บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 16 หน้า 4
“อยากให้ผมกลับจริงๆ ใช่ไหม?” อนุศนิยาพยักหน้าหงึกๆ “งั้นมาทำงานใช้หนี้ผม คุณทำงานแลกค่าจ้างครบหมื่นนึงเมื่อไหร่ ผมจะกลับไปกับคุณเลย”
“ทำงานอะไร?”
“ก็ทำหน้าที่แม่บ้านแทนคนที่คุณตะเพิดเขาไปเมื่อกี๊ไง จะดูซิว่าปริญญาฮาร์วาร์ดของคุณเนี่ย มันจะช่วยให้คุณรอดตายบนเกาะนี้ได้ไหม?”
“ไม่... ฉันไม่ทำ”
“เกี่ยงงาน? ผมให้โอกาสแล้ว ไม่ทำเอง ช่วยไม่ได้นะ” ศตวรรษพูดจบก็หันไปเตรียมข้าวเย็นต่อ ไม่สนใจอนุศนิยาอีก
อนุศนิยานั่งอยู่ที่แคร่ ศตวรรษวางอาหารกระป๋องทุกอย่าง ตั้งแต่ข้าวหอมมะลิกระป๋อง และกับข้าวจากกระป๋องทุกอย่างที่แคร่ เพื่อเตรียมตัวกิน “จะกินไหม?”
อนุศนิยาหันมาหยิบช้อนจะตักกิน “ผมคิดมื้อละร้อย ตอนนี้คุณติดผมหนึ่งหมื่นกับอีกร้อยบาทแล้วนะ”
อนุศนิยาวางช้อนลงด้วยความหงุดหงิด “ไม่กินก็ได้”
“เห็นรึยังว่าเวลาอยู่กับคนหน้าเลือดมันเป็นยังไง”
“นายวรรษ!!”
“ถ้าไม่ยอมทำงาน จะมาอยู่ฟรีๆ ค่าน้ำค่าไฟผมก็ต้องคิด ตกลงจะมานั่งกินนอนกิน หรือจะยอมเป็นแม่บ้านให้ผมฮึ”
อนุศนิยาไม่ตอบ เดินขึ้นกระท่อมไปเลย ศตวรรษสะใจที่เอาคืนอนุศนิยาได้บ้าง
อนุศนิยากลับเข้ามาบนกระท่อมด้วยอารมณ์หงุดหงิด เธอมองดูภายในกระท่อมเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรเลยนั้นอย่างซังกะตาย อนุศนิยาหยิบกระเป๋าถือมา เทกระเป๋าดูข้าวของข้างใน เห็นแต่มีแป้ง ลิปสติก มือถือ แต่ไม่มีเงินซักบาท
อนุศนิยาหยิบมือถือมาเปิดดู ก็เห็นว่าไม่มีสัญญาณเลย “เล่นตัวได้ เล่นตัวไป อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ”
ในขณะที่อนุศนิยากำลังไปลำบากที่เกาะ จีน่าแอบย่องเข้ามาที่ห้องของอนุศนิยา เมื่อมาถึงจีน่าก็เปิดไฟแล้วก็ตกตะลึงกับห้องใหญ่โตของอนุศนิยา “คนรวยเขาอยู่กันแบบนี้สินะ” จีน่าเดินไปที่วอล์คอิน โคลสเซ็ต แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าของอนุศนิยามาดู จีน่ายืนทึ่งกับข้าวของแบรนด์เนมที่อัดแน่นตู้ “อู้หู...” จีน่าตื่นเต้นมาก ไปเอาชุดของอนุศนิยามาลองทาบที่ตัว ไปส่องหน้ากระจกอย่างสนุกสนาน
ชยากรเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ตอนที่เดินผ่านหน้าห้องของอนุศนิยาเขาก็ดันคิดถึงเรื่องที่มิรันตรีบอกขึ้นมา
“นุศบินไปฮันนีมูนกับคุณวรรษที่เกาะที่เขาสองคนเจอกัน ถ้าเขาสองคนปรับความเข้าใจกันได้ คราวนี้อาจะได้เป็นตาแล้วแน่ๆ”
ชยากรทำใจไม่ได้ เขาเดินไปที่ห้องของอนุศนิยาเพื่อที่จะเปิดเข้าไปดูว่าเธอไปจริงๆ รึเปล่า