บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 16 (1/2)
ที่โกดังร้าง อนาวิลกำลังใช้เชือกมัดมือมัดเท้าโชวที่หมดสติอยู่ เหว่ยชิงกำลังขอร้องอนาวิลทั้งน้ำตา “วิน ปล่อยโชวมันไปเถอะ แม่ขอร้อง อย่าฆ่ามันเลย”
“ผมบอกแม่แล้วไงว่าไอ้โชวต้องตาย” เหว่ยชิงมองโชวสงสาร “ทำไม แม่เกิดใจอ่อนเปลี่ยนใจไม่อยากฆ่ามันแล้วเหรอ” เหว่ยชิงอึ้ง เถียงไม่ออก เพราะเธอไม่อยากให้โชวตายจริงๆ “หรือเพราะแม่เลี้ยงมันมา แม่ก็เลยรักมันใช่ไหม”
“แต่คนที่ควรตายคือไอ้อนันต์ ไม่ใช่โชว” เหว่ยชิงแย้ง
“ไม่! ผมจะไม่ทำอะไรอนันต์กับครอบครัวเด็ดขาด!!”
เหว่ยชิงอึ้ง รู้ว่าอนาวิลยังรักอนันต์ และครอบครัวอยู่ แต่เธอต่อรองกับลูกชายไม่ได้ เหว่ยชิงแอบโกรธ น้อยใจ “ลูกเองก็รักพวกมันงั้นเรอะ?”
อนาวิสะดุดไปนิดก่อนจะพูดอย่างเลือดเย็น “อนันต์จะต้องเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น เค้าต้องสูญเสียเหมือนที่เราเสีย นี่คือการแก้แค้นของผม !”
“แต่...” เหว่ยชิงลังเล
“ระหว่างโชวกับผม แม่ต้องเลือกว่าจะให้ใครอยู่ใครตาย” อนาวิลยื่นคำขาด
“อนาวิล !!”
“เลือกสิครับแม่ แม่ต้องเลือก !!”
เหว่ยชิงสีหน้าลำบากใจ แล้วค่อยๆ หันไปมองหน้าโชวอย่างเจ็บปวดใจ
บนถนนที่มีการจราจรติดขัด วายุขับรถแล่นมาอย่างเร็ว โดยมีดุจดาวดูแผนที่ ส่วนเม่ยนั่งกังวลอยู่ข้างหลังรถ
“เร็วหน่อยสิคุณวายุ” ดุจดาวเอ่ยเร่ง
“เร็วแล้ว ก็รถมันติด”
“ทางนี้ค่ะ ทางนี้” ดุจดาวรีบชี้บอกทาง
“พี่เฉิน คุณชาย อย่าเป็นอะไรนะคะ” เม่ยภาวนา
วายุรีบเลี้ยวรถไปตามทาง วิ่งเส้น ออกนอกเมืองไป รถวายุแล่นไปอย่างเร็ว ทุกคนในรถลุ้นหน้าเครียด เป็นห่วงโชวกับเฉิน
ที่โกดังร้าง อนาวิลเทน้ำมันเบนซินราดเป็นทางยาวไปจนถึงถังใส่สารเคมีที่ติดป้ายว่า “วัตถุไวไฟ อันตราย” โชวที่นอนหมดสติถูกมัดมือมัดเท้าไว้
เหว่ยชิงเดินเข้ามามองโชวสงสาร “โชว..แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกไอ้อนันต์เลย”