บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 13 (2/2) หน้า 5
“พี่วิน !!!” เม่ยตามดู เห็นอนาวิลก็ตกใจ เฉินจะยิงเม่ยรีบห้าม “อย่าพี่เฉิน! เค้าแค่หนีร้อนมาพึ่งเย็นเท่านั้น” เฉินเอาปืนลง เม่ยหันไปหาอนาวิล“พี่วินเป็นไงบ้างคะ ?”
“เม่ย...” อนาวิลเรียกชื่อเม่ยก่อนจะหมดสติล้มลงไป
“พี่วิน!!!” เม่ยรีบเข้าไปประคองอนาวิล
เช้าวันใหม่ ที่บ้านตระกูลจาง
เหว่ยชิงต่อว่าโชวเสียงดัง “เมื่อคืนแกหายไปไหนมา ทำไมปล่อยดุจดาวไว้ที่งานคนเดียว”
“แม่คิดจะทำอะไรกันแน่?”
“อะไร ?”
“เรื่องดุจดาว”
“อยากรู้งั้นเหรอ ?” โชวเงียบไม่ตอบ แต่สีหน้าบ่งบอกว่าอยากรู้ เหว่ยชิงสั่ง“แกต้องทำให้ดุจดาวรักแกให้ได้”
โชวตกใจ “อะไรนะแม่ ?!”
“แล้วแกต้องแต่งงานกับมัน”
“ถ้านี่คือแผนการแก้แค้นของแม่ บอกเลยว่าผมไม่ทำ”
“แต่แกต้องทำ !” โชวไม่สนใจจะเดินหนี เหว่ยชิงขู่ “ถ้าแกไม่ทำ ฉันก็ไม่รับรองความปลอดภัยของเม่ยเหมือนกัน !” โชวชะงัก หยุดเดิน แล้วหันไปมองหน้าเหว่ยชิง เหว่ยชิงยิ้มคิดว่าตัวเองกำลังเป็นต่อ“ผมจะปกป้องเม่ยโดยไม่ทำร้ายคนอื่น และถ้าใครทำร้ายเม่ยผมจะสู้ตาย อย่าเอาเม่ยมาขู่ ผมไม่ยอมอีกแล้ว!”
“แกกล้าขัดคำสั่งชั้นเหรอ !!”
“ความแค้นของแม่ นับวันยิ่งทำลายคนบริสุทธิ์ที่เค้าไม่รู้เรื่องด้วย ผมรับไม่ได้จริงๆ” โชวพูดจบก็เดินออกไป เหว่ยชิงมองตามเจ็บใจ
โชวเดินโมโหเข้ามาในห้อง เห็นเจ้าเสือน้อยหมาที่โชวกับเม่ยช่วยกันเลี้ยงนอนซึมอยู่ โชวมองเห็นอาหารอยู่เต็มชาม แต่เสือน้อยไม่ยอมกิน “ทำไมไม่กินข้าว”
มิ่งเดินเข้ามา “ตั้งแต่คุณเม่ยออกจากบ้านไป เจ้าเสือน้อยก็ไม่ยอมกินข้าวเลยครับคุณชาย”
โชวลงไปนั่งข้างๆ เจ้าเสือน้อย แล้วลูบหัวมันปลอบใจ “คิดถึงเค้าเหรอ ?” เจ้าเสือน้อยนอนซึมๆ โชวมองเสือน้อยซึมไปด้วย
“เฮ้ย...สัตว์เลี้ยงกับคน เวลาไม่ได้อยู่กับเจ้าของหัวใจอาการก็ไม่ต่างกันเล๊ยยยย...” มิ่งมองอย่างสงสาร แล้วเดินออกไปรดน้ำต้นไม้
โชวมองเสือน้อยแล้วนึกถึงคำพูดเหว่ยชิง “ถ้าแกไม่ทำ ฉันก็ไม่รับรองความปลอดภัยของเม่ยเหมือนกัน!”
“ฉันไม่ยอมให้เม่ยเป็นอะไรแน่ แกไม่ต้องห่วงนะ” โชวเอ่ยกับเสือน้อย จากนั้นเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก็หันไปบอกเสือน้อย “ฉันรู้แล้วว่าจะทำยังไงให้เม่ยยกโทษให้” โชวลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป