บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 10 หน้า 4
ซ่อนกลิ่นสะอึก หันไปเห็นนพก็ออกอาการเซ็งขึ้นมาทันที “ไอ้.. เอ่อ คุณนพนี่เอง”
บวรยศยกมือไหว้นพอย่างนอบน้อม นพส่งเสียงทักทาย “ยินดีต้อนรับนะครับคุณตั้ม ดีใจจริงๆ ที่ได้ร่วมงานกัน”
“ผมต้องขอบคุณคุณอานพต่างหากที่ช่วยแนะนำงานให้ผม“
“คุณพ่อของคุณตั้มมีบุญคุณกับผม ยังไงผมก็ต้องช่วยเหลือเต็มที่อยู่แล้วครับ อีกอย่างคุณตั้มเป็นคนเก่ง มีการศึกษาที่ดี นับเป็นโชคดีของผมต่างหากที่จะได้คนเก่งๆ มาร่วมงานด้วย”
อรพิลาสได้ฟังก็หงุดหงิด “แล้วนี่ตกลงเรื่องเรียนภาษาอังกฤษของหนูอรจะว่ายังไงคะคุณตั้ม”
“คุณหนูอรครับ..ผมว่าไม่เหมาะมั้งครับ คุณตั้มเพิ่งเข้ารับราชการ คงไม่มีเวลาไปสอนภาษาใครหรอกครับ” นพออกตัวแทน
ซ่อนกลิ่นรีบแทรกขึ้นทันที “คุณนพ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย ไปคุยกับฉันหน่อยสิ”
ซ่อนกลิ่นแหวใส่นพด้วยความโมโห “ทำไมชอบยุ่งเรื่องของข้าอยู่เรื่อย ข้าจะขอให้คุณตั้มทำอะไรแล้วมันธุระอะไรของเอ็งหรือนพ”
“เพราะข้ารู้ทันเอ็งน่ะสิว่าเอ็งคิดจะทำอะไร” นพสวนทันควัน
ซ่อนกลิ่นหน้าเจื่อนไปแต่ก็ยังเถียงต่อ “ทำอะไร ข้าแค่อยากให้หนูอรของข้ามีความรู้ภาษาอังกฤษดีๆ มันผิดตรงไหน”
“แต่ข้าคิดว่าเอ็งอยากให้หนูอรกับคุณตั้มได้กันมากกว่า” ซ่อนกลิ่นสะอึก “คุณหนูอรเป็นลูกคุณหลวงกับคุณพิศ ไม่ใช่ลูกเอ็งสักหน่อย จะทำอะไรข้าว่าเอ็งควรเกรงใจคนเป็นพ่อเป็นแม่เขาบ้าง”
“เอ็งจะให้ข้าเกรงใจคนป่วยกับคนบ้าหรือไง อีกอย่าง ข้าเลี้ยงหนูอรมาตั้งแต่เด็ก หนูอรเป็นลูกข้าไปแล้ว ข้าจะทำอะไรก็ได้ เอ็งเป็นคนอื่น อย่ามายุ่ง!!!” ซ่อนกลิ่นพูดจบก็สะบัดหน้าพรืด เดินออกไป
นพได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ
บวรยศคุยกับอรพิลาสอย่างเกรงใจ “จริงอย่างคุณอานพว่า ผมเพิ่งเข้ารับราชการคงต้องเรียนรู้งานอีกมาก คงไม่มีเวลาสอนภาษาให้คุณหนูอรหรอกครับ”
“หนูอรก็ไม่ได้อยากรบกวนเวลางานคุณตั้มหรอกค่ะ ไว้วันเสาร์ หรืออาทิตย์ ก็ได้ แล้วแต่คุณตั้มจะสะดวก”
“วันหยุดผมก็ต้องช่วยกิจการของครอบครัวครับ คุณพ่อมีธุรกิจหลายอย่างที่ต้องการคนช่วย ผมต้องขอโทษจริงๆ นะครับที่ช่วยคุณหนูอรไม่ได้จริงๆ” อรพิลาสหน้าเจื่อน
ซ่อนกลิ่นเดินยิ้มร่าเข้ามา “คุยอะไรกันอยู่คะ สงสัยคุณตั้มจะใจอ่อนแล้วใช่ไหมคะ”
อรพิลาสลุกพรึบขึ้นทันที “เรากลับกันเถอะค่ะคุณแม่ หนูอรว่าเรารบกวนเวลาคุณตั้มมามากแล้ว” เธอเอ่ยกับบวรยศ “ขอตัวนะคะคุณตั้ม”
บวรยศยกมือไหว้ซ่อนกลิ่น ซ่อนกลิ่นรับไหว้ พลันหันไปมองอรพิลาสที่เดินออกไปอย่างอาการงอนๆ ไม่สบอารมณ์ บวรยศได้แต่ถอนหายใจเอือมๆ