บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 5
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
ห้องทำงานภูมิ โรงแรม Blue Moon ชงโคหันมาด้วยอาการหัวเสีย เอ็ดภุชงค์ ต่อหน้าสามีภูมิ
“แกหายหัวไปเป็นปีๆ เพราะไอ้เรื่องศิลปินบ้าบอนั่นอีกแล้วใช่ไหม”
“ผมไปฝึกงาน”
“งานอะไร”
“ผมยังไม่อยากบอกตอนนี้”
“แม่ถามแกก็ต้องตอบ” ภุชงค์นิ่งสีหน้าบ่งบอกว่าไม่ตอบแน่ “เล็ก!!”
ชงโคหยิบของบนโต๊ะ เขวี้ยงใส่ภุชงค์ ภุชงค์ยืนนิ่งไม่หลบ
“ยืนห่างกันแค่นี้ ไม่ต้องตะโกนหรอกครับ ผมไม่ได้หูหนวก”
“ตอบมาว่าแกหายหัวไปไหนมา ฉันกับพ่อแกคิดว่าจะตายซะแล้ว”
“แม่เคยสนใจด้วยเหรอครับ ว่าผมจะอยู่หรือตาย..”
ภูมิตกใจจับแขนภุชงค์ “อย่าพูดแบบนั้นกับแม่นะเล็ก”
“ฉันคงจะสนใจมากกว่านี้ถ้าคนที่ยืนตรงนี้เป็นพี่ชายแก”
ภูมิไกล่เกลี่ย “คุณชงโค..ใจเย็นๆ นะครับ”
“ฉันไม่ได้ขอความเห็น ไม่ต้องพูด” ภูมินิ่ง “ไม่ใช่เพราะมันเหรอที่ทำให้...”
ภูมิได้แต่ยืนนิ่งมองชงโคน้ำตาร่วง ภุชงค์สะเทือนใจที่ปมความเจ็บปวดถูกสะกิดให้เจ็บอีกครั้ง
“ถ้าผมตายแล้วพี่ภัทรจะกลับมาได้ ผมจะทำทันที มันคงทำให้แม่ได้ภูมิใจกับผมสักที”
“คนไม่เอาไหนอย่างแกน่ะเหรอ...ไม่มีวัน”
“พี่ ภัทรเขาไปสบายแล้ว อย่างน้อย..ก็สบายกว่าคนที่ยังอยู่ตรงนี้ คนดีอย่างพี่ภัทรต้องได้ขึ้นสวรรค์ ผิดกับผมที่ยังมีชีวิตแต่ความรู้สึกช่างตรงกันข้าม”
“ก็ไม่ต่างจากฉัน” ชงโคโกรธ “ทำไมไม่เป็นแก ทำไมต้องเป็นภัทร ทำไมแกไม่ตายๆ ไปซะ ทำไม ทำไม!”
“ชงโค..พอได้แล้ว พอแล้ว” ภูมิยึดแขนของชงโคไว้ ชงโคมีอาการเซยืนไม่อยู่ ชงโคมองหน้าภูมิ ภูมิตกใจกับภาพที่เห็น ชงโคเห็นเลือดกำเดาไหลออกมา “ชงโค!!”
“แม่!!!” ภุชงค์กับภูมิตกใจมากกับอาการของชงโค
โรงพยาบาล ภุชงค์กับภูมิวิ่งตามเตียงพยาบาลที่เข็นร่างของชงโคเข้าห้องฉุกเฉิน ภุชงค์กับภูมิถูกกันให้ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ภุชงค์เครียด ภูมิเครียดถึงที่สุด
“แม่เป็นความดันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สองปีแล้ว พ่อเพิ่งรู้ไม่นาน...เล็กไม่น่าทำกับแม่เขาแบบนี้”
“พ่อ”
“พ่อขอได้ไหม อย่าทำร้ายแม่เขาอีกเลย”