บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 2
บทประพันธ์ อนัญจนาบทโทรทัศน์ สาวิตา
ห้องเตรียมตัวการแสดงในโรงแรม ช่อเอื้องเดินกลับมา
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วพี่” ช่อเอื้องชะงักไม่เห็นใคร มองไปรอบๆ “พี่ดาวนิล พี่ดาวนิล....หายไปไหนของเขา”
ลานจอดรถด้านหลังโรงแรม รินคำยืนมองดาวนิลที่สลบอยู่ด้วยความสะใจ
“แล้วยังไงต่อ”
“เอามันไปทิ้งไว้ในป่าเลยไหมพ่อ”
“แกจะบ้าเหรอ ทำแบบนั้น เกิดมันเป็นอะไรขึ้นมาติดคุกกันพอดี”
“งั้นพ่อก็บอกมาสิว่าจะจัดการยังไงกับมัน”
“เอ้า นี่มันแผนแก แกไม่ได้คิดมาเหรอ”
“ชั้นก็คิดมาถึงแค่เนี้ย”
“นังรินคำ แกนี่มัน....อุ้มมันหลบไปตรงนั้นก่อน”
หนานเมืองมองซ้ายมองขวา เห็นพนักงานเอาขยะมาทิ้งในห้องทิ้งขยะแล้วออกไป
“ห้องนี้แหละ เอามันไปไว้ข้างใน” ลูกน้องลากดาวนิลเข้าไปไว้ในห้องทิ้งขยะ แล้วออกมาปิดประตู หนานเมืองกดล็อกที่คล้องกุญแจ ดึงลูกกุญแจออกมา แล้วโยนทิ้งลงไปในท่อน้ำ
“สมน้ำหน้า โถ..นึกว่าจะได้เป็นนางเอกของงาน กลายเป็นขยะซะละ”
“พูดมากจริงนังรินคำ ออกไปจากที่นี่ได้ละ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
รินคำรีบเดินตามพ่อออกไป ดาวนิลนอนหมดสติอยู่ในห้องทิ้งขยะ
ด้านข้างโรงแรม หนานเมือง และรินคำพาลูกน้องเดินเลี่ยงจะออกจากโรงแรม รินคำมองเข้าไปในโรงแรมแล้วนึกเสียดาย เหลือบมองพ่อแล้วคิดก่อนจะทำเป็นปวดท้อง “โอยยย...”
“เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ”
“อยู่ๆชั้นก็ปวดท้องขึ้นมาน่ะพ่อ ขอชั้นไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะ”
“เฮ้ย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าได้ซวยกันหมด”
“ใครจะเห็น เขาก็อยู่หลังเวทีกันหมด เดี๋ยวชั้นมานะ แป๊บเดียว”