บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 9 หน้า 4
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ ชั้นนอนไม่หลับเฉยๆ ทำไมพี่ยังไม่นอนอีก”
“พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลย”
“พี่อย่าทำงานหนักนักนะ พักผ่อนบ้าง”
“พี่รู้แล้ว.... พ่อเป็นยังไงบ้าง”
“สบายดี...แต่บ่นคิดถึงพี่ทุกวันเลย”
“ช่อเอื้องบอกพ่อนะว่าพี่ก็คิดถึงพ่อ”
“แล้วชั้นล่ะ พี่ไม่คิดถึงเหรอ”
“คิดถึงสิ อ้อนเป็นเด็กเลยนะเรา” ดาวนิลนึกได้ “เออ อีกวันสองวัน พี่จะโอนเงินเข้าบัญชีช่อเอื้องนะ ได้รับแล้วโทรบอกพี่ด้วย”
“จ้ะ เฮ้อ...อยากให้พี่กลับมาเร็วๆจัง ดีนะมีเจ้ากลองอยู่ด้วย ชั้นกับพ่อเลยไม่ค่อยเหงา”
ดาวนิลได้ยินชื่อกลองก็คิดถึงลูก “กลองเป็นยังไงบ้าง เลี้ยงยากไหม”
“ไม่เลยพี่ มันคงรู้แหละว่ามันเกิดมาอาภัพโดยแม่ทิ้งเลยทำตัวดี ไม่ร้อง ไม่งอแงเลย”
ดาวนิลพยายามกลั้นน้ำตา “ไว้พี่จะรีบทำงานหาเงิน แล้วพี่จะรีบกลับบ้านเรานะ”
“จ้ะพี่ งั้นชั้นไม่กวนพี่ละ ได้ยินเสียงพี่ชั้นก็นอนหลับละ ราตรีสวัสดิ์นะ”
ช่อเอื้องวางสายไป ดาวนิลคิดถึงพ่อ น้องและลูก หยิบเสื้อมาเย็บต่ออย่างมุ่งมั่นไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป
กลางวัน วันใหม่ ห้องทำงานทรงพล ทรงพลนั่งดูรูปดาวนิลที่ถ่ายแบบไปวันนั้น ดูแต่ละรูปอย่างสนใจ
ทรงวุฒิเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ ทรงพลรีบวางรูปในมือ “เข้ามาไม่รู้จักเคาะประตู เจ้าวุฒิ”
“อ้าว ก็กะจะเซอร์ไพรส์ซะหน่อย”
“เซอร์ไพรส์อะไรของแก”
“ดูสิว่าใครมา”
นมน้อยเดินเข้ามาพร้อมตระกร้าใบใหญ่ใส่ปิ่นโตและของกินอื่นๆ “อ้าว นม มาทำอะไรที่นี่ครับ”
“นมทำข้าวกลางวันมาให้ค่ะ”
“โธ่ ทำมาทำไมครับ ลำบากเปล่าๆ”
“ไม่ลำบากหรอกค่ะ คุณวุฒิบ่นว่ากลางวันได้กินแต่แซนวิช อาหารฝรั่งพวกนั้นกินไปจะไปได้รสชาติอะไร”
“แต่สงสัยเราจะมาผิดเวลาแล้วล่ะครับนม พี่พลกำลังดูรูปผู้หญิงอยู่นี่เอง มิน่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย”
นมน้อยดูหูผึ่งขึ้นมาทันที ทรงพลหันไปส่งสายตาดุใส่ทรงวุฒิ