บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 18 หน้า 9
พระราชวังจันทรเกษม พ.ศ.2307 สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ และพระพิมานสถานมงคลเข้ามายังท้องพระโรง ตรงไปยังห้องทรงพระสำราญ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : เห็นไหมพิมาน ฉันมั่นใจอยู่แล้วว่า ทูลกระหม่อมพ่อจะต้องทรงเห็นด้วยกับการปลอมตัวออกไปดูทุกข์สุขของอาณาประชาราษฎร์ในครั้งนี้ นี่พิมาน พิมานต้องแนะนำฉันนะว่า ฉันควรจะได้ออกไปรู้ออกไปเห็นอะไรที่ไหนบ้าง เพราะฉันคิดไม่ออกเลยตอนนี้...ว่าฉันควรได้ออกไปเห็นอะไร เห็นที่ไหน ฉันรู้อยู่อย่างเดียวว่าฉันจะต้องไปเข้าเฝ้าองค์ทูลกระหม่อมอาที่วัดประดู่ก่อนที่ใดทั้งหมด ว่ายังไงพิมาน ฉันควรไปที่ไหนก่อน...ที่ไหนหลังดี
พระพิมานสถานมงคล : หากทูลกระหม่อมทรงมีพระประสงค์ที่จะทอดพระเนตรทุกข์สุขของชาวกรุงศรี และวิถีชีวิตประจำวันตามปกติวิสัย ข้าพุทธเจ้าเห็นว่าทรงสมควรที่จะเสด็จไป...
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : อย่าพูดราชาศัพท์สิ...พิมาน
พระพิมานสถานมงคล : ทรงหมายความว่ากระไรพะย่ะค่ะ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ก็ไหนๆ เราสองคนจะต้องปลอมตัวเป็นสามัญชนกันทั้งที เราก็ต้องหัดพูดภาษาที่ชาวบ้านเขาใช้กันสิ เพราะถ้าหากพิมานเผลอพูดคำราชาศัพท์กับฉัน ถ้าโดนจับได้ล่ะก็ คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ หัดพูดซะเดี๋ยวนี้เลย จะได้ชินปาก
พระพิมานสถานมงคล : จะทรงให้ข้าพุทธเจ้าทูลว่ากระไรดีพะย่ะค่ะ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : พูดใหม่อีกที ให้เป็นภาษาชาวบ้าน
พระพิมานสถานมงคล : จะให้กระผมพูดว่ากระไรดีขอรับใต้เท้า
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : สุภาพไปมั้ง พิมาน ไหนลองพูดให้เป็นภาษาชาวบ้านจริงๆ สิ
พระพิมานสถานมงคล : เอ่อ จะให้ฉันพูดว่ากระไรดีล่ะจ๊ะ...
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ก็ยังไพเราะเกินไปนะพิมาน หวานเชียว ไหนลองให้เป็นภาษาชาวบ้านมากกว่านี้ซิ...เอาแบบชาวบ้านหัวเมือง พวกคนป่าคนดงซิ...พิมาน
พระพิมานสถานมงคล : เอ่อ จะให้............... ไม่ได้พะย่ะค่ะ ถ้าข้าพุทธเจ้ากราบบังคมทูลด้วยถ้อยคำเยี่ยงนั้น โทษถึงประหารชีวิตเลยพะย่ะค่ะ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : นี่เราอยู่กันสองคน ใครที่ไหนจะมาได้ยิน พิมานอย่าลืมสิ ถ้าเราจะต้องปลอมตัวเป็นชาวบ้าน เราต้องเหมือนชาวบ้านจริงๆ ไม่ให้ใครเค้ามาจับเราได้ แล้วพิมานลองคิดดูสิ ในวันนั้น ชาวกรุงศรีที่พบเห็นเราสองคนต้องคิดว่าเราเป็นคนมาจากหัวเมืองที่ไม่คุ้นหูคุ้นตา ถ้าขืนพูดจาแบบขุนน้ำขุนนางล่ะก็ มันจะดูกระไรอยู่นะพิมาน เขาต้องจับเราได้แน่ๆ ว่าเราออกมาจากรั้วจากวัง