บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 1 หน้า 4
สิริกันยาโบกแท็กซี่ได้แล้วรีบมาหยิบกระเป๋าและจูงศรีนวลไปขึ้นรถ ส่วนณรังค์ช่วยถือกระเป๋าให้ศรีนวล แล้วรีบพาไปขึ้นรถ สิริกันยาซาบซึ้งและมองความมีน้ำใจของณรังค์ด้วยความประทับใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเธอพาศรีนวลขึ้นแท็กซี่ ณรังค์รอจนสิริกันยาและศรีนวลขึ้นแท็กซี่เรียบร้อย พร้อมปิดประตูให้ ก่อนแท็กซี่จะเคลื่อนตัวออกสิริกันยาลดกระจกลงแล้วหันมายิ้มให้ณรังค์ในความมีน้ำใจ
“ขอบคุณมากนะคะ”
ณรังค์ยิ้มตอบ สิริกันยากดปิดกระจกแอบเหลียวมามอง ยิ้มน้อยๆให้ณรังค์กับมิตรภาพเล็กๆ อีกฝ่ายนั่งแท็กซี่ห่างออกไป แต่ณรังค์หน้าหมองลง รำพึงกับตัวเองเบาๆ
“คุณหนีเจ้าหนี้...แต่ผม...กำลังกลับไปหา เจ้าหนี้ที่ไม่มีทางชดใช้ได้หมด”
หน้าวังจงสวัสดิ์ ณรังค์ลงจากแท็กซี่ พร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ ป้ายสัญลักษณ์ราชสกุลจงสวัสดิ์ “จส” ของวังจงสวัสดิ์อันแสนทรุดโทรมทำเอาณรังค์สะท้อนในใจ ณรังค์ยกกระเป๋าเดินเข้าวังจงสวัสดิ์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ต่างจากตอนที่เขาอายุ 15 ปี แต่ประการใด
ในอดีต...
ณรังค์ในวัย 15 ปี ถือกระเป๋าเสื้อผ้าในวังจงสวัสดิ์ ณรังค์เดินมากับอาผู้ชาย หน้าตาณรังค์หม่นหมอง คอตก และยังอยู่ในอาการเศร้าเสียใจ แต่ขณะเดียวกันก็ยังแอบมองสองข้างทางด้วยความตื่นตาตื่นใจแต่ณรังค์มีความรู้สึกเหมือนมีสายตาของใครคนหนึ่งแอบมองเขาอยู่ แต่ก็ยังมองไม่เห็นใคร
ณรังค์เดินขึ้นมาหยุดบริเวณหน้าตึกใหญ่ของวังจงสวัสดิ์เขามองเห็นความสวยงามและยิ่งใหญ่ของวังนี้
“หม่อมเจ้าแม้นเทพ จงสวัสดิ์ ท่านลุงของณะ จะเป็นคนอุปการะณะตั้งแต่วันนี้ อาก็แค่คนขับรถบรรทุก ลูกก็หลายคน ขอโทษที่ให้ณะอยู่กับอาไม่ได้ ส่งแค่นี้นะ ท่านรออยู่ข้างใน เข้าไปสิ” อาเอ่ยกับณรังค์ ขณะที่ณรังค์หน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เขากราบลาอาด้วยใบหน้าเศร้า และค่อยๆเดินช้าๆ ราวกับไม่มั่นใจในอนาคตของเขาในวังแห่งนี้
...
ในปัจจุบัน ...ณรังค์เดินเข้ามาในโถงใหญ่เขามองไปรอบๆ เห็นความโอ่อ่า เฟอร์นิเจอร์หรูหราของวังจงสวัสดิ์ ม.จ.แม้นเทพ จงสวัสดิ์แม้มีอายุแต่ก็ยังดูหนุ่มมีสง่าราศรี แต่งตัวพร้อมไปร่วมงานปาร์ตี้นอกบ้านเอ่ยทักณรังค์
“มาแล้วเรอะ!”
ณรังค์สะดุ้ง รีบหันไปยกมือไหว้
“งานศพแม่กับพ่อแกเรียบร้อยดี???”
“ครับ”
หม่อมช้องนางที่ดูสภาพซีดเซียวด้วยอาการป่วย เดินเข้ามาประคองหลังณรังค์อย่างเงียบๆ
“ไม่มีใครสั่งใครสอนบ้างหรือไง เวลาท่านรับสั่งด้วย ควรจะใช้ราชาศัพท์กับท่าน”