้วย”

เม่ยสวนกลับทันที "แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ"

"ถ้าเธอไม่ทำ ก็ไม่เป็นไร แต่...” โชวมองมิ่ง “แกกับแจ่ม เจอดีแน่ " เขาลุกขึ้นเดินไปหยุดที่เม่ย ก่อนพูดหน้านิ่งๆ