บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 10 หน้า 2
อนุศนิยาจะผละไป แต่ชยากรดึงเธอเข้ามาใกล้ และรีบพูด “ต้องให้อาทำยังไง นุศถึงจะยกโทษให้ เพื่อที่เราจะได้กลับมาดีต่อกันเหมือนเดิม”
ทางด้านศตวรรษถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ตรงหน้าโสมมิกา “เราไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก”
โสมมิกาแววตาแค้น “เพราะนังนุศใช่มั้ย!!! “
“ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น ผมขอยอมรับความผิดครั้งนี้ทั้งหมดไว้คนเดียว ผมผิดที่ปล่อยให้คุณเข้าใจว่าผมมีใจ ผิดที่ทำให้คุณเปิดโอกาสให้กับผม ผมผิดทุกอย่าง ผมขอโทษ...”
ทางด้านอนุศนิยามองหน้าชยากรตาแข็งกร้าว “มันสายไปแล้วสำหรับคำขอโทษในสิ่งที่อาทำลงไป อาทำให้ชีวิตนุศพัง จากที่นุศเคยมองเห็นอนาคตของตัวเอง แต่ตอนนี้ มัน ไม่ มี! เพราะนุศถูกคนประนามว่ามั่วไม่เลือก แม้กระทั่งกับอาแท้ๆของตัวเอง แค่คำขอโทษ คงชดใช้อะไรไม่ได้หรอกมั้งคะ”
ชยากรเจ็บปวดมาก อนุศนิยาผละออกจากชยากรและเดินออกไปทันที ชยากรได้แต่ยืนคอตก รู้สึกผิดและโกรธตัวเอง
โสมมิกาน้ำตาคลอเบ้า ด้วยความเสียใจ “แต่โสมรักหมอนะคะ รักมาก รักจนไม่อยากที่จะรักใครอีกแล้ว “
“อย่าหาว่าผมใจร้ายเลยนะโสม ผมรู้ว่าคนอย่างคุณ ไม่มีทางรักใครมากกว่ารักตัวเอง”
ตึง!! โสมมิกาจากเสียใจเปลี่ยนเป็นโกรธ “ต้องให้โสมตายให้ดูก่อน หมอถึงจะเชื่อว่าโสมรักหมอจริงใช่มั๊ย”
“คุณไม่มีทางทำร้ายตัวเองได้หรอกโสมมิกา” ศตวรรษกับโสมมิกาหยุดเต้น ศตวรรษไม่พูดอะไรออกมาอีก นอกจากส่ายหัวเอือมๆ แล้วก็เดินออกไป
โสมมิกาได้แต่ยืนนิ่งงัน หันไปก็เห็นชยากรยืนอยู่ไม่ไกลออกไป ชยากรหันมาสบสายตาโสมมิกาพอดี ทั้งคู่ตกอยู่ในสภาวะเดียวกัน
ศตวรรษเดินหน้าเครียดออกมา เจอเสาวรสตามมาติดๆ แล้วก็โวยใส่ด้วยความหงุดหงิด “ตาวรรษ” ศตวรรษหันไป “บอกให้มาขอหนูนุศแต่งงาน แล้วมัวมาเสียเวลาไปเต้นรำกับยัยโสมมิกาทำไม โอกาสดีๆ หลุดไปแล้วเห็นไหม” ศตวรรษเงียบ... “คู่อาหลานนั่นก็อีก ...เกิดเคลิ้มกันจนกู่ไม่กลับก็เท่ากับทุกอย่างสูญเปล่า” ศตวรรษได้แต่ถอนหายใจ “เอ้ามัวแต่ยืนถอนใจอยู่นั่นแหละ กลับเข้าไปในงานกับแม่!!“ เสาวรสจับแขนศตวรรษพาเข้าไปในงาน
อนุศนิยาสีหน้ากลัดกลุ้มใจมาก พลันมีมือมาแตะที่ไหล่ อนุศนิยาสะดุ้ง หันไปเห็นเป็นมิรันตรีก็โล่งอก
“สะดุ้งขนาดนี้คิดว่าเป็นอาชยาล่ะสิ” อนุศนิยาพยักหน้า “รายนั้น ฉันเห็นยืนคอตกอยู่กับที่ ท่าทางแกคงจะพูดแรงมาก”
“ถ้าพูดไม่แรง อาชยาก็คงไม่ตัดใจจากฉันซักที “
“มันก็จริง แต่ฉันว่าตอนนี้แกควรรีบกลับเข้าไปในงาน พิธีการใกล้จะเริ่มแล้ว”
อนุศนิยามองหน้ามิรันตรีแล้วก็พยักหน้า