บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 10 หน้า 2
ซ่อนกลิ่นได้ยินก็ดีใจ “ชอบงั้นก็คว้ามาให้ได้สิลูก แม่ยินดีสนับสนุนหนูเต็มที่”
“แต่เค้าดูไม่สนใจหนูอรเลยนี่สิคะ ขนาดหนูอรชวนไปหาอะไรกินยังปฏิเสธเลย”
“ไม่ต้องห่วงลูก แม่มีวิธี แม่จะทำทุกทางให้ลูกกับคุณตั้มได้แต่งงานกัน อยากรู้นักว่านังคุณหญิงมณีมันจะอกแตกตายไหม ว่าแต่หนูรู้ไหมลูกว่าคุณตั้มเค้าทำงานที่ไหน ตำแหน่งอะไร”
“หนูถามพี่หมอต้นมาแล้วล่ะค่ะ”
“ดี งั้นเดี๋ยวแม่จะจัดการเอง” ซ่อนกลิ่นยิ้มร้ายกาจ
หลวงเดชนั่งเก้าอี้โยก พลางครุ่นคิด แต่แล้วก็กุมขมับรู้สึกปวดหัวมาก และไอออกมาด้วยอาการป่วย หลวงเดชเปรยๆ “ทำไมถึงรู้สึกแปลกกับเด็กคนนี้เหลือเกินนะ”
ที่บ้านเนตร โฉมฉายนั่งชะเง้อรอเนตรด้วยความเป็นห่วง สักพักประตูเปิด เนตรเดินเข้ามาในบ้าน โฉมฉายยิ้มอย่างโล่งใจ “ทำไมกลับดึกนักล่ะเนตร แม่รอจนใจคอไม่ดีเลย”
“งานเลี้ยงเลิกดึกน่ะจ้ะแม่” เนตรถือกระเป๋าเดินเข้าห้องไป
โฉมฉายกวาดสายตามองหาข้าวของที่เหลืออย่างแปลกใจ “แล้วทำไมเอาของกลับมาแค่นี้ล่ะ”
บวรยศยกกระจาดและกล่องใส่ของเข้ามาในบ้าน “ให้ผมวางไว้ตรงไหนครับคุณน้า”
โฉมฉายเห็นบวรยศก็ยิ้มอย่างดีใจ “คุณนี่เอง...วางไว้ตรงนี้เลยค่ะ เดี๋ยวน้าเก็บเอง”
บวรยศวางของลงตรงใกล้ๆ โฉมฉาย โฉมฉายมองบวรยศยิ้มๆ ก่อนที่น้ำตาจะไหลไม่รู้ตัว
บวรยศมองโฉมฉายอย่างแปลกใจ “คุณน้าเป็นอะไรหรือครับ ไม่สบายหรือเปล่า”
เนตรเดินออกมาเห็นก็เข้ามาร่วมวงสนทนา “แน่ะ แม่ร้องไห้อีกแล้วเหรอจ๊ะ”
โฉมฉายปาดน้ำตายิ้มๆ “น้านี่ก็แปลกเจอคุณทีไรน้ำตาไหลทุกที”
บวรยศเข้ามานั่งใกล้ๆโฉมฉายยิ้มสดใส “คุณน้าคงไม่มีลูกชายมั้งครับ พอเจอผมเลยเอ็นดู ถ้าคุณน้าไม่ว่าอะไร ผมขอมาหาบ่อยๆ ได้ไหมครับ”
“น้าจะไปว่าอะไรคุณคะ คุณดีกับเราแม่ลูกขนาดนี้ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาเลยค่ะ บ้านนี้ยินดีต้อนรับ”
บวรยศหันไปยิ้มให้เนตรรู้สึกดีใจกับการต้อนรับครั้งนี้
บวรยศพยักหน้าครุ่นคิดเมื่อได้ฟังเนตรเล่าให้ฟัง“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง ฉันว่าบางทีแม่เธออาจจะเคยรู้จักกับคนหน้าตาคล้ายฉันก็ได้นะ ถึงได้ร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นหน้าฉัน”
เนตรครุ่นคิดตาม “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่แน่ๆ แม่ดีใจทุกครั้งที่เจอคุณ”
บวรยศยิ้มๆ แอบหยอด “แล้วเธอล่ะ ดีใจที่เจอฉันไหม”
เนตรอายม้วนต้วน ก่อนจะรีบตัดบท “ดึกแล้วคุณกลับบ้านเถอะคุณตั้ม เดี๋ยวแม่จันจะเป็นห่วง ฉันเข้าบ้านก่อนนะ”